ตอนที่ 7 ไสหัวออกไป

1595 Words

คฤหาสน์สุทัศ “สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่ สวัสดีค่ะคุณน้าคุณลุง “หญิงสาวชุดนักเรียนมัธยมปลายยกมือไหว้กล่าวสวัสดีผู้เป็นพ่อผู้เป็นแม่ ก่อนจะเคลื่อนย้ายไปกล่าวสวัสดีพ่อและแม่ของสามีอย่างสุภาพ ครั้นย่างกายเข้ามาในห้องรับแขก โดยมีชายหนุ่มผู้เป็นสามีเดินตามหลังเข้ามาด้วยสีหน้าค่อยไม่พอใจ มือหนาสองข้างดึงออกจากกระเป๋ากางเกงยีนขึ้นมายกมือไหวพ่อและแม่ของภรรยาอย่างขอไปที “เรียกพ่อกับแม่เถอะหนูมีนา “จีน่าเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดูลูกสะใภ้ “ค่ะ “เธอตอบรับเสียงหวานอ่อนน้อมเดินไปนั่งข้างกับผู้เป็นแม่ หลังจากพ่อและแม่สามีพยักหน้าใจดีรับ ซึ่งสามีของเธอเดินไปนั่งโซฟาตัวเดี่ยวฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทางเงียบขรึมดุดัน “พาน้องไปไหนมาตาฮัท ทำไมถึงมาช้าตั้งเกือบ 2 ชั่วโมง “จีน่าหันไปถามลูกชายเสียงอ่อนนุ่ม “ผมติดธุระเลยไปช้า “เจ้าของเสียงเรียบละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาตอบผู้เป็นแม่ ใบหน้าคมหล่อไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา ก่อนจะเลื่อนไปมองหญิงสาวสายตาอำมหิตเป็นเชิงสั่งให้เธอห้ามพูดอะไร “ธุระอะไรของแกไอ้ฮัท ฉันบอกแกว่าสี่โมง “คาทสึแหวใส่ลูกชายอย่างไม่เชื่อ “ธุระก็คือธุระ “ฮัททสึจ้องเขม็งผู้เป็นพ่ออย่างไม่เกรงกลัว โดยไม่สนใจว่าครอบครัวอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ด้วยจะมองเขายังไง ทำเอาคาทสึถึงกับขบกรามแน่นไม่พอใจต่อประโยคก้าวร้าวของลูกชาย “ตาฮัทอย่าก้าวร้าวลูก “จีน่าเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเอ่ยปากปรามลูกชาย อย่างรู้สึกเกรงใจครอบครัวอีกฝ่าย ทำให้ฮัททสึละสายตามองไปทางอื่นพลางใช้ลิ้นดันเข้าหากระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด “แกรู้นะว่าขัดคำสั่งฉันมันจะเกิดอะไรขึ้น “คาทสึย้ำเตือนกับลูกชายเชิงข่มขู่ เพราะเป็นวิธีสุดท้ายที่สามารถทำให้ฮัททสึกยอมจำนนได้ “…” เมื่อได้ฟังคำข่มขู่ของผู้เป็นพ่อฮัททสึหันขวับกลับมาจ้องใบหน้าเหี่ยวย่นของผู้เป็นพ่อตาเขม็งด้วยอารมณ์เดือดดาลในใจ เผลอกำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นตามท่อนแขนแกร่งไปจนถึงหลังมือปูดนูน ท่ามกลางสายตาลำบากใจของคนนอกอย่าง สุทัศ ปรีดา และ มีนา ถึงจะเป็นทองแผ่นเดียวกันก็ตาม แต่การที่พ่อลูกทะเลาะกันยังไงก็ยังคงเป็นเรื่องภายในครอบครัวอยู่ดี “จีว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะ ป่านนี้แม่บ้านคงจัดโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว “จีน่ารีบเบี่ยงเบนสถานการณ์อันตึงเครียดภายในห้องรับแขก ทำให้แต่ละคนต่างพยักหน้ารับทราบ มีเพียงสองพ่อลูกเท่านั้นที่ไม่ได้ตอบรับอะไร “…” ….. หลายนาทีต่อมา ~~ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว “ฮัททสึดันตัวลุกขึ้นหลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันตามประสาของผู้ใหญ่ “อิ่มแล้วเหรอลูก พึ่งทานไปไม่กี่คำเองนะ “จีน่าถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง “ครับ “ฮัททสึตอบรับอย่างขอไปทีพลางดันตัวลุกขึ้น เขาไม่เคยอยากร่วมโต๊ะกับครอบครัวของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย “แกจะรีบไปไหน? “คาทสึว่างช้อนไปตรงกลางจานพร้อมกับเอ่ยถามเสียงเข้ม “กลับ” “งั้นพาน้องไปด้วย” “จะพาไปทำไม! “คิ้วหนาชนกันอย่างไม่สบอารมณ์ นัยน์ตาคมกริบเลื่อนไปจ้องหญิงสาวตรงหน้าฉายแววอำมหิต ทำให้เธอเบือนหน้าหลบไปทางอื่นทันที “แกช่วยติวอังกฤษให้น้องหน่อย เห็นว่าน้องยังอ่อนเรื่องภาษา” “ไม่มีปัญญาหาคนสอนหรือไง!” “..” มีนาเมื่อได้ฟังประโยคเสียดสีพูดให้รู้สึกสะท้านของชายหนุ่ม เธอตวัดสายตาไม่พอใจมองทันที จึงปะทะเข้ากับสายตาของอีกฝ่าย มือเรียวเล็กกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ ในขณะที่พ่อและแม่ของเธอยังคงเงียบ “หุบปากเน่า ๆ ของแกไปไอ้ฮัท คำสั่งฉันแกมีหน้าที่ต้องทำตาม!” “เมื่อไหร่พ่อจะเลิกบังคับผมซะทีวะ! แค่ผมยอมแต่งงานกับยัยเด็กแรดนี่ก็เกินพอแล้วนะ! “เจ้าของใบหน้าหล่อตะคอกเสียงกล่าวอย่างเดือดดาล กับประโยคของผู้เป็นพ่อ “ที่พูดมันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับคุณฮัททสึ “สุทัศไม่ยอมทนยืนขึ้นถามด้วยความไม่พอใจที่ลูกเขยว่าร้ายลูกสาวให้เสียหาย “ไม่มีอะไรเกินไปสำหรับปลิงดูดเลือดอย่างพวกมึง!” “หยาบคายเกินไปแล้วนะไอ้ฮัท! “คาทสึดันตัวลุกขึ้นชี้หน้าคาดโทษลูกชายอย่างสุดจะทน “แกคงรู้นะคิดต่อต้านฉัน คนของแกจะต้องเจอกับอะไร” “….” ฮัททสึกำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นตามท่อนแขน ขึ้นมาถึงลำคอแกร่งกร้านปูดนูนเด่นชัด ยามที่ได้ฟังคำขู่ไร้เยื่อใยจากปากผู้เป็นพ่อ ถึงกับพูดไม่ออก กลางอกรู้สึกจุกขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ราวกับว่าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข ถึงได้ทำร้ายหัวใจให้ทรมานอย่างไม่ปรานี “หมดเวลาเล่นสนุกของแกแล้ว จากนี้ต่อไปหน้าที่ของแกคือหาเลี้ยงครอบครัวให้ดีที่สุด” “หึ “ฮัททสึเค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน มุมปากหนาแสยะยิ้มร้ายเลื่อนกลับไปมองหน้าหญิงสาวอย่างสมเพช “พอแล้วค่ะ อย่าทะเลาะกันเลย “จีน่าเอ่ยขึ้นปราม ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีกับสถานการณ์ตึงเครียดที่พ่อลูกมีเรื่องบาดหมางกันไม่จบสิ้น หลังจากฟังคำขอของผู้เป็นแม่ฮัททสึเร่งฝีเท้าเดินออกไปจากห้องอาหารทันทีด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด ทำเอาคนที่ถูกหมายถึงอย่างมีนาถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นที่สุด เธอระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ “ให้พี่เขาติวอังกฤษนะหนูมีนา ตาฮัทน่ะเก่งลุงรับรอง ไม่ต้องกลัว ถ้ามันทำอะไรหนูบอกลุงได้ทันที “คาทสึหันไปพูดกับลูกสะใภ้อย่างใจดี ทำราวกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้เกิดเรื่องใด ๆ ขึ้น “ค่ะ “มีนายิ้มแห้งส่งกลับตามมารยาทยอมตอบรับ โดยที่ไม่เต็มใจแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ทำเอาผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่อย่างปรีดา สุทัศ ถอนหายใจไปตาม ๆ กัน หากไม่มีหนี้ก้อนโตลูกสาวคงไม่ทุกข์ทน มีอนาคตที่สดใสไร้ซึ่งมลทินเช่นนี้ “…” ….. “ตัวปัญหา “ทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูเข้ามานั่งในรถฝั่งข้างคนขับ ฮัททสึจงใจพูดให้เธอได้ยินน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ซึ่งมีนาก็ทำเมินเฉยต่อถ้อยคำเหล่านั้นรีบปิดประตูรถทว่า บรื้นนนนนน !!!!! “ว้ายยย! “ไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย คนขับใจร้ายกลับเหยียบคันเร่งออกตัวอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและหวาดเสียว เร่งกดย้ำตัวล็อกเข็มขัดลงร่อง เลื่อนมือมาจับสายเข็มขัดไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย “หึ ๆ “ฮัททสึเค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างสะใจ ที่เห็นภรรยาสาวนั่งเนื้อตัวสั่นเทาอยู่ข้าง ๆ เขามีความสุขทุกครั้งหากทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวได้สำเร็จ เท้าหนักจึงเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วอีกเป็นสองเท่า บรื้นนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!! “ได้โปรดถะ..เถอะค่ะ ขับบะ..เบา ๆ ได้ไหม” “ทำไมกูต้องทำตามคำสั่งมึงไม่ทราบ ก็ในเมื่อกูชอบขับแบบนี้นิ หึ “ฮัททสึหันมากล่าววาจาไร้เยื่อใยน้ำเสียงทุ้มเข้มเจือเสียงหัวเราะราวกับเป็นเรื่องขบขัน ก่อนจะกลับไปจดจ่อทางเบื้องหน้าเช่นเดิม “อึก ~ “มีนาไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากนั่งตัวแข็งทื่อปล่อยโฮออกมาระบายความหวาดกลัว เปลือกตาบางสองข้างข่มเข้าหากันแน่นอย่างจนปัญญาหาวิธี “กลัวนักก็กระโดดลงไปเลยไป! บีบน้ำตาทำไมวะน่ารำคาญ “ฮัททสึขมวดคิ้วเอ่ยปากไล่ด้วยความรำคาญ น้ำตาของเธอไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย “อึก! ฮื้อออออออ~กลัววว!! “มีนาอ้าปากหวีดเสียงร้องดังลั่นรถ หลังจากได้ฟังคำพูดร้ายกาจของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าสามี เอี๊ยดดดดด !!!! “ไสหัวออกไป! “ฮัททสึเหยียบเบรกหยุดรถกะทันหันพร้อมกับตวาดไล่อย่างเลือดเย็น จนหน้าผากมนของมีนาแทบกระแทกกับคอนโซลรถ “อึก! “มีนาใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มลวก ๆ เร่งปลดเข็มขัดนิรภัยลงจากรถทันที เธอไม่หน้าด้านนั่งอยู่ทั้งที่เจ้าของรถขับไล่ราวกับหมูราวกับหมา ปัง ! “อย่าเสือกเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะมึง ไม่อย่างนั้นกูจะฆ่าครอบครัวมึงให้หมดคอยดู! “แต่ไม่วายที่ฮัททสึจะเลื่อนกระจกรถลงชี้หน้าหญิงสาวข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเสียงเหี้ยม แววตาและสีหน้าขึงขังเอาจริงเอาจังอย่างที่ปากพูด “..” หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น จ้องมองคนในรถด้วยแววตาเกลียดชัง รู้สึกกลัวต่อคำขู่ เธอรู้ว่าเขาทำจริงอย่างที่พูด ผู้ชายคนนี้ยิ่งคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ หากเขาฆ่าพ่อและแม่จริง ๆ เธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต จนไม่กล้าใช้ลมหายใจอยู่บนโลกเพียงลำพัง บรื้นนนนนนนนนน !!!!!!!!!! สองเท้าเล็กรีบก้าวถอยหลังแทบไม่ทัน เมื่อรถสปอร์ตคันหรูวิ่งทะยานสู่ท้องถนนด้วยความเร็วสูง พลอยพลันให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more