BOY TOXIN :: CHAPTER 3 [100%]
1049 Words
เมื่อมาถึงผับของเขา เสียงเพลงดังกระหึ่มจนฉันแทบจะยกมือปิดหูตัวเอง เดินตามแผ่นหลังกว้างซึ่งดึงแขนฉันเข้าไปในห้องของตัวเองที่... ที่
มีสาวนอนรออยู่บนเตียง แน่นอนว่าเตรียมพร้อมแบบสุดๆ
“ซัส ยัยแห้งนี่ใคร?”
“ไม่มีอะไร เธอนอนรอไปก่อนเดี๋ยวฉันมา” ฝ่ามือแกร่งคีบคอเสื้อฉันให้ออกจากห้อง แถมยังถืออะไรติดมือมาด้วยแต่ฉันไม่ได้สนใจ กระทั่งเขาหิ้วคอเสื้อเหวี่ยงฉันเข้ามาในห้องทำงาน มีโซฟาขนาดกว้างมาก ที่ฉันสามารถนอนกลิ้งไปมายังไงก็ไม่มีตก ซัสเดินไปเปิดแอร์และโยนเสื้อเชิ้ตสีเทาใส่หน้าฉัน
“งือ มันเจ็บนะ!”
“ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น และก็อย่าเที่ยวเดินไปไหนมาไหน เข้าใจมะ?”
“อืม ขอบคุณนะ” ฉันมองเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขา พลางสบตากับร่างสูงที่เก็บเอกสารงานเข้าตู้ “หิวง่ะ”
“ให้ที่ซุกหัวนอนแล้ว ยังต้องหาข้าวให้กินอีกเหรอวะ!”
“ความจริงฉันจะไม่กินหรอกนะ แต่บังเอิญสาบานไว้ว่าถ้าได้กระเป๋าเงินที่หายไปคืน จะกินข้าวครบสามมื้อ”
“แล้วปกติกินไม่ครบ?”
“อือ ปกติกินแค่มื้อเช้ามื้อเดียว” ซัสหรี่ตามองฉันอีกครั้ง “ถึงว่าทำไมถึงได้ผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้” เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป สักพักก็เดินมารพร้อมกับผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่งสวมใส่ชุดยูนิฟอร์มของผับเท่าที่ฉันสังเกต
“เดี๋ยวอาบน้ำ เอาเสื้อผ้าให้หนิงไปซัก หนิงจะพาเธอไปกินข้าวและมานอนที่นี่”
“อืม”
“แล้วก็อย่าเดินเพ่นพ่าน ถ้าจะกลับก็กลับไปเลย เข้าใจ?”
“ก็บอกอยู่ว่ากลับไม่ได้ ยังจะไล่อีกนะ” ฉันตะคอกร่างสูงซึ่งทำหน้าหงุดหงิด “และก็อย่าเปิดประตูฉันสุ่มสี่สุ่มห้าด้วย ถ้าไม่อยากเห็นแค่ตูด”
“นะ นาย!” ซัสผลักศีรษะฉันจนล้มลงกับโซฟา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผู้หญิงที่ชื่อหนิงมองฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ และรับเสื้อผ้าของฉันไปหลังจากเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย สวมเสื้อของซัสที่มีกลิ่นหอมมาก เอิ่ม ไม่ใช่จะดมนะ แต่มันออกมาจากเสื้อเขาเองนี่น่า
“ตามมาเดี๋ยวจะพาไปที่ครัว” ฉันพยักหน้ารับและเดินตามร่างสวยที่เดินนวยนาดไป มันจะต้องผ่านห้องของซัส ใช่แล้วไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้หมอนี่กำลังทำอะไรอยู่ สองเท้าก้าวมาถึงครัว พ่อครัวของผับก็ทำข้าวต้มปลามาให้ฉันพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว ไม่รู้ว่ากินเข้าไปแล้วฉันจะท้องเสียหรือเปล่านะ แต่ก็ต้องกินสาบานไว้แล้วนี่นาต้องทำตาม ไม่งั้นกลัวจะตายเอานะ หลังจากกินข้าวต้มแล้วฉันก็ว่านอนสอนง่ายด้วยการกลับไปนอนตีพุงบนโซฟา สบายมากเลยนะ หนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มย่นลงเรื่อยๆ กระทั่งหลับลงไปในที่สุด
อาจจะเพราะเหนื่อยกับวันนี้ด้วยนั่นแหละ... เพราะใครกันกันล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้โรคจิตขี้แกล้งคนนั้น
สายตาของฉันโฟกัสขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้มันเช้าแล้ว ลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจมองเสื้อผ้าของตัวเองวางอยู่ตรงโต๊ะพร้อมกับอุปกรณ์ขัดหน้า ขัดฟัน ฉันลากสังขารอันเหนื่อยล้าตรงเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง เวลาตอนนี้บ่งบอกว่าสองโมงเช้าแล้ว มือถือของฉันก็แบตหมด สะพายกระเป๋าตัวเองเดินออกจากห้องที่ตอนนี้ผับไม่มีคนอยู่เลย มีก็แค่คนของซัสซึ่งกำลังจัดเก็บโต๊ะเพียงสองคนเท่านั้น ฉันเดินหาวจะตรงออกประตูคิดวิธีหาทางอธิบายให้พี่เคียนติฟัง แต่ประตูห้องเปิดขึ้นก่อนพร้อมกับร่างสูงซึ่งนุ่งกางเกงขาเดฟสีดำขาด กำลังสวมเสื้อยืดสีดำ ผมกระเซิงถูกยีไปมา ใบหน้าหล่อหาวราวกับเมื่อคืนไม่ได้นอน
“อ้าวตื่นแล้วเหรอยัยแห้ง?”
“อืม ขอบคุณที่ให้ที่พักนะ ไปล่ะ”
“พี่ซัสอยู่ไหน!” จู่ๆ ประตูผับก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างของหญิงสาวมีสีหน้าโมโหปนน้ำตา ฉันมึนงงทันทีที่เธอเดินพุ่งตรงเข้ามาทุบตีซัสจนฉันวิ่งไปหลบข้างหลังเขาเพราะกลัวโดนลูกหลง
“ทำไม ฮึก ทำไมทำกับซีแบบนี้อะ พี่ซัส!”
“เลิกโวยวายได้แล้วนะซี ฉันทำอะไรเธอวะ” ซัสคว้าข้อมือผู้หญิงคนนี้พลางผลักออกไปจนเธอเซติดกำแพง “ได้ซีแล้วทิ้งไงคะ ซีเป็นเมียพี่นะ ทำไมถึงไม่หยุด”
“เหอะ คิดว่าเรื่องอะไร เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่มีเมีย”
“ฮึก พี่ซัส...”
“ฉันมองพวกเธอเป็นแค่หมากฝรั่งที่เคี้ยวเล่นเสร็จก็คายทิ้ง แบบนี้จะให้เก็บมาเคี้ยวต่อเพื่ออะไร?” ฉันมองแผ่นหลังกว้างที่ยืนเท้าเอวมองผู้หญิงคนนั้น แต่คำพูดของหมอนี่ทำเอาฉันเหวอไปเลย โหดร้ายและชั่วช้ามากเลย
“พี่ไม่เคยมองซีเป็นมากกว่านั้นเลยเหรอ ซีรักพี่ซัสนะ”
“แล้วไง จำเป็นต้องรักกลับเหรอ?”
“!”
“ฉันไม่เคยรักใคร และไม่คิดจะมีเมียหรือมีพันธะ... เอาจบก็แยกย้าย ต้องการผูกมัดฉันด้วยเรื่องอะไรไม่ทราบ” ซัสถอนหายใจเสยผมตัวเองขึ้นไปอย่างหงุดหงิด ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ปาดน้ำตาออกไปอย่างลวกๆ เบนสายตามามองฉันด้วยสีหน้าโมโห “ไปคว้าอีแห้งนี่มาเคี้ยวสินะ ถึงได้ทิ้งซี”
“เออ เปล่านะฉันไม่ได้ทำแบบนั้น”
“หุบปากไปเลยอีแห้ง อีนมแบน!”
กึก
กระแทกใจเต็มๆ เลย ว่าอะไรก็ว่าได้นะ มาว่านมแบนนี่คือเจ็บจี๊ดกระดองใจมาก ฉันเดินออกจากการหลบแผ่นหลังซัสไปเผชิญหน้ากับยัยนี่อย่างหงุดหงิด
“กล้าดียังไงมาว่าฉันนมแบน ยัยแรดร้องหาผัว!”
- Writer
