Chapter 7 รู้เขารู้เรา...รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง***
1016 Words
Chapter 7 รู้เขารู้เรา...รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง***
โบราณว่า รู้เขารู้เรา...รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
[สวัสดีค่ะ ฉันต้องการข้อมูลของหม่อมหลวงเทวานุพงศ์ สุรีย์รัตน์ กับคุณทวิช กุลบริฉัตรอย่างละเอียด ค่าใช้จ่ายไม่อั้น และต้องการด่วนที่สุด]
ฉันกรอกเสียงตามสายแจ้งความประสงค์ของตัวเองไป พวกเขารู้จักฉันเป็นอย่างดีเพราะทุกครั้งที่ฉันจะติดต่อธุรกิจ ฉันจะหาข้อมูลอย่างละเอียดรอบคอบเสมอ และสำนักงานนักสืบแห่งนี้ก็เป็นที่พึ่งและทำงานร่วมกับฉันได้ดีเสมอมา
[คุณดาวอยากได้ข้อมูลด้านไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ] ฝ่ายนั้นเรียกชื่อฉันอย่างสนิทสนม เพราะใช้บริการบ่อยครั้งจนคุ้นเคย
[ไม่เกี่ยวกับธุรกิจ เน้นข้อมูลส่วนตัวและการใช้ชีวิตค่ะ]
[ครับ] ฝ่ายนั้นตอบรับพร้อมกับจดรายละเอียด
หลังจากวางสายฉันก็ยิ้มกับบันไดความสำเร็จขั้นแรกของตัวเอง
“ขอแสดงความยินดีกับเธอด้วยนะดารกา สุรีรัตน์” ฉันบอกกับตัวเองเพื่อเรียกความมั่นใจ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนจะทิ้งตัวลงนอน เวลาของการพักผ่อนเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
“เอ๊ะ! หรือจะเป็นดารกา กุลบริฉัตรนะ”
ฉันทิ้งน้ำหนักตัวลงนอนบนเตียง ก่อนวางโทรศัพท์อมยิ้มมองเพดานอย่างมีความสุข คิดอย่างเพ้อฝัน
ถ้าได้แต่งงานกับหนึ่งในสองคนนี้ อย่างน้อยฉันต้องได้รู้ประวัติของเขาทุกด้านเหมือนเรียนรู้ศึกษากันมานาน
หลังจากมื้อดินเนอร์สุดหรูพินทุอรก็ถูกหม่อมหลวงเทวานุพงศ์ปิดตา และพาขับรถมาที่นี่
“ทำไมจะต้องปิดตาอรด้วยคะ”
“ถ้าไม่ปิดตาจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์เหรอครับ ทนอีกนิดนะทูนหัว วันนี้ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด” เขาบอกและเร่งจังหวะรถ จนกระทั่งมาถึงจุดหมาย
คอนโดฯ ขนาดกลางที่ถูกออกแบบโทนอบอุ่นน่ารักขนาด 2 ห้องนอนที่ถูกออกแบบอย่างลงตัว เขาสั่งนิติคอนโดฯ จัดชุดเซอร์ไพรส์สำหรับเธอเอาไว้ที่นี่ด้วย
เทียนอโรม่าถูกจุดตั้งเรียงรายเอาไว้รอบห้องส่งกลิ่นอ่อนๆ
“เปิดตาได้หรือยังคะ”
“รอผมสักครู่นะครับ”
หม่อมหลวงเทวานุพงศ์ค่อยๆ เปิดผ้าปิดตาให้พินทุอร
ทันทีที่ดวงตาถูกเปิดให้เป็นอิสระพินทุอรก็เห็นรอยยิ้มของเขา พร้อมกับชูการ์ดให้เธอ
“เซอร์ไพรส์ครับ!” น้ำเสียงรื่นเริงถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากหนาของหม่อมหลวงเทวานุพงศ์ พร้อมกับผายมือให้พินทุอรเห็นสิ่งที่เขายืนบังเอาไว้
สิ่งที่เห็นทำให้พินทุอรรู้สึกปลาบปลื้มหัวใจ คิดไปไกลว่าเขากำลังให้ความพิเศษกับเธอ เธอมีค่าสำหรับเขา
“หมายความว่ายังไงคะ อรงงไปหมดแล้ว”
“นี่เป็นของขวัญ ความปรารถนาดีที่ผมมีต่อคุณ”
“คอนโดฯ เลยเหรอคะ”
“ครับ”
“แต่อรรับเอาไว้ไม่ได้หรอกนะคะ”
“รับไว้เถอะนะครับ ถ้าผมคิดถึงคุณ ผมจะได้แวะมาหาที่นี่” เขาบอกเสียงนุ่ม
พินทุอรกับหม่อมหลวงเทวานุพงศ์มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแบบเงียบๆ มาเกือบ 5 ปีนับจากเริ่มงานกัน
“ก็ได้ค่ะ”
“เรามาฉลองห้องใหม่กันเถอะ” ชายหนุ่มทอดสายตามองคนตรงหน้าหวานหยด ลำแขนใหญ่ถูกยกขึ้นโอบรอบเอวบางและโน้มตัวเข้าหาพินทุอร
“คิดถึงคุณแทบใจจะขาด” คำพูดและสายตาของเขาทำให้คนฟังหลอมละลายได้เสมอ แต่ถึงแม้เขาจะไม่ทำแบบนี้พินทุอรก็หลงเขาจนยอมทุ่มเทถวายให้ทุกสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยปากขอ
ปลายจมูกโด่งไล้ผ่านซอกคอระหง ซุกไซร้ซอกคอนวลอย่างหักห้ามใจไม่อยู่ เลื่อนไล้ลงมาที่ทรวงอกอิ่มมือหนาค่อยๆ รูดซิปชุดเกาะอกของเธอให้เลื่อนหล่นลงไปกองที่ปลายเท้า
เขาตวัดปลายวงแขนแข็งแกร่งช้อนอุ้มร่างระหงเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ประกบริมฝีปากจูบและส่งปลายลิ้นร้อนๆ สอดใส่เข้าไปในโพรงปากอุ่น จูบดูดดื่มเร่าร้อนที่ทำให้ใจสาวเต้นไม่เป็นส่ำ ร่างกายแทบหลอมละลายไปกับลีลารักร้อนแรงของเขา
เขาไม่ลืมที่จะป้องกันตัวเอง ทั้งป้องกันโรคและป้องกันปัญหาที่จะตามมาทีหลัง ไม่ใช่แค่เพียงพินธุอร แต่เขาป้องกันทุกครั้งที่ซุกซน
เสียงโทรศัพท์ตั้งปลุกตามเวลาปกติของมันเป็นประจำทุกวัน ร่างบางพลิกตัวไปมาเพื่อขับไล่ความง่วงงุนอ่อนเพลีย หม่อมหลวงเทวานุพงศ์เรียกร้องกับเธอทั้งคืน กว่าจะได้หลับก็เกือบรุ่งเช้า
พินทุอรรวบผ้าห่มพันตัวและขยับลุกขึ้นนั่ง คลี่ยิ้มออกมาเมื่อกวาดสายตามองรอบๆ ห้องที่เธอเพิ่งได้เห็นเต็มตาในตอนเช้า
“ฉันไม่ได้กำลังฝันไปใช่ไหม” พินทุอรบอกอย่างเพ้อฝัน ไม่คิดว่าเด็กกำพร้าที่เติบโตมาจากบ้านพักเด็ก โชคดีกว่าคนอื่นในบ้านพักตรงที่เธอเป็นคนเรียนเก่งและได้ทุนเรียนจากรัฐบาลจนกระทั่งจบปริญญาโท แต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีโอกาสได้อยู่คอนโดฯ หรูแบบนี้
แต่พอหันไปมองพื้นที่ข้างตัว เธอก็พบเพียงความว่างเปล่าที่เขาทิ้งเอาไว้เหมือนเช่นทุกครั้ง นับตั้งแต่ความสัมพันธ์ลับๆ ระหว่างเขากับเธอเกิดขึ้น แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะค้างคืนด้วยจนกระทั่งถึงเช้า
พินทุอรได้แต่เฝ้าหวัง สักวันเธอจะตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของชายที่เป็นที่รัก แต่ว่าความฝันก็เป็นความฝันอยู่วันยังค่ำ
หยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นจากดวงตาสู่พวงแก้มถูกหลังมือขาวนุ่มเช็ดออกอย่างรวดเร็ว พินทุอรกวาดสายตาจากการชื่นชมห้อง สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ
“สักวันฉันจะทำให้คุณยอมรับ และขอฉันแต่งงานให้ได้” พินทุอรยิ้มออกมาอย่างให้กําลังใจตัวเอง บอกอย่างมีความหวัง จากสิ่งที่เขามอบให้ทำให้เริ่มมั่นใจว่าความฝันของเธออยู่อีกไม่ไกล
- Writer
