“เหอะ…. พวกเจ้าก็คงจะเหมือนกัน มิเช่นนั้นคงคบหากันมิได้หรอก ซูฉี... เจ้าก็นะเป็นถึงบุตรีของขุนนางแต่กลับเลือกไปเกลือกกลั้วเข้ากลุ่มกับพวกนาง แต่อย่างว่าแหละนะ ท่านแม่ของเจ้าก็เป็นหญิงสาวชาวบ้านที่ท่านพ่อของเจ้ารับไปเป็นอนุภรรยานี่ มิได้เป็นบุตรีของขุนนางมาตั้งแต่เกิดเช่นท่านแม่ของพวกข้า"
อี้โหรวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ซูฉีได้แต่กำหมัดแน่น อี้โหรวมองหน้าซูฉีพลางแสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะหันไปชวนสหายในกลุ่ม
"พวกเรา….ไปกันเถิด… อย่าไปเกลือกกลั้วกับพวกชั้นต่ำเลย”
“อี้โหรว!! เมื่อครู่เจ้ากล่าวคำใดออกมางั้นรึ!!” เสียงของท่านอาจารย์หวุนดังกร้าวมาจากด้านหลังของศิษย์หญิงกลุ่มนี้จนพวกนางพากันสะดุ้งตัวโยน
“ทะ… ท่านอาจารย์หวุน!!!” กลุ่มของพวกนางราวสามสี่คนอุทานชื่อท่านอาจารย์ออกมาพร้อมเพรียงกันพลางคำนับทำความเคารพเขา
“พวกเจ้าทุกคนตามมาพบข้าที่เรือนฝูหรงด้วย”
น้ำเสียงเกรี้ยวโกรธทำให้ศิษย์หญิงท
