“คนต่อไป ชิงเหมย” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนพร้อมกับท่องบทกวีที่นางได้เตรียมเอาไว้ออกมา
'หน้าเตียงแสงจันทร์กระจ่าง ประดุจว่าน้ำค้างแข็งบนพื้นดิน
เงยหน้ามองดูแสงจันทร์ ก้มหน้านึกถึงบ้านเกิด… หลี่ไป๋'
เสียงปรบมือจากท่านอาจารย์ลู่อวิ๋นดังขึ้น สหายร่วมห้องจึงพากันปรบมือให้แก่ชิงเหมยที่เป็นคนสุดท้ายของการท่องบทกวีในวันนี้เช่นกัน
“เยี่ยมๆ พวกเจ้าหลายคนช่างเป็นเด็กที่มีความจำที่ดียิ่งนัก อาจารย์หวังว่าพวกเจ้าผู้ใดที่ยังจดจำบทกวีเหล่านี้ยังไม่ได้ ก็ให้พยายามอ่านและจดจำบทกวีที่งดงามเหล่านี้ให้ได้ต่อไป… เอาล่ะ ชิงเหมย… เจ้านั่งลงได้” เด็กหญิงคำนับท่านอาจารย์หลังที่เขาบอกให้นางนั่งลง
“เจ้าเก่งยิ่งนักชิงเหมย ข้ายังท่องได้ไม่ราบรื่นเช่นเจ้าเลย” ซูฉีกล่าวชมสหายออกมาอย่างจริงใจ
“เป็นเพราะบทกวีที่ข้าท่องออกมามันสั้นอย่างไรล่ะ พวกเจ้าอย่าอวยข้านักเลย พวกเจ้าก็เก่งเช่นกัน”
ชิงเหมยบอกสหายยิ้มๆ นางไม่อยากทำตน
