“อู้ยยย”
อดิเรกอุทานออกมาทันทีที่มองเห็นอลินคนสวยในสภาพที่ไม่เรียบร้อย ร่างอรชรห่อเพียงผ้าขนหนูผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่ใบหน้ายังสวยไม่เปลี่ยน
“ว้ายย” อลินรีบปิดประตูทันทีแต่ไม่ไวเท่าเขาที่กำลังดันเอาไว้ เพื่ออยากจะพูดอะไรกับหล่อนสักคำก็ยังดี
“เดี๋ยว อย่าเพิ่ง คือผม”
ปึงงง
เมื่อปิดประตูได้สำเร็จเธอรีบใส่กลอนแล้วยืนหอบแฮ่กพิงประตูอกสั่นขวัญแขวนไปหมด
เฮ้อ....เกือบไปแล้วจริงๆ
ก๊อกๆๆ
“ก็แค่ซื้อกับข้าวมาฝาก งั้นเอาห้อยไว้ตรงลูกบิดนี้นะ”
“เอากลับไปด้วย ฉันไม่กิน และไม่ต้องมาอีกนะ”
“ทำไม ก็แค่มาหาเฉยๆ.. งั้นเอางี้ ฉันจะรอให้เธอใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยคุยกันก็ได้”
“นี่ เข้าใจภาษาคนมั้ย ไม่ว่าฉันจะใส่อะไร หรือจะไม่ใส่เสื้อสักตัว ฉันก็ไม่อยากเจอหน้าแกโว้ย”
“เห้อ ทีหลังก็อย่าใส่อะไรวาบหวิวมาเปิดประตูให้คนแปลกหน้าแบบนีอีกล่ะ รู้มั้ยว่ามันอันตราย”
“โอ๊ย ตัวอันตรายก็แกนี่ไง นี่ยังไม่รู
