[01] วันซวย
1074 Words
@มหาวิทยาลัยสตาร์
"เมื่อวานแม่หมอว่าไงบ้าง"
มือเล็กที่ถือปากกาไอแพดจดเลคเชอร์ของอาจารย์จอมขวัญชะงักเมื่อเจอคำถามของเพื่อนสนิท ทำให้คำพูดของแม่หมอพิมพ์พาวิ่งเข้ามาในสมอง
'เหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับน้องในเร็วๆ นี้'
'เนื้อคู่น้องมาแล้วนะคะ เป็นคู่แท้จากชาติปางก่อน'
"ยัยเฌอแตมป์!"
"ฮะ!" เฌอแตมป์สะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ความคิด นัยน์ตากลมโตเบือนไปมองเจ้าของเสียงดังอย่างมุกดา ริมฝีปากบางขยับบอกเบาๆ เพื่อเตือนเพื่อน "จะตะโกนทำไม อาจารย์สอนอยู่นะ"
"อาจารย์เดินออกไปแล้ว"
"…" หญิงสาวรีบหันขวับไปมองที่ด้านหน้าห้องเรียน ซึ่งอาจารย์ที่ยืนอยู่เมื่อกี้ได้หายไปแล้ว เธอจึงวางปากกาไอแพดลงเบือนสายตากลับไปมองหน้าเพื่อน
"ยังไง หมอดูทักอะไรทำไมถึงมีอาการแบบนี้?"
"หมอดูบอกว่าจะมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับฉันเร็วๆ นี้"
"เรื่องไม่ดีเหรอ"
"ไม่แน่ใจอะ หมอดูบอกให้ทำบุญ"
"หมอดูคู่กับหมอเดา" เสียงของธีย์เพื่อนผู้ชายดังขึ้น ทำให้เธอเบือนสายตาไปมอง
"คนนี้แม่นจริงๆ นะ"
"ไร้สาระ" ธีย์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยเพราะเขาไม่ได้มีความเชื่อเรื่องแบบนี้ มือหนาหยิบโทรศัพท์ใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์แบรนด์ดัง พลางดันตัวลุก "วันนี้อาจารย์แม่ไอ้เตปล่อยเร็ว เล่นเกมก่อนกลับไหม"
"จารย์แม่มึงน่ะสิ" เตชินท์เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อช็อปวิศวะฯ ที่ใช้เป็นหมอนในการนอนขึ้นมาสวบทับเสื้อยืดสีขาว
"นอนทุกคาบ สอบได้คะแนนเต็มทุกครั้ง กูนับถือมึงจริงๆ"
"จะเล่นก็ไปเถอะ คันไม้คันมือ" มุกดาเอ่ยแทรก มือเล็กหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
"ใครตายเยอะสุดแพ้ กล้าไหม" ธีย์เอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มมุมปาก
"ไม่กลัว" เฌอแตมป์ตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว หยิบไอแพดใส่ลงไปในกระเป๋าสะพาย ก้าวเดินออกไปจากห้องเรียน โดยมีมุกดาเดินอยู่ข้างๆ และมีเพื่อนผู้ชายอีกสองคนเดินตามหลัง
"มุก! มึงเฝ้าป้อมดิ๊ ไอ้เชี้ยนั่นจะตีป้อมเราแล้ว" ธีย์เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางหัวร้อน ในขณะที่นิ้วกำลังกดเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ไอ้เต ช่วยดิ๊ฉันจะตายแล้ว" มุกดาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางหัวร้อนเช่นกัน
"ถอยดิวะ ไปยืนให้มันฆ่าทำไม" เตชินท์เอ่ยเสียงเรียบ แววตาดุดันไม่ได้ละไปจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ
"ถอยไม่ได้"
"แตมป์ถอยก่อน…"
"เชี้ย!" ปากเล็กพึมพำเสียงเบาอย่างหงุดหงิดเมื่อถอยออกตามคำสั่งของเตชินท์ไม่ทัน เฌอแตมป์วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์มากนัก
"สามครั้งแล้วนะมึง…เฌอแตมป์" ธีย์เอ่ยเสียงเรียบ ทว่าแววตาไม่ได้ละไปจากเกมในมือ
"ก็ไอ้นี่แหละฆ่าฉันตลอดเลย เปิดไมค์ด่าได้ไหม"
"รักษาภาพลักษณ์น้องตุ๊กตาแห่งคณะวิศวะฯ หน่อย"
"หึ" มุกดาหลุดหัวเราะเสียงเบา "อยากให้คนที่ตั้งฉายานี้ให้ยัยแตมป์ มาเห็นตอนเล่นเกมจริงๆ"
น้องตุ๊กตาแห่งคณะวิศวะฯ เป็นฉายาที่เธอได้รับมาตั้งแต่ปีหนึ่งตอนเข้าเชียร์ เพราะเฌอแตมป์เป็นคนตัวเล็ก น่าถนุถนอม นัยต์ตากลมโตคล้ายๆ ตุ๊กตา
ทว่าเวลาเล่นเกมเธอก็ชอบหลุดคำหยาบคายออกมาเสมอ เพราะนิสัยจริงๆ เธอไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างนั้น มีบทแสบเหมือนกัน
"ฟื้นแล้ว" หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไรเพื่อนในเกมก็สามารถตีป้อมของอีกฝ่ายได้สำเร็จ
"ชนะแล้วโว๊ย!" ธีย์วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางดีใจ
"กูตายหนึ่งครั้ง" เตชินท์เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มร้ายกาจพลางเบือนสายตามามองที่เฌอแตมป์
"ฉันสอง"
"กูหนึ่ง"
"ฉัน…สาม" เฌอแตมป์ยิ้มแห้งๆ "แต่ทีมเราก็ชนะไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องลงโทษหรอก…"
"แพ้ก็คือแพ้"
"เตชินท์! แกใจร้ายกับเพื่อนนะ"
"คืนนี้เตรียมรับบทลงโทษ กูกลับละ" เตชินท์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา พลางดันตัวขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะม้าหินอ่อนข้างตึกวิศวะฯ
"ไอ้สัสเต รอกูด้วย" ธีย์ตะโกนเสียงดัง รีบดันตัวลุกวิ่งตามหลังเพื่อนออกไป
"กลับเลยไหม คืนนี้เจอกัน" มุกดาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเก็บโทรศัพท์ใส่ลงไปในกระเป๋าพร้อมดันตัวลุก
"ฉันต้องทำจริงๆ เหรอ"
"แกเป็นคนเห็นด้วยกับไอ้ธีย์เรื่องบทลงโทษนี้นะ"
"ก็ไม่คิดว่าจะแพ้"
"หึ รถจอดที่ไหน"
"นู้น ข้างสนามบอล"
"ฉันจอดฝั่งนี้ งั้นแยกย้ายนะ"
หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ พ่นลมหายใจออกมาเมื่อมุกดาเดินออกไป ก่อนจะดันตัวลุกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
"ช่วงนี้ไม่ได้เล่นบ่อยเหรอเนี่ย ทำไมฝีมือตก" ปากเล็กพึมพำเสียงเบา กดเข้าเกมอีกครั้ง ในขณะที่สองเท้าเดินไปที่รถยนต์ของตัวเอง
ตุ้บ!
"โอ๊ย!" ร่างเล็กหยุดชะงัก โทรศัพท์ที่อยู่ในมือล่วงหล่นลงบนพื้นทางเดินอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว มือเล็กยกขึ้นจับหน้าผากมน เมื่อชนกับประตูรถสปอร์ตที่ถูกเปิดออกพอดี นัยน์ตากลมโตเลื่อนขึ้นมองด้วยท่าทางหงุดหงิด
"…" สายตาคมเข้มที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวของเจ้าของการกระทำตวัดมามอง พลางก้าวลงมาจากรถสปอร์ตหรูโดยไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป
"…" เฌอแตมป์ไล่สายตามองท่าทางของผู้ชายตรงหน้า ซึ่งลักษณะที่ดูน่ากลัวบวกกับการแต่งตัวทั้งชุดเป็นสีดำทำให้เธอคิดว่าคงไม่ใช่นักศึกษา "ไม่คิดจะขอโทษหน่อยเหรอคะ"
"เดินมาชนเองไม่ใช่รึไง"
"แต่คุณเป็นคนเปิดประตูรถชนแตมป์นะคะ"
"มึงจะไปทะเลาะกับเด็กทำไม เร็วดิวะ" เสียงเข้มของคนที่เพิ่งเปิดประตูลงมาจากรถในฝั่งคนขับดังขึ้น ทำให้เธียเตอร์เจ้าของการกระทำเมื่อกี้ตวัดสายตาไปมอง พร้อมก้าวเดินออกไป
"วันซวยอะไรเนี่ย เล่นเกมก็แพ้" เฌอแตมป์พึมพำเสียงเบา เธอก้มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปัดฝุ่น กระทืบเท้าเดินออกไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์
- Writer
