พอถึงเวลาเลิกคลาสในคาบเช้า พวกเราก็เดินกันออกมาที่หน้ามหา'ลัย แล้วข้ามถนนมายังฝั่งตรงข้าม
ร้านส้มตำร้านใหญ่ เจ้าเด็ดเจ้าดังที่บรรดานักศึกษาต่างพากันออกมากิน ยิ่งถ้ามาช่วงเที่ยง ๆ ร้านจะยิ่งแน่น เพราะนอกจากนักศึกษาแล้ว ก็ยังมีพนักงานระแวกใกล้เคียงมาด้วย
“มื้อนี้ถือว่ากูเลี้ยงขอบคุณมึงนะไอ้ชล ที่มึงอุตส่าห์ช่วยกู”
“ไอ้ณัฐ ถ้ามึงจะให้กูกินแต่ต้มแซ่บ มึงอย่าใช้คำว่าเลี้ยงขอบคุณกูเลยว่ะ” ไอ้ชลพูดจบก็ตักชิ้นกระดูกหมูในต้มแซ่บเข้าปากไป
ใช่ครับ พวกเราแกล้งไอ้ชล ให้มันกินแต่ต้มแซ่บ ส่วนจานส้มตำก็เลื่อนหนีไอ้ชลเป็นว่าเล่น
“ฮ่า ๆ น่าสงสาร มึงก็ตักดิส้มตำเนี่ย” ผมเห็นหน้ามันละอดขำไม่ได้ พวกเราเลยเลื่อนจานส้มตำให้ไอ้ชลกินด้วย
“กูไม่น่ามีเพื่อนแบบพวกมึงเลย” ไอ้ชลกินไปบ่นไป สักครู่กิ่งก็เดินเข้ามา
“เจอกันอีกแล้ว” กิ่งเดินมาถึงก็เอาแขนวางลงบนไหล่ของผม
“นี่กิ่งใช่ป้ะ” ไอ้ชลเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้ากิ่ง
