BOY TOXIN :: CHAPTER 1 [100%]
622 Words
กระเป๋าเงินของฉันหายไป? บ้าน่า ฉันไม่ได้หยิบเลยนะมันจะร่วงหล่นจากกระเป๋าสะพายได้ไง ในนั้นมีทั้งเงินของพี่เคียนติ บัตรประชาชน บัตรนักศึกษา บัตรเอทีเอ็มที่ถึงแม้ยอดเงินจะคงเหลือแค่ 0.01 ก็ตาม แต่เงินพี่เคียนติที่ฉันจะใช้ไว้สำหรับลงทะเบียนเดือนหน้านี่สิ
“ทำไงดีอะ หรือว่าทำตกที่มหาลัย ไม่สิตอนนั้นยังหยิบเงินพี่เคียนติใส่กระเป๋าอยู่เลย ถ้าตกยัยริชก็ต้องเห็น” ด้วยความที่กำลังจิตตกฉันเลยเดินออกมานอกห้อง มองหาเพื่อว่าจะทำตกอยู่แถวนี้ แต่จะบ้าหรือไงเพิ่งจะกลับมาเองนะ มันคงไม่ร่วงเร็วขนาดนั้นหรอก
“หาอะไรของเธอ?”
“!” ฉันสะดุ้งสุดตัวที่กำลังก้มๆ เงยๆ หากระเป๋าเงินอยู่ใต้โซฟา พี่เคียนติเดินเข้ามาในห้อง พลางสบตากับฉันอย่างสงสัย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนฉันยิ้มแห้งส่งไปให้
“ปะ เปล่าคะ พอดีหนูแค่เห็นเหมือนมีแมลงสาบ แต่คงจะตาฝาดหนูสายตาสั้นอยู่แล้วด้วย แหะๆ”
“กินอะไรมาหรือยัง?”
“หนูไม่กินหรอก หนูกินแค่น้ำเปล่าก็พอแล้ว” พี่เคียนติยืนกอดอกมองฉันราวกับจับผิด แน่นอนว่าฉันเดินตัวลีบก้มตัวเดินผ่านเขาไป
หมับ
“อ๊ะ!”
“แขนทำไมแดงเถือกอีกแล้ว?” ฉันมองต้นแขนตัวเองที่แดงเพราะรอยบีบจากไอ้บ้าซัส ตายล่ะสิ! แบบนี้จินตายแน่ๆ “นะ หนูเล่นกับเพื่อนแรงไปหน่อย ก็เลย...”
“เพื่อนคนไหน พรุ่งนี้ชี้ให้พี่ดูด้วย”
“มะ ไม่ต้อง! คือพรุ่งนี้หนูไม่ต้องไปเรียนแล้ว ปิดเทอมแล้วล่ะ” เวลาอยู่กับพี่เคียนติรู้สึกประหม่าอย่างเห็นได้ชัดเลยฉัน เพราะพรุ่งนี้ฉันจะต้องออกตามล่าหากระเป๋าเงินของตัวเอง “ไปนั่งที่เคาน์เตอร์”
“หนูเหรอ? ทำไมอะ” พี่เคียนติไม่พูดอะไร แต่กลับเปิดตู้เย็นเอาอาหารแช่แข็งเข้าอุ่น ก่อนจะเทน้ำผลไม้ยื่นมาให้ฉัน “ขอบคุณค่ะ”
“กินอาหารที่พี่อุ่นให้หมด”
“ตะ แต่หนู...”
“กิน พี่ไม่อยากให้ไอ้รัมต้องเป็นห่วงเธอ เพราะเธอดื้อไม่ยอมกินอะไรจนตัวผอมแห้งแบบนี้” รู้ไหมว่าฉันเกือบจะดีใจแล้วที่พี่เคียนติเป็นห่วง แต่พอเอ่ยชื่อพี่รัมออกมาฉันก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับ ถ้าไม่ใช่พี่รัม พี่เคียนติคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก ฉันมั่นใจเลย
“มาอยู่กับพี่ เธอต้องกินข้าวทุกมื้อไม่ใช่กินแค่มื้อเช้ามื้อเดียว... ไอ้รัมมันไม่ได้อยู่ดูแลเธอเพราะงั้นพี่จะเป็นพี่ให้เธอเอง”
แต่หนูไม่ได้อยากให้พี่เคียนติเป็นพี่หนู พี่เข้าใจบ้างไหม? แต่มันก็เป็นเพียงแค่เสียงในใจของฉันที่ดังออกไปไม่ได้ อาหารแช่แข็งเลื่อนมาอยู่ตรงหน้า เป็นข้าวผัดไส้กรอกที่ฉันเห็นแล้วไม่อยากกินเลย
“จะจ้องอีกนานไหม กิน”
“...”
“หรือจะให้พี่ป้อน” ฉันเงยหน้าสบตากับพี่เคียนติ ใบหน้าเรียบนิ่งของเขามันทำให้ฉันห่อเหี่ยวใจ พยักหน้ารับตักข้าวในกล่องพลาสติกกินอย่างนิ่งๆ ห่อเหี่ยวใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา ราวกับเด็กน้อยถูกบังคับให้กินข้าว ก่อนจะเดินตรงเข้าห้องไป ฉันมองประตูห้องของเขาที่ปิดลงก็ถอนหายใจออกมา
“แล้วเมื่อไหร่จะเลิกมองหนูเป็นน้องสาวสักทีล่ะ”
- Writer
