บทที่ 22
สร้อยผีสิง
ฉันหยุดยืนอยู่หน้าบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งได้ประมาณสิบนาทีแล้วก็ยังไม่ขยับเขยื้อนตัวไปไหนเพราะตอนนี้ฉันกำลังถอนหายใจออกมาหนัก ๆ กับการตัดสินใจของตัวเองที่ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดกันแน่
ฉันตอบรับข้อเสนอของไอ้บ้าพยัคฆ์นั่นเพื่อให้เขาช่วยพูดกับพ่อของเข้าเรื่องผู้สนับสนุนในการแข่งขันรถยนต์แมตช์ใหญ่ ซึ่งข้อเสนอที่ไอ้บ้านั่นต้องการก็คือให้ฉันมาเป็นผู้จัดการวงให้ชั่วคราวซึ่งฉันรู้ดีว่าเขาไม่ได้ต้องการผู้จัดการหรอก แต่ต้องการเบ๊รับใช้มากกว่า ทั้งยังต้องขอโทษเขาพร้อมด้วยเรียกไอ้บ้านั่นว่าพี่อีก!
แน่นอนว่าฉันรีบโทรกลับไปหาพี่ภพทันทีเพราะอยากจะวีนแตกให้หายอัดอั้นใจ ไม่รู้ว่าพี่ภพไปรู้จักไอ้บ้านั่นได้ยังไงเพราะตั้งแต่สมัยมหา’ลัยก็ไม่เห็นเคยพูดถึง แล้วถ้าฉันรู้ว่าเป็นหมอนั่นฉันจะไม่เสียเวลาไปนั่งคุยด้วยแน่!
ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าอะไรถึงดลใจให้ฉันตอบตกลง พอมาคิด ๆ ดูแล้วโคตรอยากจะย้อนเวลาก
