"แด๊ดไม่มีวันทำให้ตัวเล็กเสียใจแน่นอนครับ" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาอันอบอุ่นที่ถ่ายทอดออกไปยังเจ้าของของมันที่แท้จริง ความอบอุ่นนี้มีแค่บะหมี่คนเดียวเท่านั่นที่มีสิทธิ์
"อยากกินอะไรอีกไหม"
"ไม่แล้วค่ะ ตอนนี้น้องพุงของหมี่จะออกมาผจญโลกกว้างอยู่แล้วค่ะ" ว่าจบบะหมี่เอามือลูบหน้าท้องนูนโชว์มอร์แกน ร้อยยิ้มของเธอช่างสดใสต่างจากแววตาสั่นระริกเมื่อครู่ที่ดูเศร้าสร้อย
"แล้วอยากให้น้องพุงกลมโตกว่านี้ไหม" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มร้ายกาจ มือหนาลูบหน้าท้องนูนของบะหมี่แผ่วเบา
"เออ หมี่ กะ ... กินไม่ไหวแล้วค่ะ กลับบ้านกันดีกว่า" เธอเดินเลี่ยงออกไปด้วยความเขินอาย กับคำพูดของมอร์แกน
"อ๋อ รีบกลับบ้านเพราะอยากให้แด๊ดทำน้องพุงให้โตกว่านี้ใช่ไหม" มอร์แกนเดินตามหญิงสาว พร้อมหยอกเย้าด้วยคำหวานหวังให้เธอเขินอายมือแกร่งข้างหนึ่งโอบรอบเอวบางเอาไว้จากทางด้านหลัง เดินไปที่ลานจอดรถด้วยความสบายใจ
@เพนท์เ
