มาเฟียขนมหวาน

บท5มาเฟียขนมหวาน

"เริ่มเก่งแล้วหนิ"

"เหอะ! ฉันกวนจนกล้ามขึ้นแล้ว"

เหนือฟ้ารีบยกแขนโชว์กล้ามกำยำของตัวเองให้คนตรงหน้าดู หลายวันมานี้เขากวนแป้งทำขนมจนชำนาญ คาดว่าต่อไปคงจะออกไปเปิดร้านขายขนมแข่งกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้อย่างแน่นอน

"ถือเสียว่าเป็นความรู้ติดตัวนะ"

"ไม่กลัวฉันลอกสูตรเธอไปทำขายหรือไง"

"ถ้านายเอาไปทำขายแล้วมีรายได้ ก็ไม่เห็นเป็นไร ถือว่าช่วยๆ กัน"

"หึ สบายใจได้ ฉันคงไม่หน้ามืดไปทำขนมขายหรอก"

มาเฟียหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธไปมาแทบจะในทันที พอนึกย้อนกลับไปก็รับรู้ได้ว่าเส้นทางของเขาและเธอต่างกันมากเหลือเกิน

"แล้วที่บ้านนายเป็นยังไงบ้าง"

"ก็เหมือนเดิม"

มีนาเงยหน้ามองด้วยความรู้สึกเห็นใจผู้ชายข้างกายเธอที่ต้องมาหนีเจ้าหนี้อยู่แบบนี้ หากเลือกได้เธอคงอยากให้เขาได้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆ ไม่ใช่มาหลบซ่อนอยู่แบบนี้

"อ่ะ ฉันให้"

เหนือฟ้าเหลือบสายตาจ้องเงินในมือหญิงสาวที่ยื่นส่งให้กับเขา ก่อนจะขมวดคิ้วสงสัย อยู่ๆ เธอกลับนึกใจดีขึ้นมาทั้งๆ ที่วันนั้นยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟหลังถูกเขาเอาเงินโดนเอาไปซื้อไอศกรีมจนหมด

"ให้ทำไม"

"ก็นายมาช่วยฉันทำขนม"

"ไม่เอา เธอเก็บไว้เถอะ"

"รับไปเถอะ ถือว่าเก็บเอาไว้ใช้หนี้คนพวกนั้น"

ใบหน้าหล่อคมคายลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ชายหนุ่มเหนื่อยกับการต้องมาเป็นไอ้ยาจกติดหนี้ของคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน

ดูจนขนาดนั้นเลยเหรอวะ

"มีเงินเยอะหรือไงถึงเอามาให้ฉัน"

"พอมีอยู่"

"เก็บเอาไว้ ลำพังเธอให้ฉันอยู่ที่นี่ก็มากพอแล้ว"

มีนาพยักหน้าเมื่อเห็นท่าทีจริงจังในการปฏิเสธที่จะรับเงินของร่างสูง ก่อนจะหันมาสนใจขนมตรงหน้าต่อ

เหนือฟ้าลอบมองหญิงสาวด้วยสายตาชื่นชม เขาอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นมาอย่างลืมตัว เธอจิตใจดีจนมาเฟียหนุ่มไม่คาดคิดว่าจะมีคนแบบนี้อยู่บนโลก หากเป็นตัวเขาเองมีคนมาขอความช่วยเหลือแบบนี้คงจะเมินเฉย

ถึงเธอจะบ่นไปบ้างแต่ก็ น่ารักดี :)

"เป็นอะไร เอาแต่ยืนยิ้มอยู่ได้" คนตัวเล็กหรี่ตามองอย่างจับผิดหลังเห็นคนข้างๆ เอาแต่จ้องหน้าเธอแล้วอมยิ้มอย่างกับคนบ้า

"มองหน้าเธอแล้วอดยิ้มไม่ได้"

หัวใจดวงน้อยๆ ของหญิงสาวเต้นสั่นไหวขึ้นมาเสียดื้อๆ ใบหน้าสวยร้อนวูบวาบด้วยความเขินอาย

"มันตลกดี ฮ่าๆ"

ไอ้บ้าเหนือฟ้า!

"อยากตายเหรอไง!"

ความโรแมนติกเมื่อครู่พังทลายลงในพริบตา ใบหน้าที่ร้อนเห่อจนแดงก่ำแปรเปลี่ยนเป็นกรุ่นโกรธ เธออยากจะเอามีดในมือจ้วงแทงคนปากร้ายเสียจริงๆ

"หึ เธอหน้าบึ้งแล้วตลกว่ะ"

พูดล้อเลียนไม่พอยังเอานิ้วชี้จิ้มแก้มเนียนใสของเธอไม่หยุด พอหญิงสาวลอบมองตาขวางส่งกลับไปคนตรงหน้าก็ระเบิดหัวเราะชอบใจออกมา

"ประสาท!"

เหนือฟ้ามองตามแผ่นหลังของคนที่กระแทกเท้าเดินหนีเขาด้วยอารมณ์โกรธเคือง อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นานมากเหลือเกินที่เขาไม่ได้อารมณ์ดี หัวเราะได้เสียงดังและยิ้มกว้างแบบนี้

"มีนา"

เสียงทุ้มละมุนด้านนอกเรียกความสนใจให้หญิงสาวรีบเดินออกไปดู ใบหน้าสวยคลี่รอยยิ้มหวานส่งกลับให้เฮียซ่งที่ยืนเกาะขอบรั้วอยู่

"เฮียมาหาหนูเหรอ"

"ใช่ เฮียไปต่างจังหวัดมาเลยซื้อของมาฝาก"

"น่ารักจัง ขอบคุณนะคะเฮีย"

ดวงตากลมโตก้มมองตุ๊กตาดินปั้นอยู่ใส่ชุดชาวดอยแสนน่ารัก แถมในมือยังถือลูกสตอเบอรรี่ซึ่งเป็นของโปรดเธออีกด้วย

"ตกลงคบกันจริงๆ เหรอ"

มีนารีบหันหลังไปมองตามสายตาของเฮียซ่งก็พบว่าเป็นร่างสูงของชายหนุ่มที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูด้วยความไม่สบอารมณ์ ดวงตาคู่คมจ้องเขม็งผู้ชายข้างๆ เธอไม่วางตา

"ไม่ใช่หรอกเฮีย"

"แล้วทำไมเขามาอยู่ที่บ้านกับเราล่ะ"

เฮียซ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าสลดและไม่พอใจเนืองๆ จนเห็นได้ชัด

"เอ่อ"

"อยากรู้เรื่องคนอื่นขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

เสียงราบเรียบพูดตอกกลับมาอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่าง ทำเอาลูกชายเจ้าของร้านทองกำหมัดแน่น ก่อนจะหันไปจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง

"เลิกว่าคนอื่นได้แล้วเหนือฟ้า"

"เธอเข้าข้างมันมากกว่าฉันเหรอ"

"ก็แล้วทำไมมีนาจะเข้าข้างฉันไม่ได้"

ความเงียบถูกปกคลุมในบริเวณ ต่างฝ่ายต่างเชือดเชือนกันด้วยสายตา เป็นมีนาที่ต้องเดินเข้ามาจับแขนคนหน้าประตูเอาไว้เพื่อปรามให้เขาใจเย็นลง

"มันเป็นอะไรกับเธอ" เหนือฟ้าก้มหน้าถามคนตัวเล็กเสียงเข้ม

"เขาไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ นายเข้าบ้านไปเลยไป"

"ได้ยินไหมว่ะไอ้หน้าปลาไหล ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"มึงว่าใครหน้าปลาไหล!"

หญิงสาวกุมหน้าผากของตัวเองด้วยความเคร่งเครียด ทันทีที่เหนือฟ้าพูดจบเฮียซ่งก็เดินดุ่มเข้ามากระชากเสียงถามด้วยความโกรธกร้าว

"ก็มึงไง! กูคงไม่ว่าตัวเองหรอก"

มีนารีบวิ่งไปห้ามคนตัวสูงข้างๆ ที่กำลังจะเข้ามาต่อยไอ้คนปากเสียหน้าประตู เธอส่ายหน้าไปมาเพื่อห้ามปรามพี่ชายคนสนิทไม่ให้มีเรื่องกันที่นี่

ไม่ใช่อะไรหรอกทว่าหญิงสาวกลัวเฮียซ่งจะโดนกระทืบเข้าเสียเอง เพราะขนาดไอ้พี่ตึ่งร่างยักษ์ยังนอนหยอดน้ำเกลือโรงพยาบาล หากเป็นคนตรงหน้าเธอคงไม่เหลือสภาพ

"เฮียหนูขอนะ กลับไปก่อน"

"แต่มันว่าเฮีย"

"เขาก็ปากเสียแบบนี้แหละ หนูขอโทษแทนด้วยนะ"

"ขอโทษทำไมเรายังไม่ได้ทำอะไรผิด"

เหนือฟ้าถอนหายใจฟึดฟัดออกมาอย่างรำคาญเมื่อเห็นหญิงสาวไปจับมือถือแขนไอ้หน้าปลาไหลไม่ปล่อย ยิ่งเห็นสายตาของคู่อริมองเธอหวานหยาดเยิ้ม เขาก็รีบเดินไปกระชากแขนเล็กเข้าบ้านอย่างไว

"นี่ปล่อยนะ"

"ไม่ทำขนมหรือไง เธอออกไปยืนคุยไร้สาระอยู่ได้"

"ฉันยังไม่ได้ชำระความเรื่องที่นายไปปากเสียใส่เฮียซ่งเลยนะ"

"ก็มันกวนตีนฉัน"

"ใครกันแน่ที่กวนตีน"

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินมากวนแป้งในกะละมังต่อ เพื่อข่มอารมณ์เดือดดาลของตัวเองที่ใกล้จะปะทุขึ้นเต็มที่

"อย่าทำนิสัยแบบนี้อีกเข้าใจไหม"

"นิสัยแบบไหน"

"ก็นิสัยเสียแบบนี้ไง"

ร่างสูงกำยำของมาเฟียหนุ่มวางไม้พายที่ใช้กวนแป้งลงกระแทกโต๊ะด้วยความรุนแรง คนอย่างเขามีหรือจะยอมให้ใครมาด่าแค่มองหน้าก็โดนเป่าหัวแล้วจะบอกไว้ให้

"เข้าใจไหม"

"รู้แล้วน่า!" พูดตัดจบปัญหาไป เขารำคาญตัวเองเหลือทนที่ต้องมายอมแพ้คนตรงหน้าอยู่เรื่อย

"ขอดูไอ้ตุ๊กตาปัญญาอ่อนนี้หน่อย"

ไม่ทันที่มีนาจะได้หยิบหนี ชายหนุ่มข้างกายก็ถือวิสาสะรีบยกขึ้นไปดู ก่อนจะตั้งใจปล่อยมันร่วงจากมือจนเศษดินปั้นหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น

"อุ้ย! หลุดมือ"

"นายทำอะไรเนี้ย!"

เหนือฟ้าแสยะอย่างใจสะใจออกมา พร้อมรีบใช้มือโกยเศษดินที่ตกอยู่บนพื้นใส่ลงในถังขยะ

หึ สมควรไปอยู่ในนั้นแล้วแหละ ไอ้ตุ๊กตาเวร!

"โกรธอะไรฉันหนักหนา!"

มีนานั่งหน้าบึ้งตึงถึงแม้มือของเธอจะกอดเอวคนที่ปั่นจักรยานข้างหน้าเอาไว้อยู่ก็ตาม หญิงสาวไม่เปิดปากพูดอะไรกับเขาสักคำตั้งแต่เดินทางมาจากที่บ้านจนออกมาส่งขนมข้างนอก

มีอย่างที่ไหนมาบอกว่าหลุดมือ แต่เธอเห็นเขาตั้งใจชัดๆ

"ไม่ต้องมาพูดเลย"

"เสียดายมากหรือไง เดี๋ยวซื้อให้สักร้อยตัวเลย"

"ไม่ต้องมาเอาเงินฟาด ถึงนายจะไม่มีให้ฟาดก็เถอะ"

เหนือฟ้าเหลียวหลังมองคนที่นั่งช้อนท้ายอยู่ข้างหลังด้วยความหงุดหงิด นึกไม่ถึงว่าเธอจะอาลัยอาวรณ์ไอ้ตุ๊กตาตัวนั้นถึงขนาดนี้

"ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยเดี๋ยวขนมไม่อร่อยนะ"

"ปั่นไปเลยไป"

ชายหนุ่มปั่นไปเรื่อยๆ ก่อนจะแกล้งเอียงรถให้คนข้างหลังตกใจเล่น เมื่อเห็นมือเล็กกอดเอวเขาแน่นก็ชักจะเริ่มสนุก ได้ยินเสียงร้องโวยวายดังขึ้นของสาวเจ้าก็ยิ่งเพิ่มความโลดโผนในการขี่มากยิ่งขึ้น

"นี่! จะพาฉันล้มหรือไง"

"ก็เธอนั่งหายใจแรงหนิ รถมันก็เอียงไปตามอารมณ์"

"จะบ้าเหรอ"

"เห้ยๆๆ"

เหนือฟ้าเอียงรถอีกครั้ง จนหญิงสาวรีบกอดเอวของเขาไว้แนบแน่นด้วยความกลัว ใบหน้าสวยซบแผ่นหลังกว้างโดยไม่ลืมฟาดมือส่งสอนคนช่างแกล้งไปหลายยกด้วยความโกรธเคือง

คนนิสัยไม่ดี : (

.

.

.

"เหนือฟ้า"

เสียงเรียกแผ่วเบาเอ่ยขึ้น มีนาค่อยๆ ชะโงกใบหน้าออกมาจากห้องน้ำอย่างกล้าๆ กลัวๆ "เอ่อ ขอช่วยอะไรหน่อยได้ไหม"

มาเฟียหนุ่มที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาขมวดคิ้วสงสัยพร้อมรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินมาหาหญิงสาวหน้าห้องน้ำ

"มีอะไร"

"พอดีฉันประจำเดือนมา"

"อย่าบอกนะว่า"

เหนือฟ้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือหนายกขึ้นปฏิเสธอย่างรวดเร็วแทบไม่ต้องคิด ให้ตายเหอะลำพังแค่เขาปั่นจักรยานไปส่งขนมก็เกินพอแล้ว หากต้องมาซื้อของแบบนั้นให้คนตรงหน้าอีกมีหวังชื่อเสียงมาเฟียหนุ่มทรงอำนาจป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี

"ช่วยหน่อยนะ มันหมดจริงๆ"

"แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ"

"เขาไม่ได้ห้ามให้ผู้ชายไปซื้อผ้าอนามัยสักหน่อย"

มีนาเขินอายจนแทบจะมุดผนังห้องน้ำหนีให้รู้แล้วรู้รอด เธอได้แต่พร่ำด่าตัวเองเมื่อไม่ยอมตรวจเช็คให้ดีเสียก่อนว่าของสำคัญที่ขาดไม่ได้ทุกเดือนมีอยู่หรือเปล่า

"เธอแม่ง! ฉันไปซื้อให้เธอไม่ถูกหรอกนะ"

"นายแค่เดินไปบอกเขาว่า เอาผ้าอนามัยกลางวันแบบไม่มีปีก" ใบหน้าหล่อถลึงตาดุใส่คนตัวเล็กไปอีกครั้งหลังได้ยินแบบนั้น เขายกมือขึ้นขยี้เส้นผมสีเทาของตัวเองเมื่อเกิดความสับสนไปหมด

มีกลางวันกลางคืน มีปีกไม่มีปีกเข้าไปอีก วุ่นวายชะมัด

"ไม่ซื้อไม่ได้เหรอ"

"จะบ้าเหรอ! รีบไปซื้อให้หน่อย"

"เห็นฉันยอมเธอตลอด คิดว่าจะสั่งอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ"

"ตกลงนายจะไปซื้อให้ไหม"

หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะถามเสียงเคร่งเครียดกลับไปอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าดูท่าจะไม่ยอมออกไปซื้ออย่างว่าให้ มีนาทำหน้าสลดออกมาด้วยความน่าสงสาร

"เงินอยู่ไหน"