FOREVER รักนิรันดร์ 19
“กลัวเหรอ?”
“ค่ะ” ยอมรับอย่างง่ายดาย
“ข้าอยู่เคียงข้างเจ้า อย่าได้กลัวไป”
“คุณคาลน์ เมื่อไหร่จะยอมเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังเหรอคะ?” ลอบมองหน้าคนที่กำลังทำหน้าที่ขับรถอย่างมีความหวัง
“เมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้เอง ใช้ชีวิตที่เจ้าใฝ่หาให้มีความสุขเถอะ”
“จะให้มีความสุขได้ยังไงกันละคะ ต้องเจออะไรก็ไม่รู้แบบนี้น่ะ แล้วหนูยังเห็นชัดขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย” กลายเป็นฉันที่เริ่มบ่นอุบอิบ ทั้งยังแสดงท่าทีงอแงจนอีกฝ่ายหลุดยิ้มบาง ๆ
“นั่นคือสิ่งที่เจ้าอ้อนวอน”
“ฮื่อ ไม่เข้าใจเลยค่ะ ไม่เข้าใจเลยสักนิด” ฉันร้องงอแง แต่อีกฝ่ายก็ใจเย็นไม่ได้ดุอะไรเพิ่ม กระทั่งกลับมาถึงบ้านก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น ยังไม่ทันจะได้ขอบคุณเขาก็หายไปเสียแล้วเหลือเพียงฉันที่อยู่ในรถตามลำพัง ก็ลืมไปว่าเขาน่ะโคตรจะแฟนตาซี มา ๆ หาย ๆ ได้สบายเลยสินะ
“ดื้อมาก ออกไปไม่ฟังใครเลย” อุ่นใจดุทันทีที่เห็นฉันก้าวกลับเข้
