FOREVER รักนิรันดร์ 22
หนึ่งทุ่มสิบกว่านาทีฉันเดินลงมาที่ชั้นหนึ่งของอาคารหลังจากที่เรียนเสร็จแล้วเรียบร้อย โบกมือลาเพื่อนตัวเองด้วยความอ่อนเพลีย กระทั่งเดินมาถึงจุดที่มีพี่แอนนั่งรออยู่ พี่แอนบอกว่าต้องรีบกลับบ้านและขอโทษที่ไม่สามารถอยู่กินมื้อเย็นด้วยกันได้ทั้งที่ตอบตกลงกันไว้แล้ว ซึ่งฉันเองก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร
แต่เมื่อถึงบ้านฉันก็รีบกินข้าวที่แม่บ้านทำไว้ให้ก่อนจะล็อกประตูบ้านและกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวแล้วล้มตัวนอนบนเตียงด้วยความอ่อนล้า ในจังหวะที่กำลังจะเคลิ้มหลับก็รับรู้ถึงสัมผัสอุ่นที่โอบกอดไว้จากทางด้านหลัง
“หลับเถอะ” เสียงนี้...ฉันจำได้แต่ก็อ่อนเพลียเกินกว่าที่จะตอบโต้เขา
“พี่จะกอดเจ้าไว้เอง เอริสา...”
“แม่!” ช่วงเช้าของวันถัดมาฉันถึงกับร้องเรียกคนเป็นแม่ด้วยความดีใจ เพราะตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย แม่ก็ยุ่งทั้งงานที่ร้านและงานหลวงตา ฉ
