ตอนที่8
706 Words
ตอนที่ 8
โบตั๋นเดินคู่ไกรภพเข้าไปหาสามีและผู้ช่วยเลขาคู่ใจ
“สวัสดีค่ะคุณเมย์ ขอบคุณที่มางานของคุณยายของฉัน”
“สวัสดีค่ะคุณวานิดา เสียใจด้วยค่ะ” เมธานียกมือไหว้ภรรยาเจ้านาย
“เห็นคุณเมย์ยืนข้างคุณไกรใครไม่รู้คงคิดว่าเป็นภรรยาเจ้าของงาน “
“โบตั๋น ทำไมเธอพูดกับคุณเมย์แบบนี้” ไกรฤกษ์หันไปดุภรรยา เมื่อเห็นผู้ช่วยเลขาหน้าเจื่อน
“ฉันล้อเล่นนะคะ คุณเมย์อย่าถือสาเลยนะคะ พอดีฉันเพิ่งฟื้น” โบตั๋นกล่าวยิ้มเพียงมุมปากเท่านั้น
“คุณเมย์แค่มาช่วยฉันรับแขก” ไกรฤกษ์รีบพูดไม่อยากให้เมย์หน้าเสียไปกว่านี้ โบตั๋นเธอเป็นอะไรทำไมถึงมองเมย์ด้วยสายแบบนั้น ปกติภรรยาเข้าคุยกับเมย์ด้ยยน้ำเสียงสุภาพเสมอ คำพูดแทนตัวเองก็แปลกหูชอบกล
“ค่ะฉันเห็นแล้ว” โบตั๋นรับคำ ใช่เธอเห็นแล้วว่าช่วยกันต้อนรับแขกอย่างเลยดีซะจริง ทั้งๆ ที่เป็นงานศพคุณยายของเธอ เขากลับมายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับผู้ช่วยเลขา ช่างไม่ดูสถานที่ ไม่รู้จักกาลเทศะเสียเลย
“อ้อ ไหนๆ ฉันก็ฟื้นแล้ว เดี๋ยวฉันรับแขกเอง หากคุณเมย์อยากช่วยงานเหมือนคนเสริฟน้ำจะไม่พอ คุณเมย์ช่วยหน่อยนะคะ หวังว่าคงจะไม่รังเกียจ”
“เออ ถ้าคนไม่พอเมย์ยินดีช่วยค่ะ” เธอเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน เพิ่งจะเริ่มสนิทกับคุณไกร ทำคะแนนเล็กๆ น้อยๆเขาจะได้เห็นว่าเธอเป็นคนดี
“โบตั๋น คุณเมย์เป็นผู้ช่วยเลขาของผม จะให้มาเสริฟ์น้ำแขกได้ยังไง” ภรรยาเขาเป็นอะไร อยู่ๆ ให้เลขาเขาไปเสริฟ์น้ำพนักงานที่จ้างมาออกจะเยอะแยะ
“คุณไกรไปพักเถอะค่ะ ทางนี้ฉันดูแลเอง” โบตั๋นรีบตัดบท ไม่อยากยืนคุยกับสองคนนี้ไปมากกว่านี้ ถ้าเลือกได้เธออยากห่างสองคนนี้ให้มากที่สุด
ไกรภพยืนดูสถานการณ์มาตั้งแต่แรก หลังจากพี่ชายและผู้ช่วยเลขาคนสวยเดินไปหาที่นั่งเขาก็รีบเอ่ยถามเพื่อนสนิททันที “แกเป็นอะไร ดูแกไม่ชอบผู้ช่วยของพี่ไกร”
“เปล่า เราแค่เหนื่อย” โบตั๋นมองสองหนุ่มสาวที่นั่งคุยหัวเราะยิ้มแย้มในงานศพของคุณยายเธอไม่วางตา เธอกลับมาแล้วจะแก้ไขอะไรได้ ให้ทำให้คุณไกรกลับมารักเธอหรอ ไม่เอาหรอก เธอพอแล้ว อีกทั้งตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับสามีเธอเลย ตั้งแต่ลืมตามาเห็นเขาความรู้ที่มีมันว่างเปล่าราวกับเขาคืนคนแปลกหน้า
เจ้าแม่ให้เธอมาช่วงเวลานี้ทำไม เธอต้องเริ่มแก้ไขจากอะไร ในเมื่อเธอตอนนี้เธอก็ไม่มีหัวใจที่จะรักใครได้แล้ว
“อืม แกมีอะไรก็บอก เราอยู่ข้างๆ แกเสมอนะโบตั้น” ภพรู้ว่าโบตั๋นเสียใจเรื่องคุณยายไม่น้อย พ่อแม่ของโบตั๋นเสียไปตั้งแต่ยังเล็ก เพื่อนเขาเหลือแค่คุณยายมินตราที่เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่ พอแต่งงานกับพี่ชายเขาโบตั้นก็รักและเทิดทูนพี่ชายเขายังกับอะไรดี แต่เมื่อกี้คืออะไร ทำไมโบตั้นถึงแสดงกริยาแปลกๆ
“เรารู้ว่าภพอยู่ข้างเราเสมอ ขอบใจนะ” ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไกรภพก็ค่อยอยู่เคียงข้างเธอเสมอมา เป็นเพื่อนที่คบหามายาวนาน จากเริ่มแรกเป็นน้อยชายของคู่หมั้น พอเรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกันคณะเดียวกัน เธอกับไกรภพก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ค่อยดูแลเธอแทนไกรฤกษ์เสมอ ขนาดวาระสุดท้ายในชีวิตของเธอไกรภพก็คือคนที่กุมมือเธอเอาไว้
กลุ่มควันสีขาวลอยขึ้นฟ้า เตาไฟแรงสูงที่เผาร่างกาย ผู้เป็นที่รัก ให้เป็นเถ้าธุลีเพื่อส่งร่างและวิญญาณของคนที่ดับสิ้นอายุขับไปยังอีกโลกหนึ่ง
“คุณยายขา ไม่ต้องเป็นห่วงโบตั้นนะคะ คราวนี้โบตั๋นจะเข็มแข็ง โบตั๋นจะไม่ให้พวกคนนั้นมาทำร้ายโบตั๋นได้อีก”
- Writer
