Whatever It Takes

CHAPTER 1

"Bye Doc," paalam sa akin ni Nurse Cha.

"Bye," sagot ko.

My shift is over kaya ngayon ay papauwi na ako. Sa wakas makakapagpahinga narin. Pagkarating ko sa condo ko ay agad akong naligo saka humilata sa kama. Everyday is a tiring day when you're a doctor. Nang ginawa ko ang operasyon kanina ay parang normal nalang sa akin iyon kumpara sa unang araw ko sa ospital. I could still remember how I trembled back then habang nag-oopera. I even accidentally cut a blood vessel!

Thinking about it would just made me smile realizing that in our life hindi agad tayo mapupunta sa tuktok o sa kaginhawaan, we will always go through ups and downs and time will come that just like this, mapapangiti ka nalang habang inaalala mo 'yon.

Napabuntong-hininga ako. Sa kalagitnaan ng pag-iisip ay hindi ko na namalayan ang sarili at nakatulog ako. Nagising ako sa ingay ng alarm clock ko. Tiningnan ko iyon at nakitang gabi na. Trabaho na naman ulit mamaya. My shift goes from 9 PM to 12 Noon kaya ang nalalabing oras ay itinutulog ko nalang.

Nag-ayos ako ng sarili saka nagpasyang pumasok na sa trabaho. Entrance palang ng ospital ay may ambulansya nanamang kakarating lang. Heto na naman tayo.

Nang isinuot ko ang hospital gown ay agad kong tinungo ang Emergency Room. Nahagip ng paningin ko si Doc Michille na nagsi-cpr sa isang nag-aagaw buhay na pasyente.

Here, death is not new. Halos araw-araw akong nakakasaksi ng namamatay. Naalala ko no'ng unang beses ko palang makasaksi ng may namatay ay hindi ko pa mapigilan ang sarili ko na maiyak. Naaalala ko pa ang mga hagulgol ko habang pinapakinggan ang mga iyak ng mga kamag-anak ng pasyente. Pero kalaunan, nagiging manhid na ako. I still mourn for their death but I don't shed tears anymore. It's like my eyes ran out of tears sa dinami ng aking iniluha.

"Doc De Lavigne tawag raw po kayo ng Chairman," pagpapaalam ni Nurse Hannah.

Kinabahan ako sa narinig. Nakita ko pa nga ang paglingon ni Doc Michelle sa banda ko.

"Pakisabi magr-rounds pa ako," sagot ko bilang pag-iwas sa Chairman.

"P-pero Doc..."

Nilagpasan ko na si Nurse Hannah. Ayoko munang magpakita sa Chairman baka kung ano pa ang masabi ko sa harap niya.

At gaya nga nang sinabi ko ay magr-rounds pa ako.

Papalapit ako sa room 104 kung saan sa malayo palang ay kitang-kita mo na ang mga naka suit and tie sa labas, pero kakaunti nalang. Nang pumasok ako ay may narinig akong tawanan sa loob.

"Ang hina mo naman pala e. Pagtanggal lang ng hospital gown di mo pa magawa?"

Nakita kong nakatayo ang pasyenteng inoperahan ko kahapon habang nagpapatulong sa isang lalakeng naka suit and tie na tanggalin ang hospital gown.

"What are you doing?" 'Di ko na napigilang magtanong.

Nakita ko ang gulat sa kanilang mga mukha.

"Ba't niyo tinatanggal ang hospital gown? And you," turo ko sa pasyente.

"You're not allowed to stand. Humiga ka muna. Kaka-opera lang sa 'yo e," ma-otoridad kong sambit.

Sa isang iglap ay nabalik ang kaninang nakahubad nang hospital gown at nakahiga na ang pasyenteng inoperahan ko kahapon. Ang naka suit and tie naman na lalake ay tumayo sa gilid. He looks like his bodyguard or something. Nilapitan ko ang pasyente at chineck ang vitals niya. His vitals are good and stable. Mukhang ang bilis niyang gumaling, probably because he's a soldier o sanay na siya sa mga ganito.

"Your vitals are stable. Hindi ko inakalang mabilis kang makakarecover kahit kahapon ka palang naoperahan," sambit ko habang patuloy na ineexamine ang kalagayan ng pasyente.

"S-sanay na ako sa o-operasyong ganito," nauutal na sambit niya.

"Pffttt-" napalingon ako nang marinig kong tumawa ang katabi niya. I looked at the guy with suit and tie at nakitang bumalik sa seryoso ang mukha. Nanginginig ang mga labi nito na tila bang pinipigilan ang ngiti.

"Well, oo nga pala... nakalimutan kong sundalo ka. Sa ngayon magpahinga ka muna. Mamaya, there will be a nurse na bibisita dito para icheck ang kalagayan mo. At sana hindi na maulit 'yong nangyari kanina," sambit ko.

Tiniklop ko na ang dala kong clipboard at saka nagpasyang lumabas pero bago paman ako makahakbang ay may humawak na sa kamay ko. Agad naman akong napalingon only to find out that Mr. Soldier is holding my right wrist. Aad ko naman itong binawi.

"Ilang araw ba ako dito sa ospital?" Mr. Soldier asked.

I cleared my throat before answering his question.

"Look, don't worry. It will only take days for you to recover. Siguro 5 days or 1 week since malakas ka na naman. But, don't be compalacement. You'll never know," I answered.

"Pwede bang isang buwan nalang ako dito? Masakit parin kasi ang katawan ko at kailangan ko rin ng mga magagandang- I mean, magagaling na mga doctor, and instead iyong nurse na tinutukoy mo na mag ch-check sa akin mamaya ay pwedeng ikaw nalang? Sa tingin ko kasi gagaling ako kapag doctor 'yong nag-aasikaso," he said gamit ang mukha ng hindi ko matanto kung talagang nasasaktan siya sa kalagayan niyo o nagsasakit-sakitan lang.

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig.

"Pfffttttt-"

Napalingon ako sa nagpipigil ng tawa na lalakeng naka suit and tie bago ibinalik sa pasyente ang paningin.

This soldier is crazy and... creepy.

I released a frustrated sigh bago siya sinagot.

"I'd be very busy at that hour. Nasa ER ako niyan. The nurses will do their job to check patients and I will also do my job to save other patients from dying-"

"But I'm dying too," he said cutting my words.

Napatigil ako sa pagsasalita dahil sa pagputol niya sa sasabihin ko.

"What?! It's obvious you're not-"

"I'm dying because of the beautiful doctor in front of me," he said sabay kindat.

"Pfftt corny!" Napalingon ulit ako sa lalakeng nakasuit and tie na ngayon ay hindi napigilang tumawa.

Dahil sa narinig ay buo na ang loob kong lumabas sa nakakainis na silid na ito.

Men are men. Pareho lang silang lahat when it comes to women. Siguro iba-iba ang kanilang pananaw sa buhay at professions pero parehong-pareho lang naman silang lahat pagdating sa mga babae. Their minds. Their words. Their actions. All are the same.

Sa inis ko ay halos uminit na ang pisngi ko nang makalabas ako sa silid na iyon.

Bakit ko ba sinalba iyon sa bingit ng kamatayan? Bwesit!