ความรักครั้งนี้มันต่างกัน ต่างจากตอนเมื่อเขารักกับเพียงพิณ ครั้งเพียงพิณ เขาอาจรักหล่อน รักมาก รักจนคิดว่าจะรักใครไม่ได้อีก เพราะสาวเจ้าเป็นรักแรกและรักเดียวของเขาตลอดวัยรุ่น แต่สำหรับบุญป่วง เธอเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายและถูกปิดตายมานานหลายปีของเขาให้เปิดแง้มออก
จากตอนแรกแค่แง้มออกเล็ก ๆ ตอนนี้เปิดกว้างรับคนตรงหน้าเข้ามาอยู่ในอกเสียแล้ว เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในลมหายใจ ในความคิดถึง มาเป็นกำลังใจในแต่ละวัน แม้จะเครียดเรื่องของผู้เป็นแม่ที่ไม่ยอมปล่อยวางกับเรื่องฐานะทางสังคมและทางการเงิน ทั้ง ๆ ที่ของพวกนี้เป็นของนอกกายสามารถสร้างขึ้นมาได้ถ้าเรามีกำลังและศรัทธา
“งื้อ! ป่วงบอกตอนไหนว่ารักคุณหมอ” หล่อนย่นจมูกใส่คนตัวสูง แล้วก้าวถอยห่างออกมาอย่างอาย ๆ เมื่อถูกจับได้ หล่อนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแรง ๆ แล้วเบือนหน้าหนีแสร้งมองไปทางอื่น
"หึหึ ก็สายตาของเรามันฟ้องว่ารักพี่เขือไงครับ”
ชายหนุ่มก้าวเดิน
