บทที่5
เสื้อยืดสีขาวถูกสวมเข้ากับร่างกาย แล้วต่อด้วยกางเกงยีนขายาวสีดำ มีรอยขาดพอเท่ ๆ แล้วค่อยก้มลงสวมรองเท้าผ้าใบคู่ใจที่สุดแสนจะเน่า
ผมเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดี มือหนึ่งยกกระเป๋าเป้ที่ด้านในเต็มไปด้วยเสื้อผ้าขึ้นสะพายเข้าที่แขนข้างหนึ่งแล้วเดินออกจากห้องของตัวเอง
สองเท้ามาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องข้าง ๆ ผมยกมือขึ้นเตรียมที่จะกดออดหน้าห้อง แต่ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน
“ว้าย ผี!”
“เอิ่ม ผีอะไรหล่อขนาดนี้วะพี่” ผมกลอกตาไปมา ที่สาวสวยเจ้าของห้องร้องออกมาด้วยความตกใจ อีกทั้งยังว่าผมเป็นผีอีก ให้ตายเถอะ ไม่มีทางที่ผีจะหล่อเท่าผม!
“โอ๊ย มั่นหน้าอะไรเบอร์นั้น” พี่แป้งส่ายหน้าเล็กน้อย คงะอากับความมั่นอกมั่นใจของผม
“หรือพี่จะเถียงว่าผมไม่หล่ออะ”
“ก็ใช่ไง นายไม่หล่อ” พี่แป้งหันมองทางอื่นแล้วตอบกลับมา ผมจึงประคองใบหน้าของพี่แป้งด้วยมือทั้งสองข้าง
“นี่ณัฐ!” พี่แป้งส่งเสียงแสดงความไม่พอใจ
“ไหน
