3 | เทพบุตรเกรดต่ำ [1]

1353 Words

- 3 - เทพบุตรเกรดต่ำ [1] ฉันเดินเข้าไปยังจุดที่พี่นอร์ทและเพื่อนของเขายืนอยู่ ซึ่งเป็นจังหวะที่ผู้หญิงคนนั้นได้เดินออกไปพอดี ทางที่ฉันเดินไปหาเป็นด้านข้างทำให้พวกพี่นอร์ทยังไม่เห็นฉันโดยตรง ส่วนพี่เตเองก็ยืนรอฉันอยู่ที่เดิมเพราะฉันขอร้องเขาไว้น่ะ ความจริงก็คือกลัวความรู้สึกของตัวเองมากกว่า ถ้าพี่เตอยู่ด้วยฉันว่ามันน่าจะดีกว่าการอยู่คนเดียว "ไอ้นอร์ทไหนมึงเล่ามาดิ้ว่าน้องคนเมื่อกี้นี่คือยังไง" ทว่าเมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินบทสนทนาของพวกเขามากขึ้น นั่นจึงทำให้หยุดฝีเท้าและเลือกที่จะฟังพวกเขาพูดกันอยู่พักหนึ่งแทน "ยังไงนี่คืออะไรวะ" พี่นอร์ทเลิกคิ้วเชิงคำถามพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ "ก็มึงมีวาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ" คราวนี้เป็นเสียงของเพื่อนเขาอีกคนที่เอ่ยต่อจากนั้น ซึ่งคำถามนี้ทำให้ฉันขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นเพราะอยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่นอร์ทจะตอบยังไง "วาก็แค่เล่น ๆ แล้วที่สำคัญกูกับน้องก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันด้วย" เจ็บโคตร...ฉันเม้มปากแน่นพลางสกัดกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา อีกทั้งร่างกายยังสั่นระริกด้วยความเสียใจที่ได้ยินคำตอบจากปากของพี่นอร์ทแบบนี้ "เอ้าแล้วน้องคนเมื่อกี้อะ" "ไหนมึงบอกเลิกคุยกับวาแล้ว" เสียงของพี่พยัคฆ์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่งตามฉบับของเขา ประโยคนั้นของพี่พยัคฆ์ทำให้ฉันแปลกใจขึ้นมาในทันที เลิกคุยบ้าอะไร เมื่อเช้าพี่นอร์ทยังมารับฉันที่คอนโดฯ อยู่เลย! "อะไรของมึงไอ้เสือ ก็เป็นมึงเองไม่ใช่เหรอที่แนะนำให้กูรู้จักกับน้องเอยอะ" ว่าไงนะ!? เป็นพี่พยัคฆ์เองสินะที่แนะนำให้พี่นอร์ทรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ เหอะ! เลวเหมือนกันทั้งคู่ "ก็กูไม่รู้ว่ามึงยังไม่..." "อย่าทำหน้าจริงจังกันได้ไหมวะ พวกมึงก็รู้ว่าคนอย่างกูชอบผู้หญิงแบบไหน แบบวากูไม่ชอบหรอก ถึงน้องเขาจะสวยแต่แม่งก็ไม่ใช่สเป๊กกูอะ" "อย่าเหี้ยให้มากนอร์ท" "สัส ด่ากูทำไมไอ้พยัคฆ์ อย่ามายุ่งเรื่องของกู กูจัดการชีวิตกูได้" "เฮ้ย อย่าทะเลาะกันดิวะ ใจเย็นพวกมึง "ไว้กูได้วาก่อนแล้วค่อยบอกเลิกน้อง คุยมาหลายเดือนแล้วก็ขอเก็บเกี่ยวอะไรสักหน่อยดิวะ" ทว่า...ประโยคถัดมาของพี่นอร์ททำเอาฉันแน่นิ่งราวกับถูกของหนักทุบกลางศีรษะ นี่เขาต้องการเพียงสิ่งนั้นสิ่งเดียวใช่ไหม...? ตลอดเวลาที่คุยกันมาเขาไม่ได้ชอบหรือรักฉันบ้างเลยเหรอ...? แล้วที่เขาทำดีกับฉัน แล้วทุกอย่างที่ผ่านมานั้นหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ...? ตอนนี้คำถามมากมายเต็มอยู่ในหัวของฉัน ฉันไม่เข้าใจเลยว่าพี่นอร์ทต้องการอะไรกันแน่ แล้วทำไมต้องเห็นฉันเป็นเหมือนของเล่นด้วย! "ไอ้เหี้ยนอร์ท มึงพูดว่าไงนะ!" หมับ! ทว่าไม่นานก็ต้องกลับมาสู่สถานการณ์ตรงหน้าเมื่อเสียงเข้มคุ้นหูตวาดกร้าวพร้อมกับร่างสูงของพี่เตที่เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของพี่นอร์ทเอาไว้ด้วยความโมโหอย่างหนัก นี่พี่เตได้ยินอย่างนั้นเหรอ...? "อะไรของมึงวะไอ้เต!" "พูดเห็นน้องกูเป็นอะไรวะ เมื่อกี้มึงพูดอะไรออกมา ไอ้สารเลว!" พี่เตตะคอกออกไปสุดเสียงซึ่งทำให้ผู้คนรอบ ๆ ก็ต่างให้ความสนใจมองไปที่พวกเขากับแทบทั้งหมด "ใจเย็นก่อนมึง มีไรก็ค่อยพูดกันดิวะ" เพื่อนของพี่นอร์ทเข้ามาห้ามแต่ด้วยเรี่ยวแรงของพี่เตทำให้ไม่สามารถต้านทานได้เลยสักนิด "พี่เต พี่เตอย่า!" ฉันรีบวิ่งเข้าไปห้ามพี่เตในทันทีที่ตอนนี้กำลังง้างหมัดใส่กับคนตรงหน้า ตอนนี้เราอยู่ในมหา'ลัย หากมีอาจารย์มาเห็นก็คงเกิดเรื่องแน่ ๆ "วา..." พลันเมื่อฉันเข้าไปแสดงตัวก็ทำให้พี่นอร์ทชะงักไปในทันที แววตาของเขาเปลี่ยนไปซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่พี่เตยอมปล่อยคอเสื้อของพี่นอร์ทก่อนที่จะจับไหล่ของฉันเอาไว้เพื่อให้ออกจากห่างพี่นอร์ทมากที่สุด "ฮึก...ที่พี่นอร์ทพูด..." "ไม่วา วาฟังพี่ก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างที่วาคิด" พี่นอร์ทปฏิเสธพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันแต่ก็ถูกเตกั้นเอาไว้ "อย่าแตะต้องน้องกู" "ฮึก...พี่แม่งเลว เลวมาก พี่ต้องการแค่นั้นจริง ๆ เหรอ ถ้าได้วาแล้วพี่ก็จะทิ้งวาใช่ไหม ฮึก..." ไม่อาจกัดกลั้นหยาดน้ำตาได้อีกต่อไป ฉันร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก ไม่คิดเลยว่าคนที่ฉันเคยยกยอให้เป็นเทพบุตรในหัวใจจะกลายเป็นซาตานที่โคตรเลวได้แบบนี้ ไอ้เทพบุตรเกรดต่ำ ต่ำไปถึงนรก! "ไม่ใช่วา ไม่ใช่เลย พี่แค่..." "สารเลว! ฮึก พี่แม่งโคตรเลว วาเคยมองพี่เป็นคนดีแต่จริง ๆ แล้วพี่มันก็แค่ไอ้สวะคนหนึ่ง!" "วาพี่ขอโทษ ฟังพี่ก่อนนะคนดี" "อย่าเข้ามาใกล้ เรื่องระหว่างเราสองคนจบกันตั้งแต่วันนี้ อย่ามาให้วาเห็นหน้าอีก ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!" สิ้นประโยคฉันก็รีบหันหลังและวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว พอกันทีกับคนเลว ๆ แบบนี้ อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย! "ฮึก...ไอ้คนบ้า ไอ้สารเลว ฮึกฮือ..." ขาของฉันก้าวออกไปตามทางทั้งที่หยาดน้ำตายังคงไหลพรั่งพรูอย่างหนัก จนกระทั่งฉันหยุดยืนอยู่ที่บริเวณโต๊ะม้าหินพลางทิ้งตัวลงก่อนจะฟุบใบหน้าเพราะหมดแรงที่จะเดินต่อ เจ็บที่สุดที่ได้ยินคำพูดของพี่นอร์ท ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ พูดออกมาได้ยังไง! โคตรเสียดายเวลาเลย ถึงจะเป็นเพียงไม่กี่เดือนแต่ฉันก็เสียดาย แค่คิดว่าฉันเคยมองว่าเขาเป็นคนดีขนาดไหนก็ยิ่งทำให้ขยะแขยง ทั้งที่จริงแล้วเขาก็เป็นไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนหนึ่งเท่านั้น! "วา" เสียงเข้มคุ้นหูเอ่ยก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงสัมผัสที่แตะลงเบา ๆ บริเวณไหล่ของฉัน "ฮึก พี่เต..." ฉันเงยหน้าขึ้นและหันไปมองก็พบว่าเป็นพี่เตที่หยุดอยู่ด้านหลัง ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักก่อนจะซบใบหน้ากับร่างกายของเขาเพื่อหมดหนทางแล้วในตอนนี้ ตอนนี้มันมีแต่คำว่าเสียใจและเจ็บปวด หากย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่เข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นเลยแม้แต่ก้าวเดียว "ร้องออกมาเลย ถ้าเสียใจก็ร้องออกมา" "ฮึก พี่เตไปส่งวาที่ตึกหน่อยสิ วามีเรียนอะ" ฉันฮึบเอาไว้พลางเอ่ยออกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ถึงแม้ว่าจะเสียใจมากแค่ไหนแต่เรื่องเรียนก็สำคัญเป็นอันดับหนึ่ง "ยัยบ้า แกนี่นะ ไป ๆ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" พี่เตหลุดหัวเราะออกมาพลางปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของฉัน ฉันไม่แปลกใจเลยที่คนอื่นจะมองว่าฉันกับพี่เตมีซัมติงกันน่ะ ก็ดูที่เขาทำสิ "เดี๋ยวคนก็เอาไปพูดหรอก" "ชินได้ละ ถ้าไม่คิดไรก็ปล่อยไปเถอะ" "อื้อ" ฉันพยักหน้ารับหงึก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามพี่เตไปยังรถยนต์ของเขาที่จอดอยู่ด้านหน้าตึกคณะ ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ โดนบอกเลิกต่อหน้าคนอื่นมาถึงสองครั้ง หน้าของฉันก็คงด้านชาไปแล้วล่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more