‘พ่อของไข่ตุ๋น เขาไม่รับผิดชอบแม่และลูกฝาแฝดทั้งสอง เขาทิ้งลูกไปตั้งแต่ลูกลืมตาดูโลกได้ไม่กี่เดือน’
บุญธิสายกมือกอดอกตัวเองราวกับต้องการให้ความอบอุ่นจากต้นแขนทั้งสองซึมซับเข้าสู่หัวใจอันว้าเหว่ ขณะนึกถึงคำพูดของมารดาผู้ล่วงลับไปแล้ว ซึ่งไม่ว่าฤดูกาลจะผันผ่านไปเนิ่นนานสักเพียงใด เธอก็ยังจดจำคำพูดของมารดาได้เป็นอย่างดี ราวกับมันถูกเก็บบันทึกไว้ในหัวสมอง คอยย้ำเตือนว่าเธอและพี่สาวเป็นเด็กที่ถูกบิดาทิ้งไปอย่างไม่แยแส
“ไข่ตุ๋นจะไม่ให้เหตุการณ์เหล่านี้มันซ้ำรอยชีวิตของพวกเราทั้งสองคนแน่นอน หากท่านชีคฮาริคไม่รับผิดชอบพี่ไข่หวานด้วยการแต่งงาน ไข่ตุ๋นจะอาละวาดให้ตำหนักแตกไปเลย คอยดูสิ!”
บุญธิสาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หลังจากรู้ว่าพี่สาวตั้งครรภ์กับท่านชีคฮาริคแล้ว เธอก็เผ่นออกมาจากห้องพักเรียกรถแท็กซี่ให้มาส่งยังตำหนักราญาทันที เธอจะไม่ยอมให้หลานตัวน้อยต้องเป็นเด็กกำพร้า เพราะเธอรู้รสชาติดีว่ามันช่าง
