บทที่8
“คุณชายของเจ้าเอาจริงใช่ไหม ไม่ต้องการจะเจอหน้าข้าเลยเช่นนั้นหรือ”
ลี่อินพยักหน้า หลังจากวันนั้นคุณชายของนางก็ไม่เข้าไปอยู่ห้องเดียวกันกับฮูหยินของตนอีก
ของในเรือนแม้จะไม่ได้เอาออกไปในครั้งเดียว แต่หากอยากได้อะไรเฟิงห่าวอี้ก็จะบอกนางให้มาเอาของสิ่งนั้นที่นี่ เรือนพักที่หานรั่วซียังคงพักอยู่
โชคดีที่สิ่งของเหล่านี้มิได้มีความลับอะไร สิ่งที่เป็นความลับจริง ๆ อยู่ในห้องลับต่างหาก
“คุณหนูไม่ต้องกังวลหรอกเจ้าค่ะ ก็แค่กลับไปเยี่ยม อย่างไรทุกคนก็คิดว่าคุณชายนั้นเป็นบ้าตาบอดอยู่แล้ว อย่างไรก็คงไปเยี่ยมที่บ้านภรรยาไม่ได้ แต่คุณชายก็ฝากของกำนัลไปให้มากมายนะเจ้าคะ” ลี่อินพูดและยิ้มเหยียด ๆ
แต่รั่วซีกลับไม่ได้สนใจ ของกำนัลบิดามารดาของนางจะต้องชอบแน่ ๆ ที่จริงก็อยากจะเอาของมีค่าที่มีติดตัวมาเอากลับไปให้ทั้งสองด้วย แต่เป็นเช่นนี้ก็ดี
แม้จะจำเรื่องของทั้งสองคนไม่ได้ แต่นางเติบโตมาดี ได้
