3 | เทพบุตรเกรดต่ำ [2]
947 Words
- 3 -
เทพบุตรเกรดต่ำ [2]
ช่วงค่ำ
HK BAR
ฉันนัดกลุ่มเพื่อนมาที่ร้านเหล้าซึ่งอยู่แถว ๆ มอเพื่อดื่มล้างซวยให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ หลังจากที่ฉันกลับไปเรียนฉันก็ตัดสินใจบอกกับเพื่อนในเรื่องของพี่นอร์ทซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนของฉันต่างก็โมโหโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนแทบจะตรงไปเอาเรื่องพี่นอร์ทให้รู้แล้วรู้รอด
"จองไว้ชื่อวาสี่คนค่ะ" ฉันบอกกับพนักงานในร้านหลังจากที่มาเอาโต๊ะเป็นคนแรก
จริง ๆ คอนโดฯ ของฉันอยู่ไม่ไกลจากร้านมากฉันเลยบอกกับเพื่อนว่าจะมาก่อน แต่เพื่อนของฉันก็คงตามมาอีกไม่นานนี่แหละ สู้มาก่อนแล้วสั่งเครื่องดื่มกับของทานเล่นไว้รอดีกว่า
"โต๊ะนี้ครับ" พนักงานพาฉันมาที่โต๊ะที่มีชื่อติดไว้ก่อนจะนำเสนอโปรโมชั่นเบียร์และราคาเครื่องดื่มต่าง ๆ ตามหน้าที่ ฉันเลยจัดการสั่งเครื่องดื่มที่ดื่มประจำพร้อมด้วยของทานเล่นมาเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่าเพื่อน ๆ ของฉันชอบทานอะไรกันบ้าง
จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักสิบนาทีได้เพื่อนของฉันก็มากันจนครบ เพื่อนฉันมีสามคนรวมฉันไปด้วยก็เป็นสี่ จะมีจ๋า ใบหม่อน และพลอย ซึ่งทั้งสามคนนี้ฉันรู้จักและคบหากันเป็นเพื่อนตั้งแต่ปีหนึ่งหรือตอนที่เข้ามหา'ลัยนั่นแหละ
"นี่มึงสั่งเบียร์แล้วเหรอ" จ๋าถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีแก้วและขวดเบียร์วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
"อืม"
"สั่งมาเยอะป้ะ" คราวนี้เป็นเสียงพลอยที่ถามขึ้นต่อจากนั้นซึ่งมันเองก็ลองนับจำนวนขวดเบียร์ที่วางอยู่ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ฉัน "โอเค หนึ่งลัง รอดตัว"
"ตั้งหนึ่งลังเลยนะเว้ย กูว่าเยอะนะ ทำไมมึงดูไม่แปลกใจวะ"
"โอ๊ยอีหม่อน ปกติเราตี้ก็กินเป็นลังอยู่แล้วป้ะ"
"ใช่ แล้วยิ่งเวลาที่กูเสียใจแบบนี้มันก็ไม่ได้เยอะเลยนะเว้ย" ฉันบอกออกไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ พอนึกถึงหน้าไอ้นอร์ทก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
คือก็ยังเสียใจอยู่นะแต่มันโกรธมากกว่าที่รู้เหตุผลจากปากของไอ้พี่นอร์ทนั่นน่ะ
แต่ปกติแล้วฉันเป็นคนดื่มไม่เก่งนักหรอก ฉันนี่แหละที่จะเป็นคนเมาก่อนใครเพื่อน ก็มีสามคนนี้แหละที่เป็นสายแบกฉันแล้วพากลับทุกครั้งน่ะ
หากเทียบระดับการดื่มเก่งแล้วฉันก็ต้องยกให้จ๋ากับพลอย ส่วนใบหม่อนน่ะก็คล้าย ๆ ฉันเลย กินได้เยอะนะแต่ก็จะเมาก่อนใครทุกที
"งั้นหมดแก้วประเดิมก่อนเลยค่ะสาว แด่ความเสียใจของเพื่อนสาววารี"
"มา ๆ หมดแก้ว!"
ฉันยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนก่อนจะกระดกเบียร์ดื่มจนหมดหลังจากนั้นก็วางแก้วลงที่โต๊ะจนเกิดเสียงดัง 'ปึก' ซึ่งเพื่อนคนอื่น ๆ ก็วางลงมาต่อจากนั้น
"ดีแล้วมึงที่รู้สันดานพี่นอร์ทก่อนอะ ดีกว่าคบไปแล้วเพิ่งรู้" ใบหม่อนตบเบา ๆ ที่ไหล่ของฉันเพื่อปลอบโยน แต่มันก็จริง ถ้าเกิดฉันคบหากับพี่นอร์ทไปแล้วมารู้นิสัยเขาที่หลังมันคงแย่กว่านี้
"จริงมึง ถือซะว่าหมดเวรหมดกรรม สวย ๆ อย่างมึงไม่ควรมานั่งเสียใจหรอกเชื่อกู"
"ฮือ มึงอย่าบิ๊วกูได้ไหม เดี๋ยวกูก็ร้องไห้อีกหรอก" ฉันเบะปากทำท่าจะร้องไห้เมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนสนิทที่พูดมาไม่หยุด มันทั้งมีความเสียใจและก็ตื้นตันในความหวังดีของพวกมัน จนน้ำตาเอ่อคลอมาอีกครั้ง
"ร้องเลยมึง อยากร้องก็ร้องเลย แต่มึงต้องสัญญาว่าถ้ามึงร้องไห้วันนี้แล้วพรุ่งนี้มึงจะต้องไปหาผู้ใหม่นะ"
"โอ๊ยไอ้บ้า อะไรมันจะรวดเร็วขนาดนั้น" ฉันหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากพลอย ใครจะไปหาผู้ใหม่ได้ไวขนาดนั้นกันเล่า
"เฮ้ย ๆ มึงดูโน่น นั่นพี่พยัคฆ์นี่หว่า แปลว่าไอ้เชี่ยพี่นอร์ทก็ต้องอยู่นี่ดิ" แรงสะกิดของจ๋าทำให้ฉันหันไปมองซึ่งก็เห็นว่าเป็นพี่พยัคฆ์จริง ๆ
เหอะ! เห็นหน้าแล้วอยู่ ๆ ก็เบะปากโดยอัตโนมัติเลย!
"มึงจะเบะปากทำไมวะไอ้วา"
"ก็ไอ้พี่พยัคฆ์นี่แหละที่เป็นคนแนะนำผู้หญิงคนนั้นให้พี่นอร์ทรู้จักอะ แม่งเลวทั้งแก๊ง!"
ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งโกรธ ฉันได้ยินเต็มสองหูว่าพี่พยัคฆ์เป็นคนแนะนำให้พี่นอร์ทรู้จักกับผู้หญิงคนอื่นทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ว่าพี่นอร์ทนั้นคุยกับฉันอยู่
"ฮะ!? จริงดิ พี่พยัคฆ์เนี่ยนะ" ใบหม่อนเบิกตากว้างตกใจและถามย้ำอีกครั้งซึ่งฉันก็พยักหน้ารับแทนคำตอบ
"อืม หมอนี่แหละ เกลียดว่ะ"
ไม่ใช่ว่าฉันจะโทษพี่พยัคฆ์คนเดียวหรอกนะ แต่เขาก็มีส่วนผิดไม่ใช่เหรอ คนดี ๆ ที่ไหนจะแนะนำให้เพื่อนทำผิดล่ะ แต่ไอ้พี่นอร์ทน่ะคือผิดเต็มประตู ผิดชนิดที่ว่าฉันอยากจะฟาดหน้าเขาแรง ๆ ให้รู้แล้วรู้รอด!
กล้าดียังไงมาบอกว่าฉันไม่ใช่สเป๊กของเขา คนอย่างฉันเป็นสเป๊กของคนทั้งมอรู้เอาไว้ด้วยไอ้ผู้ชายเฮงซวย!
- Writer
