ตอนที่ 2
864 Words
ตอนที่ 2
วานิดาชะเง้อคอรอรถสามีตั้งแต่หัวค่ำ มองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงบีบแตรที่หน้าประตูดังขึ้น ร่างบางยิ้มร่ส
“ป้าสายใจค่ะ ตั้งโต๊ะเลยค่ะ คุณไกรมาแล้ว” โบตั๋นหันไปบอกป้าแม่บ้าน ให้รีบตั้งโต๊ะอาหาร คนที่เธอมาทั้งวันมาถึงแล้ว เมื่อช่วงเช้าเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้แน่ใจ ตอนนี้เธอท้องได้ 3 เดือนแล้ว หากบอกข่าวนี้กับคุณไกรเขาต้องดีใจมากๆแน่ที่จะได้มีลูก
เมื่อเห็นไกรฤกษ์เดินเข้าบ้านมา ร่างบสงรีบถลาไปกอดแขนแกร่งพามานั่งที่โต๊ะอาหาร
“คุณไกรมาเหนื่อย นั่งพักก่อนนะคะ ป้าสายกำลังตั้งโต๊ะ วันนี้มีแต่ขอโปรดของคุณไกรทั้งนั้นเลย” โบตั๋นชวนสายมีคุยตลอดเวลาที่ทานอาหาร ตักกับข้าวให้จนล้นจาน
“อืม”
“ไข่เจียวน้ำ อร่อยมากนะคะ” โบตั๋นพยายามชวนคุย แต่คู่สนทนาตอบกลับมาแค่ ‘อืม’ ทุกครั้ง แต่เธอก็ไม่ละพยายามชวนเขาคุยไปเรื่อย ถึงจะดูเหมือนเธอพูดอยู่คนดียวก็เถอะ
แม่บ้านที่ยืนดูข้างโต๊ะ เห็นคุณหนูโบตั๋นของพวกเธอยิ้มน้อยยิ้มให้ตลอดเวลา ก็อดยิ้มตามไม่ได้ ตั้งแต่เล็กจนโตคุณหนูโบตั๋นเป็นเด็กเริงร่า
อารมณ์ดี ยิ้มง่าย มองโลกแง่บวกเสมอ แต่หลังจากคุณท่านเสีย คุณไกรฤกษ์สามีของคุณหนูก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากผู้ชายที่เอาอกเอาใจคุณหนูของพวกเธอ กลายเป็นคนเย็นชา บ้านช่องไม่ค่อยจะกลับ คุณหนูกลายเป็นคนเจ้าน้ำตา อยู่กับความทุกข์ระทมอถึงยะยิ้มก็ยิ้มไม่เต็มใบหน้า แววตาเศร้าโศก แต่ทุกครั้งที่คุณไกรฤกษ์กลับบ้าน คุณหนูจะยิ้มและอารมณ์ดีเสมอ
“อิ่มแล้วใช่มั้ย” ไกรฤกษ์เหมือนเห็นโบตั๋นรวบช้อน จึงพูดขึ้นมา รีบคุยรีบกลับ เขาไม่อยากเสียเวลาอยู่ทีนี่นาน
“ค่ะ คุณไกรรับของหวานไหมค่ะ”
“ไม่ล่ะ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“โบตั๋นก็มีเรื่องจะบอกคุณไกรค่ะ”
มือหนายื่นเอกสารบางอย่างให้โบตั๋น ร่างบางรับมาด้วยรอยยิ้ม “อะไรหรอค่ะ”
“ผมอยากให้โบตั๋นเซ็นใบหย่าให้ผม”
มือบางมองเอกสารที่อยู่ในมือ “โบตั๋นไม่หย่าค่ะ”
“ผมขอร้อง หย่าให้ผมเถอะ”
“ไม่ค่ะ”โบตั๋นโยนเอกสารในมือทิ้งราวกับมันเป็นของร้อนลวกมือ
“เฮ้อ เมย์ท้องได้ 2เดือนแล้ว ผมต้องการหย่าไปแต่งงานกับเมย์ขอร้องล่ะโบตั๋น” เขาต้องรับผิดชอบเมย์และลูกในท้อง ลูกของเขาจำเป็นต้องต้องมีพ่ออย่างถูกต้อง
“แล้วโบตั๋นละค่ะ คุณจะทิ้งโบตั๋นไปงั้นหรอค่ะ” โบตั่นเดินไปหยิบใบรับรองการตั้งครรภ์ส่งให้ไกรฤกษ์
“โบตั๋นก็ท้องเหมือนกัน ท้องได้สามเดือนแล้ว ในนี้ก็มีลูกคุณ”
ไกรฤกษ์ก้มลงอ่านเอกสาร “ไหนเธอบอกว่ากินยาคุมตลอด แล้วท้องได้ยังไง” เขาให้โบตั๋นทานยาคุมมาโดนตลอด เพื่อที่จะได้ไม่มีพันฐานะใดๆในอนาคตหากหย่าร้างกัน
“ยามันไม่ได้ 100% แล้วทุกครั้งที่คุณกลับมาค้างคุณก็นอนกับโบตั๋นทุกครั้ง” ร่างบางกัดริมฝีปากแน่จนเลือดห้อ นอกจากเขาจะไม่ดีใจที่เธอน้องท้องแล้ว เขายังสงสัยเธออีก ใช่เธอตั้งใจ เธอหยุดทานยาคุมมานานแล้ว เพื่อหวังว่าหาเธอท้อง เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของไกรฤกษ์ก็ดังขึ้น
“ครับเมย์”
‘พี่ไกรค่ะ เมย์แพ้ท้องอ้วกจนจะเป็นลมในก้องน้ำค่ะ พี่ไกรจะกลับตอนไหนค่ะ’
“กำลังจะกลับครับ”
‘รีบๆกลับมานะคะ เมย์กับลูกคิดถึง’
“ครับ”
ไกรฤกษ์ถอดหายใจพรวดใหญ่ ทำไมโบุต้องมาท้องตอนนี้ แบบนี้โบตั๋นไม่ยอมหย่ากับเขาแน่นอน
“ผมขอตัวกลับก่อนน่ะ เรื่องหย่าไว้คุยกันวันหลัง” รับหมุนตัวเดินออกจากบ้านก่อนที่เรื่องราวมันจะแย่ไปกว่านี้
“เดี๋ยวค่ะคุณไกร ไหนบอกจะค้างไงค่ะ” โบตั๋นรีบวิ่งไปขวางหน้าเอาไว้
“ผมแค่บอกว่าจะมาทานข้าว ไม่ได้บอกว่าจะค้าง” มือหนาดันร่างบางให้หลีกทาง
โบตั๋นรีบคว้าแขนรั้งไว้ “อยู่กับโบตั๋นได้ไหมค่ะ ได้โปรดอย่าทิ้งโบตั๋นกับลูก”
“เฮ้อ โบตั๋น เมย์แพ้ท้องหนักมาก อยู่คนเดียวอันตราย คุณยังมีป้าสายใจ ผมต้องไปแล้ว” ไกรฤกษ์สะบัดแขนสุดแรงจนโบตั๋นทรุดลงไปนั่งกับพื้น แม่บ้านรีบวิ่งเขามาประคอง คนตัวสูงยืนมองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าเขาระอากับคนที่นั่งอยู่บนพื้นจริงๆ เขาไม่ได้รักก็ยังจะรั้งไว้
"คุณไกร อย่าไป คุณไกรรร" ไม่ว่าจะตะโกนเสียงดังแค่ไหน ร้องไห้เท่าไร เขาก็ไม่แม้จะหันกลับมามอง
- Writer
