บทที่ 1
872 Words
บ้านหลังใหญ่ทันสมัย เมื่อสามปีก่อนยังเป็นเรือนไทยสมัยโบราณสวยงาม แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไปจึงถูกรื้อถอนทิ้งแล้วสร้างใหม่เป็นแบบบ้านปัจจุบัน และบ้านหลังใหญ่หลังนี้ตกแต่หรูหราแสดงให้เห็นถึงความร่ำรวยของเจ้าของบ้าน แน่ละ ก็เนี่ยเจ้าของไร่กาแฟที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดน่าน และตอนนี้ไร่ระย้ามีผู้ดูแลบริหารคือนายน่านน้ำ เผาพงส์ หรือน่าน วัย 35 ปี เป็นหนุ่มหล่อล่ำมาดแมน ผิวกร้านแดดแบบหนุ่มชาวไร่ แน่นอนใบหน้าเขาหล่อไร้ที่ติเลยทีเดียว คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาสีทมิฬและมีหนวดเครารอบกรอบหน้าเป็นรูปทรงสวยงามเข้ากับรูปหน้าของเขา ยิ่งทำให้ดูดีน่าเกรงขามและแถมเขายังรวยมากด้วย ถือว่าเป็นหนุ่มฮอตและเป็นที่ต้องการของสาวๆ ในจังหวัดเลยก็ว่าได้ สาวๆ เขาสนใจ ส่วนความร่ำรวยนั้นไม่ได้ทำให้เขาสนใจเลยสักนิด ในบ้านหลังใหญ่มีรถยนต์คันหรูเป็นสิบคันจอดเรียงราย แต่เขากลับไม่นึกสนใจอยากจะขับมัน เพราะเขามีบิ๊กไบค์คู่ใจอย่าง Ducati Panigale V4R สีแดงคู่ใจไปไหนไปกัน
“วันนี้จะไปไหนพ่อน่าน” เสียงเหนื่อยๆ ตามวัยของคุณย่าวัย 76 ปี เอ่ยถามหลานชายที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านและกำลังจะผ่านหน้านางไป
“ไปไร่ครับคุณย่า”
ตอบเสียงสุภาพ วันนี้เขาแต่งตัวด้วยเสื้อลายสก๊อตกับกางเกงยีนสีดำ และที่หัวก็มีหมวกแก๊ปสีดำด้วย และด้านในเสื้อสก๊อตก็มีเสื้อกล้ามสีเทาใส่ซ้อนด้านใน
“พอจะมีเวลาคุยกับย่าหน่อยไหมพ่อน่าน”
“มีสิครับ สำหรับคุณย่าผมมีเวลาให้ตลอดแหละครับ งั้นไปคุยกันในห้องนั่งเล่นดีกว่า” เดินมาโอบประคองร่างอวบของคุณย่าเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น และพอเข้ามาในห้องก็รินน้ำชาในกาให้ท่าน ส่วนของตัวเองก็รินน้ำในเหยือกใส่แก้วขึ้นมาดื่มบ้าง
“อือ คุณย่ามีอะไรจะคุยกับผมครับ”
“ปีนี้พ่อน่านอายุเท่าไหร่แล้วลูก”
“ก็สามสิบห้าปีย่างสามสิบหกครับ” เขาโตมากับคุณย่าและคุณอา เพราะพ่อกับแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุรถยนต์ตกเขาไปเมื่อตอนเขาอายุได้แปดขวบ มีคุณย่าระย้ากับคุณอาปิ่นที่เลี้ยงดูแลเขามาแต่เด็ก
“ก็ไม่น้อยแล้วนะ ย่าว่าถึงเวลาแล้วที่พ่อน่านจะต้องแต่งงานแล้ว”
“แต่งงาน?” เลิกคิ้วถามอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ใช่ แต่งงาน”
“จะให้ผมแต่งงานได้ยังไงครับ วันๆ ทำแต่งานกับอยู่กับไอ้เกอร์แล้วคุณย่าจะให้ผมแต่งงานได้ยังไง คุณย่าก็รู้ว่าผมไม่มีแฟน ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลยตลอดหลายปีมานี่ อีกอย่างผมก็อยู่แต่ไร่กาแฟ ขับบิ๊กไบค์ เห็นทีจะยากครับ” และไอ้เกอร์ที่น่านน้ำเอ่ยถึงนั้นคือบิ๊กไบค์คู่ใจของเขานั้นเอง เขาตั้งชื่อให้มันว่า ‘เกอร์’
“ดีแล้วที่น่านยังไม่มีแฟน และย่าก็บอกอยู่นี่ไงว่าควรแก่เวลาแล้ว เราน่ะแก่แล้วนะน่าน อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ถ้าเราไม่แต่งงานพ่อเมฆน้องเราก็ไม่ได้แต่งงานกับแฟนเหมือนกัน” ระย้าเอ่ย เพราะเขาบอกหลานชายลูกของลูกสาวแล้วหากว่าน่านน้ำยังไม่แต่งงานเมฆก็ห้ามแต่งงานเหมือนกัน ต้องรอให้พี่ชายแต่งงานก่อน
“เดี๋ยวนะครับคุณย่า ไอ้เมฆจะแต่งงานก็ให้มันแต่งไปสิครับ ทำไมต้องรอให้น่านแต่งงานก่อนด้วย”
“ก็เราเป็นพี่ และตอนเย็นก็ไปบ้านของคุณยายฉวีกับย่าด้วย เพราะคู่หมั้นของเราย้ายกลับมาอยู่ที่น่านแล้ว”
“หา! คู่หมั้น เดี๋ยวนะครับคุณย่า ผมมีคู่หมั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหน ยังไง”
“ก็ตั้งแต่เด็กนั่นแหละ และตอนนี้หนูดากับครอบครัวก็ย้ายมาอยู่กับคุณยายของเขาแล้ว”
“คุณย่าล้อผมเล่นใช่ไหมครับ” เขาถามท่านพร้อมกับยิ้มขำเล็กน้อย แต่ก็ได้รับคำตอบกลับมาเป็นการส่ายหน้า เขาก็เบ้หน้าทันที
“ผมกับเธอเราไม่รู้จักกันแล้วจะให้แต่งงานได้ยังไงครับ แล้วทำไมผมต้องแต่งงานตอนนี้ด้วย ผมยังไม่พร้อม”
“แล้วเมื่อไหร่จะพร้อม หรือจะรอพร้อมตอนย่านอนในโลงฮึตาน่าน”
“คุณย่า....”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ย่าบอกแต่งงานก็คือแต่งงาน ห้าโมงเย็นกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ด้วยล่ะ ย่าจะรอ ถ้าไม่มาเห็นดีกันแน่ตาน่าน” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นทันที ทิ้งให้หลานชายสุดที่รักนั่งกุมขมับอยู่คนเดียว
เฮอะ!
“แต่งงานงั้นเหรอ ทำไมต้องแต่งด้วย ไม่มีทางหรอก ผมไม่แต่งงานกับคนที่ผมไม่รักหรอกคุณย่า” พูดกับตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินออกจากตรงนี้เหมือนกัน
- Writer
