อลินลืมตาตื่นรับเช้าวันใหม่ในอ้อมกอดของอสูรร้าย ที่คงอาศัยช่วงเวลาที่เธอหลับสนิทขยับกายเข้ามาเบียดเสียดแนบชิดเธอ ร่างบางพยายามดิ้นอย่างไรก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้ เหมือนตั้งใจกอดรัดแน่นขึ้นเมื่อเธอจะแกะมือหนาออก
“ปล่อยฉัน” เธอรู้ว่าแดเนียลตื่นแล้ว
“อื้ม อย่ากวนสิ คนจะนอน”
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?”
“..................”
“พาฉันมาร่วมยินดีงานแต่งคุณแล้ว ทีนี้ก็ควรพาฉันกลับสิคะ”
“แน่ใจนะว่ายินดี?” แดนิโล่เลิกคิ้วขึ้นมองใบหน้าหวาน
“แน่ใจค่ะ และอยากกลับบ้านมาก”
“หึ อย่างนั้นหรือ อืม ทีหลังอยากเช็คมือถือต้องขออนุญาตฉันก่อนนะ รู้มั้ย” ไม่มีทางหรอกอลิน ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เธอไปเป็นเมียใครหน้าไหน เขาเริ่มคิดทบทวนตั้งแต่ทราบว่าหล่อนแอบเปิดอ่านข้อความที่วิเวียนส่งมาให้ ผู้หญิงอย่างอลิน มักจะพยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อกลบเกลื่อนความเสียใจ แม้ต้องแลกกับการเข้าใจผิดจากเขา เธอก็ไม่ยอมปริปากบอกความจริง
