โรงพยาบาล
“ไปดูบ้านมาเป็นไงบ้างลูกเหลืออะไรบ้างไหม”
พอฉันกลับมาถึงโรงพยาบาลแม่ก็ถามถึงเรื่องนี้ทันทีความจริงฉันก็บอกแม่ไปแล้วว่าบ้านถูกไฟไหม้หมดทั้งหลังแต่แม่ก็ยังหวังว่าจะมีอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง...ซึ่งมันไม่มีเลย
“แม่...เพลงไม่อยากโกหกแม่”
“ไม่เหลืออะไรเลยสินะ”
พอได้ยินฉันพูดแบบนั้นแม่ฉันก็พูดประโยคนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วหดหู่มากเลยค่ะ
หมับ!!
“ช่างมันเถอะเนอะ...ไม่ตายก็หาใหม่สร้างใหม่ได้ตราบใดที่เพลงยังมีแรงทำงานหาเงินแม่ไม่ต้องกังวลอะไรนะ”
ฉันเอื้อมมือไปจับมือแม่แล้วบีบเอาไว้ก่อนที่จะพูดประโยคนี้กับแม่ชีวิตฉันทั้งชีวิตยอมแลกทุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนนี้คนที่เป็นเหมือนชีวิตและหัวใจของฉัน
“เหนื่อยมากใช่ไหมลูก”
“ไม่เลย เพลงไม่เหนื่อยเลยสักนิด”
ฉันตอบแม่ออกไปถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังกังวลเรื่องนี้อยู่แต่ฉันจะให้แม่รู้สึกว่าฉันเหนื่อยไม่ได้
“แม่ขอโทษที่เป็นพาระให้เพลงมากขนาดนี้”
