บรึ้นนนนนนน!!!
ทันทีที่ผ้าสีขาวที่ฉันเป็นคนโยนลงเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าให้ทั้งสองคนออกตัวได้ เสียงเครื่องรถก็ดังสนั่นไปทั่วทั้งสนามตอนนี้คุณฟาร์โรห์กับผู้ชายอีกคนที่ลงแข่งขับรถออกไปด้วยความเร็วไม่ต่างกับจังหวะการเต้นของหัวใจของฉันตอนนี้ ไม่รู้สิคะฉันกลัววินาทีที่การแข่งขันนี้จบลงฉันไม่รู้ว่าชีวิตฉันหลังจากนี้จะเป็นยังไง ยิ่งคำพูดที่ออกจากปากคุณฟาร์โรห์มันยิ่งตอกย้ำว่าฉันเหมือนเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่รอคนมาเอาไปเล่นหรือเอาไปทำอะไรก็ได้ยิ่งคิดน้ำตามันก็จะไหล
“ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เป็นอะไรไปคนสวย”
แล้วคุณพีทก็ถามฉันขึ้นมาตอนนี้ฉันกับเขายังอยู่ตรงจุดสตาร์ทค่ะ
“เปล่าค่ะ เพลงไม่ได้เป็นอะไร”
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ”
“ไปไหนคะ”
“ไปนั่งรอบนนู้นอีกพักใหญ่กว่าเฮียฟาร์กับเฮียยุจะขับกลับมาเข้าเส้นชัย”
คุณพีทพูดแล้วชี้ไปที่ห้องกระจกบนตึกที่ทำเป็นบาร์ของที่นี่ ฉันจำได้ว่าห้องนั้นเป็นห้องที่พวกคุณฟาร์
