วันรุ่งขึ้นฉันมาส่งลูกและถือขนมน้ำมาส่งตามที่ครูของน้องปลายสั่งและจ่ายเงินเรียบร้อย เฮียเฟยงอแงจะมาด้วย น้องปลายก็เข้าขากัน ฉันก็ต้องยอม แต่ว่าไม่ได้ให้เฮียลงมาจากรถค่ะ ให้เขารอในรถ ของทุกอย่างฉันขนเอง เขาก็อยากจะช่วยนะแต่ฉันเด็ดขาดไง พอดุเข้าหน่อยก็นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ในรถ
“ยิ้มหน่อยสิคะ หน้าบูดไม่หล่อเลย” ส่งลูก น้ำและเค้กให้ครูเรียบร้อยฉันก็เดินกลับเข้ามานั่งประจำที่คนขับ เฮียเฟยยังคงหน้าบึ้งรอให้ฉันง้ออยู่
“ก็ใครใจร้าย”
“หนูไง แต่เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“เฮ้อ ง้อหน่อยครับ เฮียอยากให้ง้อ” นั่งกอดอกมองตรง
ฉันโน้มตัวตัวไปกอดแขน เอนซบหัวที่ไปไหล่ของเขา “งั้นเราแวะไปให้ทำบุญกันไหมคะ อยากทำบุญกับเฮียจังเลย”
“นี่ง้อแล้ว?”
“แบบนี้เรียกง้อได้ไหมคะ” เฮียเฟยก้มมามองหน้า ฉันจึงเงยขึ้นสบตาอ้อนเขาคืน
“ได้สิครับ แค่น้องอยู่ตรงนี้ก็ดีมากแล้ว” มือข้างซ้ายยกขึ้นมาลูบที่หัวของฉันอ่อนโยน แค่วัน
