BOY TOXIN :: CHAPTER 3 [45%]
1877 Words
ซัสดื่มจิน #3
Rum (รัม) = เป็นเหล้าที่กลั่นจากอ้อยหรือกากน้ำตาล เสน่ห์ของรัมอยู่ที่กลิ่นหอมของน้ำตาลที่เจือจางในน้ำรัม เหล้ารัมนิยมนำไปผสมเป็นค็อกเทล
ฉันยืนมองคอนโดหรูระดับห้าดาวซึ่งเป็นสถานที่จัดงานปาร์ตี้ สองเท้าของฉันก้าวเข้ามาในตัวคอนโดตรงไปชั้นจัดงาน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ไหม แต่มาคิดๆ ดูแล้วได้ไม่ได้ก็ต้องได้ล่ะนะ
“ห้อง VIP 1550 ห้องนี้สินะ” สายตาโฟกัสยังประตูห้องบานใหญ่ นี่มันห้องหรืออะไรกันแน่เนี่ย เสียงเพลงดังกระหึ่มออกมาไม่ขาดสาย ฉันยืนมองสักพักก็ตัดสินใจเคาะประตูกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งมาเปิด มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“คือหนูมาทำงานเสิร์ฟเหล้า พี่ไอซ์แนะนำมาค่ะ”
“อ่อเด็กของไอซ์ มาสิ คนกำลังไม่พอเลย” ฉันพยักหน้ารับและเดินเข้ามาในห้อง ต้องเบิกตากว้างทันที ในห้องเต็มไปด้วยผู้คนมากมายกำลังดีดดิ้นไปมา แถมยังห้องนี้ยังกว้างมากจนสามารถบรรจุคนได้ถึงร้อยกว่าคน เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเป็นห้อง VIP สายตาของฉันโฟกัสไปยังลูกโป่งหลายลูกซึ่งกำลังลอยเด่นสง่าอยู่
แต่ลักษณะของมัน สีขาว สีชมพูแถมยังมีจุกบนเหมือนกับ... กับ...
ถุงยาง?!
เฮ้ยนี่มันถุงยางเอามาทำเป็นลูกโป่งเหรอ?! แล้วนั่นกล่องอะไร ถูกวางเรียงอยู่ประมาณเท่าไหร่ไม่สามารถคาดเดาได้ มีทั้งกล่องสีดำ สีเทา สีส้มและหลากสี กล่องขนาดเล็กที่มันคุ้นตาเหลือเกินเวลาไปจ่ายเงินซื้อของที่มินิมาร์ทแล้วเห็นมันอยู่ตรงเคาน์เตอร์คิดเงิน
“บ้า! นะ นี่มันปาร์ตี้เวรอะไรเนี่ย” ฉันแทบจะถอยออกจากในห้องนี้ เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่ถุงยาง ถุงยางและถุงยาง
สำคัญคือไอ้ภาพอุบาทว์ที่เห็นนี่มันอารายยย... พี่ไอซ์! นี่พี่กำลังให้ฉันมาทำงานอะไรเนี่ย
“ตามมาสิน้อง จะได้เริ่มทำงาน”
“...” ใบหน้าของฉันพยักขึ้นลงอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่มาถึงที่นี่แล้ว ฉันไม่มีทางถอยเด็ดขาด เมื่อมาถึงห้องหนึ่ง ฉันก็รับเสื้อผ้ามาถือไว้ มันเป็นยูนิฟอร์มเป็นกระโปรงสั้นสีดำกับเสื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวบาง บางแบบบางมากอะ
“ต้องเปลี่ยนชุดด้วยเหรอพี่?”
“ใช่น่ะสิ รีบไปเปลี่ยนเร็วเข้า จะได้เริ่มงานกัน แขกมากันแล้ว” ฉันหลับตาลงมองชุดในมือ เกิดมาไม่เคยสวมชุดที่มันสั้นและบางจนเห็นด้านในแบบนี้มาก่อนเลย แต่ก็ต้องทำถึงแม้จะรู้สึกกระอักกระอวนกับปาร์ตี้ถุงยาง ใครมันช่างคิดงานได้อุบาทว์แบบนี้นะ! อย่าให้รู้แม่จะจับหักให้ตายคามือเลย
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเรียบร้อย มองดูตัวเองซึ่งสวมชุดยูนิฟอร์มแล้วเกิดอาการประหม่านิดหน่อย ฉันเป็นคนที่รูปร่างผอมอยู่แล้ว มันก็เลยทำให้เห็นร่างที่บอบบางเข้าไปใหญ่ ปกติฉันจะแต่งตัวมิดชิดและตัวใหญ่มันเลยทำให้ฉันดูอ้วน “เสร็จแล้วก็มาเลยน้อง ชื่ออะไรล่ะ?”
“จินค่ะ”
“อืม งั้นยกเหล้าถาดนี้ไปให้ที่โต๊ะนั้นแล้วกัน” พี่ตัวโตชี้ไปที่ถาดเหล้า ฉันพยักหน้ารับก่อนจะยกถาดซึ่งมีเหล้ายี่ห้อดีอยู่หลายแก้ว
หนักอะ!
แขนทั้งสองข้างสั่นไปหมดแต่ก็ต้องทำให้ได้ จะให้ใครมาดูถูกฉันที่ไม่ได้เรื่อง ผอมแห้งแล้วทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง เมื่อมาถึงโต๊ะเป้าหมายเสียงถาดกระทบกับโต๊ะดังกึก ทำให้คนที่นั่งอยู่หันมามองฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ผอมแห้งแรงน้อย ใครช่างกล้าจ้างวะ?”
“นั่นดิ แต่ดูไปดูมา... ก็น่ารักดีนะ” ฉันก้มหน้าลงและลุกขึ้นเอาถาดมาถือไว้ สายตาคมของผู้ชายโต๊ะนี้นอกจากจะมองฉันด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายแล้ว ยังมีสายตาที่แทะโลมด้วย “น้องชื่ออะไร?”
“จิน”
“จิน ชื่อน่ารักดีนะ ตัวเล็กดี”
“มึงชอบแบบนี้เหรอวะไอ้เต นมก็ไม่มี แห้งก็แห้ง แถมมองตรงไหนก็ไร้เสน่ห์” หมอนี่ยักไหล่และยิ้มเจ้าเล่ห์จนฉันถอยหลังเดินกลับไปยังโต๊ะจัดเหล้า ถอนหายใจออกมาอย่างตื่นกลัว ไม่เคยถูกผู้ชายพูดจาแบบนี้ใส่มันรู้สึกกังวลยังไงก็ไม่รู้สิ การทำงานของฉันก็ดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ
จนกระทั่ง...
เพล้ง!
“เฮ้ยไรวะ ทำบ้าอะไรของเธอยัยบ้า!”
“ขะ ขอโทษค่ะ คือพอดีฉันปวดแขนก็เลย...”
ซ่า
“!” เหล้าในแก้วถูกสาดเข้ามายังใบหน้าจนทุกคนในที่นี้ตกใจ คนที่สาดไม่ใช่ผู้ชายคนนี้แต่กลับเป็นผู้หญิงที่นั่งข้างเขาต่างหาก “ใครเอายัยบ้านี่เข้ามาทำงานไม่ทราบ รู้ว่าตัวเองทำไม่ได้แล้วจะมาทำไม?”
ฉันกำหมัดแน่นมองสบตากับผู้หญิงคนนี้ หล่อนเท้าเอวมองด้วยสายตาดูถูก ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายฟรีๆ หรอกนะบอกเลย ฝ่ามือของฉันยกขึ้นฟาดลงไปบนแก้มของหล่อนทันที แต่ผลที่ได้คือยัยนี่ไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ
นี่ฉันมีไม่แรงมากพอ หรือยัยนี่โบ๊ะหน้าหนาเกินไปกันแน่เนี่ย
“แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ อีแห้ง!”
เพียะ
“โอ๊ย...”
“นี่สิตบของจริง บีม เนม จับมันไว้ ฉันจะตบมัน!”
“เฮ้ เอะอะอะไรกันน่ะพวกเธอ” เสียงเข้มดังขึ้นจังหวะก่อนพวกของยัยนี่จะปล่อยฉัน สำคัญคือแขนฉันแดงทันทีที่ถูกบีบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ในโพรงปากคลุ้งไปด้วยคาวเลือด “ก็ยัยบ้านี่สิคะซัส รู้ว่าทำงานไม่ได้ยังจะเสนอหน้ามาเสิร์ฟเหล้า แถมยังตบหน้าแคทด้วยนะ”
ซะ ซัสเหรอ? บ้าน่า คงไม่ใช่คนที่ฉันคิดหรอกใช่ไหม รู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายมันร้อนไปหมด เขาจะต้องเยาะเย้ยฉันแน่เลย ไม่สิต้องไม่ใช่เขา ฉันมั่นใจ... เราคงไม่บังเอิญเจอกันหรอกมั้ง
“หน้าเธอไม่เป็นรอยเลยแคท”
“ผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้ แค่ตบหน้าแคทยังไม่ระคายเลย” ฉันก้มหน้าลงพยายามไม่มองใครทั้งนั้น แต่ทว่าสายตาดันไปโฟกัสที่รองเท้าผ้าใบสีดำซึ่งอยู่ตรงหน้า กระทั่งฝ่ามือร้อนเชยคางฉันขึ้นเท่านั้นล่ะ
“!”
ใช่ ซัสคนเดียวกับที่ฉันคิดเลยล่ะ ใบหน้าหล่อเจ้าเล่ห์มองสภาพฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะยิ้มหัวเราะจนคนในนี้ต่างพากันหัวเราะไปด้วย น่าอายชะมัด
“ยัยแห้ง ตกลงว่าได้งานคือที่งานปาร์ตี้นี่เหรอ?”
“เอ๊ะ ซัสรู้จักยัยแห้งด้วยเหรอคะ” ฉันปัดมือเขาออกไป หมุนตัวเดินแหวกผู้คนที่ล้อมฉันอยู่ แต่ทว่าไม่มีใครขยับไปไหนเลยด้วยซ้ำ ฉันถอยหลังหนีมองใบหน้าของทุกคนซึ่งกำลังมองอย่างเยาะเย้ยกระทั่งแผ่นหลังไปชนกับร่างแกร่ง
“ว่าไงยัยแห้ง ตอบมาดิ... มาปาร์ตี้ถุงยางได้ไง? หรือมาอ่อยใคร”
“บ้าหรือไงเล่า ฉันมาทำงานต่างหาก!”
“อ่อเหรอ แล้วทำไมสภาพเหมือนหมาแบบนี้ล่ะ” ซัสเท้าเอวมองร่างกายของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาของฉันมองทุกคนที่ต่างพากันหัวเราะคิกคักกระทั่งสายตาไปปะทะกับใครบางคนซึ่งคุ้นมาก...
คนนี้ที่ขนกระเป๋าฉันไปที่ห้องพี่เคียนตินี่นา? เขามองฉันและหันหลังหนีไป ตายจริง ถ้าเขาเอาไปบอกพี่เคียนติ ฉันตายแน่เลย ทำไงดีล่ะ
“เฮ้ยัยแห้ง หน้าซีดแล้วนะ”
“ฉะ ฉันจะกลับแล้ว ถอยด้วย”
“ถอยได้ไงเล่า งานยังไม่เริ่มเลยนะ”
“แต่ฉันแค่มาทำงานนะ ไม่ได้มาร่วมสนุกอะไรด้วย ถอยไป!” ฝ่ามือผลักอกแกร่งของซัส แต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่มีแรงมากพอที่จะทำให้คนตรงหน้าขยับเขยื้อน แต่ก็หวังว่ามันจะได้ผล เขาคว้าข้อมือฉันไว้ทั้งสองข้างพร้อมรอยยิ้มที่ร้าย
“จะปล่อยไปก็ได้ แต่ต้องเล่นเกมก่อน”
“เกมอะไรของนายฉันไม่...”
“ถ้าไม่เล่นก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไป ยัยแห้ง” ฉันมองสบตากับซัส ผู้ชายที่โคตรจะอันตรายและชั่วช้าที่สุด พวกเขากำลังมองฉันเหมือนกับของเล่น นี่ฉันคิดผิดใช่ไหมที่เดินเข้ามาในงานปาร์ตี้อุบาทว์แบบนี้
“เกมที่ว่าคือ...”
แฮ่กๆ
ฉันวิ่งหาของที่ซัสบอกว่ามันคือเกม ถ้าฉันหาครบฉันจะสามารถออกจากที่นี่ได้? แน่นอนว่าสิ่งที่เขาให้ฉันหาคือ...
ถุงยาง!
ใช่ถุงยาง ถุงยางที่มีหลากสีและต้องไม่ซ้ำกัน พวกเขาต่างพากันเอาถุงยางแต่ละกล่องไปซ่อนในที่ที่ฉันจะหาไม่เจอ และแน่นอนว่าสิ่งที่ฉันต้องหามีทั้งหมด 5 กล่อง ถุงยางกล่องสีดำ สีเทา สีส้ม สีฟ้า และสีชมพู
ฉันไม่รู้ว่าวันนี้มันเป็นเวรกรรมอะไร แต่การได้เจอกับนายซัส เป็นอะไรที่โคตรจะซวยที่สุด!
“เจอแล้ว เหลืออีกแค่สองกล่อง” ฉันออกจากใต้เตียงวิ่งหาของแบบนี้ราวกับคนบ้า โดยมีเสียงของคนพวกนั้นหัวเราะเยาะอยู่ตรงโซฟาขนาดกว้าง ตรงกลางเป็นผู้ชายใจชั่วอย่างซัสซึ่งกำลังสูบบุหรี่และคลอเคลียกับผู้หญิง รอยยิ้มร้ายกระตุกอย่างมีชัยชนะ
“ฮ่าๆ ซัสมึงนี่หาอะไรมาให้พวกกูเล่นตลอดเลยนะ”
“นั่นดิ ถึงยัยแห้งนั่นจะไม่มีเสน่ห์... แต่กูว่าก็น่าลองเหมือนกันนะ”
“เออก็ใช้ถุงยางที่ยัยนั่นหาครบ จัดเลยแล้วกัน กูอยากลองวะ” เสียงหัวเราะดังไปทั่วห้อง ฉันได้ยินนะที่พวกเขาพูดกันน่ะ ทำไมฉันจะต้องมาซวยแบบนี้ด้วยนะ มองเวลาซึ่งตอนนี้ก็ใกล้ถึงกำหนดแล้ว ซัสให้เวลาแค่สิบนาทีเท่านั้นและตอนนี้ฉันก็ได้มาสี่กล่องแล้ว เหลือกล่องสีเทากล่องเดียว
“วู้ว เหลือกล่องที่เบาบางซะด้วย”
“ใกล้จะหมดเวลาแล้วนะยัยแห้ง รีบๆ เร็วเข้า... จะได้สนุกกัน ฮ่าๆ” ฉันวิ่งหากล่องสุดท้ายทั่วห้อง ทุกซอก ทุกมุมแต่ก็ไม่เจอ จนเวลาใกล้หมดเต็มทีแล้ว สายตาของฉันเหลือบไปเห็นกล่องสุดท้ายมันอยู่ใต้ฝ่าเท้าของซัสนี่ ฉันวิ่งไปคว้าไว้แต่ว่าซัสกลับเหยียบมันไว้
“เอาเท้าออกไปนะ ไอ้บ้า!”
“เรื่องอะไร?”
“ซัส เอาออกนะ ฉันอยากกลับแล้ว” เงยหน้าสบตากับเขา ก็พบแต่รอยยิ้มที่แสนจะน่ารังเกียจ “แล้วไง จำเป็นต้องรู้เหรอ?”
“...”
“ครบแล้วนี่ พวกมึงอยากลองไม่ใช่เหรอ... เอาสิ หมดเวลาพอดี”
- Writer
