จริงสิ! ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น ฉันไม่ได้ไปหาเขาเลยและเราก็ไม่มีเบอร์ติดต่อกัน แต่ทำไมหมอนั่นถึงมาที่นี่... แล้วทำไมหัวใจมันต้องเต้นแรงด้วยในขณะที่เดินตรงไปหาเขา มาหาฉันงั้นเหรอ? บ้าน่า คนอย่างหมอนี่ไม่เคยเดินตามผู้หญิงนะ เข้าข้างตัวเองมากไปหรือเปล่า
“นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาทำไมอะ?”
“มารอสาว สาวคนล่าสุดพักที่นี่”
เพล้ง!
หน้าแตกหมอไม่รับเย็บสินะ ฉันฉีกยิ้มให้กับเขาที่พ่นควันบุหรี่ลอยคลุ้งไปทั่ว “หมอนั่นใคร? ไม่ใช่พี่เคียนติ”
“เห็นด้วยเหรอ?”
“ไม่เห็นมั้ง นั่งมองอยู่นานล่ะ” ซัสถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ไม่มีการกวนประสาทเลยด้วยซ้ำ ฉันขมวดคิ้วก่อนจะตอบคำถามของเขาอย่างมึนงงกับท่าทางที่เปลี่ยนไปนิดหน่อยของเขา
สงสัยคงจะรอสาวนานสินะ คงจะหงุดหงิดไม่น้อย
“อ่อ เด็กในปกครองพี่เคียนติน่ะ วันนี้เด็กนั่นพาไปเที่ยว ไปซื้อของมานี่ไง” ฉันชูถุงของที่ปิสโกซื้อให้ เห็นว่าฉันน่าสมเพชไม่มีเสื้อผ้าหร
