“เลิกพูดถึงพี่รัมสักที หนูไม่อยากฟังแล้ว!” พี่เคียนติถูกฉันผลักออกไป ไม่คิดว่าตัวเองจะมีแรงผลักร่างสูงออกห่างตัวเองได้ขนาดนี้ สีหน้านิ่งเฉยกัดริมฝีปากตัวเอง
“พี่ห่วงหนูเพราะพี่รัม เพราะงั้นไม่ต้องห่วงแทน หนูจะไปอยู่กับซัส”
“!”
“ถ้าพี่รัมติดต่อมาก็ช่วยบอกเขาด้วยว่าหนูไปอยู่กับแฟน ปลอดภัยดี”
หมับ
“พี่ไม่ให้เธอไป”
“ก็หนูจะไป”
“พี่บอกว่าไม่ให้ไปไง!” ฝ่ามือแกร่งบีบต้นแขนฉันแรงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อนิ่งฉายแววความโกรธ จนฉันอึ้งไป ใจหนึ่งรู้สึกดีใจมากที่เห็นอะไรที่อยากเห็น อย่างน้อยพี่เคียนติก็ไม่ได้ต้องการให้ฉันไปจากเขาสินะ เหมือนเขาจะรู้สึกตัวคลายมือที่จับต้นแขนฉันพลางลูบไปมาเบาๆ
“พี่ขอโทษ...”
“นะ หนูอยากพัก”
“อย่าไปไหน”
“...”
“อยู่ที่นี่นะจิน” แค่เพียงคำพูดแข็งๆ ของเขา มันกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้น ฉันไม่ได้สนใจอะไรเดินเข้าห้องตัวเองเผลอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ฮึก ในที่สุดพี่ก็รู้
