ดารัณยกมือขึ้นป้องปาก เธอเห็นเขาตั้งแต่กระโดดลงไปช่วยแม่สาวสวาทชุดว่ายน้ำสีแดงเพลิงนั่น เป็นเธอและเขาที่รู้ดีกว่าใคร ร่างกายของเขายังไม่พร้อมจะช่วยใคร หากผู้หญิงคนนั้นไม่สำคัญจนเขาลืมห่วงตัวเอง
หลากหลายความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามาจนเธอยืนทรงตัวไม่อยู่ ขาที่เป็นของเธอกลับไม่ยอมฟังคำสั่งให้ก้าวเดินออกไปจากตรงนั้น มือเรียวเล็กสั่นเทิ้มวางไม่ถูกที่ถูกทาง ความรู้สึกเจ็บร้าวกลางอกวิ่งปรี่มาจุกที่คอ พร้อมจะกลั่นเป็นน้ำใสๆ ออกมาทุกเมื่อ
ทุกสิ่งสามารถตอกย้ำและยืนยันความไร้ค่าของตัวเองได้เป็นอย่างดี เธอโง่งมให้เขาหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เฝ้าหวังลมๆแล้งๆ อยู่คนเดียว แต่จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า ในเมื่อเขาก็เห็นเธอเป็นของเล่นแก้เหงาอยู่วันยังค่ำ เธอก็แค่เครื่องบำเรอบำรุงสร้างความสุขชั่วครั้งชั่วคราวให้คนรวยเท่านั้น
หญิงสาวเดินหันหลังให้หลุดจากภาพบาดตานั่น ปล่อยธารน้ำตาให้ไหลรินออกมา ทอดตัวลงนั่งบนเก้าอ
