"พี่เจ้าขุนไม่ได้เป็นโรคอะไรนะคะ" ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบา ทำให้คนที่ดึงสายตากลับไปมองถนนเมื่อกี้ หันกลับมามองอีกครั้ง
"ถ้าไม่อยากมีปัญหากับฉัน ก็หัดเชื่อฟัง"
"…" เงียบ ไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีก เพราะแววตาของเขาดูโหดเหี้ยมกว่าเดิม ก่อนที่รถคันหรูจะเลี้ยวเข้าไปจอดในร้านอาหารแห่งหนึ่ง "คุณเธียเตอร์หิวข้าวเหรอคะ"
"เมื่อเช้าฉันบอกว่าไง"
คิ้วเล็กทั้งสองขมวดเข้าหากันยุ่งจนเป็นรูปโบว์ โดยที่เขาก็เปิดประตูลงจากรถ
'คุณเธียเตอร์ได้ยิน…'
'เลิกเรียกฉันแบบนั้น'
คำพูดของฉันกับคุณเธียเตอร์ที่พูดเมื่อเช้าดังเข้ามาในสมอง ทำให้ฉันนั่งอยู่ที่เดิมเงียบๆ พร้อมใช้ความคิด
ไม่ให้ฉันเรียกแบบนี้แล้วจะให้เรียกว่าอะไร
ระหว่างที่กำลังนั่งคิดอยู่นั้น ประตูรถฝั่งที่ฉันนั่งก็ถูกเปิดออก ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกรีบหันไปมอง
"เห็นฉันเป็นทาสเธอรึไง ถึงได้รอให้มาเปิดประตูให้"
"…" ฉันทำหน้ามุ่ยด้วยท่าทางไม่ชอบใจ ก่อนจะเลื่อน
