ตอนที่12
1063 Words
ตอนที่ 12
เป็นอีกวันที่โบตั๋นตื่นแต่เช้า เธอต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่วันสิ้นอายุขัยของเธอจะมาถึง เธอไม่รู้ว่าเจ้าแม่ให้เวลาเธอถึงแค่ไหนเพราะเจ้าแม่ไม่ได้อธิบายอะไรเลย ทรัพย์สินของคุณยายมากมายเหลือเกินเธอเพิ่งรู้ก็วันนี้เอง กว่าจะจัดการแต่ล่ะอย่างเรียบร้อยเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เธอปล่อยให้เรื่องระหว่างคุณไกรภพและเมธาวีดำเนินไปแบบเดิมโดยที่เธอไม่เข้าไปแทรกแซง ตอนนี้คุณไกรกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง โดยอ้างว่าทำงานเลิกดึกขอค้างคอนโดใกล้บริษัท ซึ่งโบตั๋นรู้ดีว่าเขานั้นไปอยู่กับเมธาวี
“คนสวยไปกินข้าวกัน” ภพรีบขับรถมาหาโบตั๋นทันทีที่เธอบอกอยากทานข้าวกลางวันด้วย
“แหม่ ถึงภพจะชมเรา มื้อนี้ก็หารเหมือนเดิมล่ะ” โบตั๋นเงยหน้าจากเอกสารกองโต ยิ้มบางๆ ให้เพื่อนสนิท
“เศรษฐีนีแบบโบตั๋นเลี้ยงข้าวเพื่อนซักมื้อขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก” ไกรภพเดินไปฉุดร่างบางให้ลุกตามออกไปข้างนอก วันนี้เขาจะพาเธอไปทานอาหารเกาหลีที่เธอชอบ
โบตั๋นเบ้ปาก “อ่ะๆ มื้อนี้เราเลี้ยงก็ได้ แต่ไปรถตู้ของที่บ้านเราน่ะ นั่งรถภพที่ไร ได้กลิ่นแต่น้ำหอมสาวๆ”
“ฮ่าๆ ก็ให้เราพาสาวๆ ไปกินข้าวบ้างสิ กินแต่กับเธอคนเดียวเบื่อแย่”
“เปลี่ยนกลิ่นบ่อยไปก็ไม่ดีน้า ระวังกลิ่นตีกันเราไม่ช่วยห้ามทัพเด้อ” ร่างบางหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินขึ้นรถตู้ไป เธอขับรถเป็นแต่ไปไหนด้วยรถตู้ที่บ้านเสมอ ไม่ก็นั่งรถไกรภพกับไกรฤกษ์แค่นั้น คุณยายเลี้ยงเธอแบบไข่ในหินจนเกินไปจริงๆ นั้นล่ะ
“ระดับนี้แล้ว” ไกรภพยักไหล่ เขามีคบหาสาวๆ บ้าง แต่น่าแปลกคบใครไม่ยืดซักคน เพื่อนสนิทคนเดียวก็คนนั่งข้างๆนี้ล่ะ เพื่อนสาวคนเดียวควบตำแหน่งพี่สะใภ้
ร้านอาหารเกาหลีชื่อดัง ร้านโปรดของโบตั๋น เวลาชวนกันทานอาหารเกาหลี ทั้งคู่ก็จะมาร้านนี้เสมอจนสนิทกับเจ้าของร้าน
เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้าร้านผู้จัดการร้านรีบสาวเท้ายาวๆ เข้ามาหา ทางท่าหลุกหลิกพิกล
“คุณโบตั๋นกับคุณภพนั่งด้านนู้นได้ไหมครับ” ผู้จัดการหนุ่มรีบวิ่งมายืนข้างหาแขกประจำแทบไม่ทัน ‘หวังว่าจะไม่เห็น’ แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขานั้นยืนบังโบตั๋นก็จริง แต่ไกรภพสูงกว่าเขาพอสมควร ไกรภพมองโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดฝั่งซ้ายของร้าน คนในครอบครัวห่างกันเป็นร้อยเมตรเห็นแค่หาง ขนาดใส่แมสเห็นแค่ลูกตายังจำได้ นี้เห็นทั้งหน้าขนาดนี้ทำไมจะจำไม่ได้ แถมนั่งโอบกอดกันขนาดนั้น คิดเป็นอิ่นไม่ได้จริงๆ มิน้าเพื่อนเขาถึงดูไม่ค่อยชอบผู้ช่วยเลขาคนนี้ตั้งแต่งานศพ ผู้หญิงนี้เซ้นส์แรงจริงๆ
“ครับ ขอนั่งด้านในตรงนู้นแล้วกันครับ” ไกรภพรีบดึงแขนโบตั๋นให้เดินด้านเข้าไปทางฝั่งขวาของร้าน ให้เปลี่ยนร้านตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยโบตั๋นก็ถามเพื่อนสนิททันที
“ภพไม่อยากมากินข้างกับเราหรอ เห็นทำสีหน้าไม่สบายใจตั้งแต่เข้าร้านมาแล้ว”
“เปล่าๆ เราหิวน่ะ หิ้วท้องมากินพร้อมเธอเลยเนี่ย”
“หึหึ แล้วไป งั้นเราไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมา” คนตัวเล็กหยิบกระเป๋าสะพายลุกขึ้น
“เดี๋ยว” โอ้ย จะห้ามยังไงดีว่ะ
“หือ ว่าไงภพ เราปวดฉี่” คนตัวเล็กหันมาถามเพื่อนสนิท
“อ่อ เปล่า รีบไปรีบมาแล้วกัน อาหารมากินไม่รอนะเว้ย” ได้โปรดอย่าหันไปเห็นพี่ชายเขาเลย เดินตรงไปอย่าหันซ้ายหัวขวาเด็ดขาดนะโบตั๋น
โบตั๋นขำเพื่อนรัก สงสัยจะหิวมาก รีบเดินไปทำธรุะส่วนตัวแล้วรีบกลับมาที่โต๊ะ
อาหารทุกอย่างมาเสริฟ์แล้วไกรภพไม่ได้ทานก่อนอย่างที่บอก เขานั่งจ้องที่ประตูห้องน้ำตลอดเวลา มองตามโบตั๋นไม่กระพริบตา ดูปฏิกิริยาของเธอตลอดว่าเห็นพี่ชายเข้ากับเลขาหรือเปล่า เมื่อโบตั๋นเดินมาถึงโต๊ะไม่มีอาการใดๆ เขาก็โล่งใจ รีบชวนคนตัวเล็กลงมือทานอาหารทันที
“ที่ภพกับผู้จัดการร้านดูร้อนรนเพราะคุณไกรกับคุณเมย์หรอ” เมื่อทานเสร็จเรียบร้อย โบตั๋นจึงกล่าวถามน้องชายสามี
“แค่กๆๆ” ภพสำลักน้ำลายตัวเอง เงยหน้ามองพี่สะใภ้ โบตั๋นเห็นพี่ชายเขาตั้งแต่ตอนไหน เขาอุตส่าห์โล่งใจนั่งกินข้าวอย่างสบายใจแล้วเชียว
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น เราเห็นตั้งแต่เข้าร้านแล้วมา”
“ถ้าเห็นแล้ว ทำไมทำเหมือนไม่เห็น”
“เรามาทานข้าวกับภพเราก็อยากทานให้อร่อยนี้น้า” ที่สำคัญเธอเห็นแวบเดียวก็ไม่ได้หันไปมองอีกเลย เสียดายลูกตา
“จะไม่ว่าอะไรซักคำเลยหรอ” นี้โบตั๋นรักพี่ชายเขาขนาดนี้เลยหรอ เป็นเมียคนอื่นเดินเข้าไปแหกอกทั้งคู่แล้ว
“เขาอยากทำอะไรก็ปล่อยทำไปเถอะ คนเราผิดถูกดีชั่ว ไม่เห็นต้องให้ใครมาบอกมาสอน” เธอเคยขอคุณไกรแล้วให้หยุด แล้วเขาพูดว่ายังไงกับเธอน่ะหรอ 'ถ้าโบตั๋นรักผมคุณต้องยอมรับสิ่งที่ผมเป็น’ จ้าเป็นไปเลยจ้า
ไกรภพไม่เข้าใจโบตั๋นเลยชักนิด การกระทำเหมือนรักพี่ชายเขาจนยอมทุกอย่าง แต่ทำไมแววตากลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“มันดีจริงๆ หรอว่ะ ปล่อยให้เขากับยัยนั้นเลขาทำแบบนั้น”
“ภพ เราขอร้องอย่าพูดถึงสองคนนั้นให้เราได้ยินอีก”
โบตั๋นเริ่มเสียงแข็งเธอก็บอกว่าไม่สนใจ เขายังจะมาพูดอีกทำไม
“โอเคๆ กลับกันเถอะ” ภพรีบยกมือยอมแพ้ เขาเพิ่งเคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของโบตั๋นยอมรับเลยว่า ไม่ชิน โอเค เขาจะไม่พูดอีกกลัวเพื่อนโกรธ แต่เขาคงต้องหาโอกาสคุยกับพี่ชายซักหน ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง
- Writer
