บทที่ 2 ตัดสินใจสารภาพรัก
1077 Words
แต่พี่ชัชก็ไม่ได้มีแค่ข้อเสีย ส่วนดีๆ ที่เขาชอบกลบเกลื่อนก็พอมีให้เห็น อย่างเช่นครั้งหนึ่งเธอโดนหมาที่คณะมนุษย์ฯ ไล่ขับ พี่ชัชก็มาช่วย แม้จะไม่ได้ช่วยไล่หมาให้ แต่ก็จูงมือพาเธอวิ่งหนีหมาจนหอบแฮกด้วยกันทั้งคู่
อีกครั้ง เป็นตอนที่เธอมานั่งรอพี่ชัชเป็นเพื่อนยัยช่ออย่างเคย วันนั้นเราเลือกมานั่งรอกันแถวคณะนิเทศฯ เพราะมีของอร่อยขายหลายซุ้ม แต่ฝนดันเทลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอไม่ได้พกร่มไปด้วย เขาเองก็ขับรถเข้าไปส่งถึงในหอพักหญิงไม่ได้ และการขับไปส่งหน้าหอพักก็ไม่ช่วยอะไรอีก ระยะทางก่อนจะถึงทางเดินที่มีหลังคาเชื่อมเข้าหอไกลพอสมควร ฝนเทระดับนี้ยังไงก็เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ๆ เธอบอกให้เขาพายัยช่อกลับไปได้เลย อีกไม่นานฝนคงหยุด แต่พี่ชัชก็เลือกที่จะถอดสูทตัวนอกออก กางเป็นร่มและพาเธอวิ่งฝ่าฝนมาจนถึงทางเข้าหอ ส่งสูทตัวนั้นให้เธอคลุมหัววิ่งต่อ ส่วนเขาเองเปียกจนเสื้อเชิ้ตสีขาวแนบกับตัว เห็นรูปร่างกำยำสมชายให้เธอแอบมองจนลับสายตาไป
แน่นอนละว่าเธอประทับใจเรื่องในตอนนั้นมาก แต่ก็หยิบยกขึ้นมาพูดถึงในตอนหลังไม่ได้... ไม่เช่นนั้นจะถูกโกรธอย่างหนัก เพราะอะไรน่ะเหรอ ?
“วันก่อน... ขอบคุณนะคะพี่ชัช”
“ก็ไม่ได้อยากทำนักหรอกน่า แต่ตัวเตี้ยๆ ขาสั้นๆ วิ่งฝ่าฝนเอง เห็นแล้วก็เวทนา กว่าจะถึงเสื้อนักศึกษาคงเปียกโชก มองทะลุไปถึงไหนต่อไหน ถ้าพอจะ ‘มี’ อย่างคนอื่นเขาบ้างจะไม่ว่าเลย สงสารลูกตาคนมอง”
นั่นแหละฝีปากของคุณชายชัชวิน
“ค่ะๆ นิลมันไม่เอ็กซ์ เซ็กซ์ อึ๋มนี่ แต่อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะคะ ถ้าพี่ชัชจะฉลาดสักนิด ใช้สมองสักหน่อย ขับรถมาส่งนิลหน้าหอ แล้วให้เสื้อนิลยืมคลุมหัวเข้าหอ เราสองคนก็คงไม่เปียกถึงขนาดนั้นหรอก ที่สำคัญพี่ชัชคงไม่...”
“นี่ ! ยัยเห็ดตับเต่า กล้าว่าพี่โง่เลยเรอะ”
ยัยช่อเล่าให้ฟังว่าหลังกลับไปวันนั้นพี่ชัชก็เป็นไข้อย่างหนัก ทั้งปวดหัว ตัวร้อน เจ็บคอ ไอ ปวดเมื่อยเนื้อตัว เรียกได้ว่าอาการมาเต็ม และป่วยยาวไปถึงครึ่งเดือนโน่น กว่าจะหายไอ ก็เลยเป็นอันว่าถ้าเธอรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาจะถูกเหวี่ยงใส่ทันที
จ้ะ ! พ่อคุณชายผิวบาง
โดยไม่รู้ตัว ความประทับใจเล็กๆ ที่ค่อยๆ ก่อร่างสร้างตัว การปะทะฝีปากจากความอยากเอาชนะกลายเป็นเรื่องสนุก ตลกขบขัน ความสนิทชิดเชื้อจนมองตาก็รู้ใจว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน ทุกอย่างล้วนทำให้... เธอแอบชอบพี่ชายเพื่อนโดยไม่รู้ตัว
จะเรียกว่าไม่รู้ตัวก็ไม่ถูกทั้งหมด ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับใจบางๆ ดวงนี้ เธอผู้เป็นเจ้าของมันย่อมสัมผัสได้ก่อนใคร ที่ไม่รู้ก็คือ พี่ชัชใจตรงกันกับเธอบ้างมั้ย หรือเขาแค่สนุกที่ได้แหย่ ได้แกล้ง ได้ทำให้เธอหวั่นไหว ส่วนในสายตาเขา เธอก็เป็นแค่เพื่อนของน้องสาว
... ระยะเวลาเกือบ 5 ปี หากคนจะคิดอะไรต่อกัน คงคิดไปนานแล้ว
และวันที่ต้องแยกย้ายกันจริงๆ ก็มาถึง เธอกับช่ออัญชันเรียนจบครบตามหลักสูตร ฝึกงานเรียบร้อย เธอต้องกลับบ้านไปหาป๊าม้าสุดที่รัก และคงจะไม่ได้กลับมาจังหวัดนี้อีก หากไม่มีเหตุอันสมควรจำเป็น
อย่างเช่นยัยช่อจะแต่งงานแล้วชวนเธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาว หรือร่วมงานน่ะนะ แต่คงยาก ลูกสาวคนเดียวของผู้ที่มีอิทธิพลระดับภูมิภาค ร่ำรวยเงินทอง ชาติตระกูลดี ที่สำคัญคือมีพี่ชายที่หวงน้องสาวขึ้นสมองยั้วเยี้ยถึงสี่คน... แต่นั่นก็ไม่แน่ เพราะคนที่ยัยช่อคบหาอยู่ ก็ใช่ว่าพี่ชายสี่คน หรือแม้แต่สี่สิบคนจะต่อกรได้ง่ายๆ
ที่จริงเธอไม่โทษพี่ชัชหรือน้อยอกน้อยใจที่เขาไม่สนใจเธอ ยัยช่อเคยเล่าเรื่องเขากับแฟนเก่าให้ฟังคร่าวๆ เธอออกจะเห็นใจเขาด้วยซ้ำ และเพราะคิดว่าเข้าใจเขากว่าใคร เลยใจกล้าเข้าไปหาเขาและเปิดใจก่อน แต่สุดท้ายเธอก็โดนปฏิเสธจนหน้าชาไปเลย
“อะไรทำให้เธอคิดว่าพี่ชอบเธอ”
“นิลไม่ได้บอกว่าพี่ชอบนิล นิลแค่กำลังบอกว่านิลชอบพี่”
“แล้ว ?”
พี่ชัชดูจะไม่เข้าใจถึงความแตกต่างว่าใครเป็นคนชอบใคร ไม่รู้หัวใจเขาตายด้านไปแล้วจากความผิดหวังครั้งเก่าหรือเปล่า
“เรามะ... มาคบกันมั้ยคะ”
เธอรวบรวมความกล้า ที่ปกติก็กล้าทุกเรื่อง เพื่อขอคบผู้ชายก่อน แต่พี่ชัชกลับหัวเราะใส่เสียเสียงดัง แบบเสียจริตไปเลย
“โถ่ นิลแค่ล้อพี่เล่นหรอกค่ะ” เขาขมวดคิ้วจนเธอต้องแถต่อ “ก็ เอ่อ... ก็ วันนี้เป็นวันเอพิลฟูลเดย์ไงคะ วันโกหกโลก คนเขาก็หาเรื่องมาโกหกกันทั้งนั้นแหละค่ะ... เซอร์ไพรส์สส”
แม้รู้ว่าคำพูดตัวเองช่างงี่เง่าสิ้นดี เธอแค่อ้างออกไปมั่วๆ และไม่คิดว่าต่อให้พี่ชัชจะซื่อบื้อแค่ไหน ก็คงไม่เชื่อคำโกหกซ้อนโกหกของเธอแน่
แต่ เธอคิดผิด...
“ก็ว่าแล้ว ถึงยัยเห็ดของพี่จะดูไม่ค่อยเต็ม แต่ก็คงไม่ถึงขนาดหลงผิดหรอกมั้ง”
ไอ้ที่ว่าหลงผิดน่ะ คือเรื่องไหนกันแน่ ระหว่างเธอชอบเขา หรือการที่ถ้าเขายอมตกลงรับข้อเสนอของเธอ และมาคบกัน หรือมันผิดทุกเรื่อง
“นิลชื่อนิล ไม่ได้ชื่อเห็ดนะคะ”
“ก็ชื่อนิล นิริน ยัยเห็ดคือฉายาต่างหาก”
พี่ชัชหัวเราะ แต่เธออยากร้องไห้ ไม่มีกะจิตกะใจมาต่อคารมกับเขา ไม่อยากแสร้งทำหน้ายักษ์ว่าโกรธเคืองเขาเสียเต็มประดา จนอยากเข้าไปทุบตีเขาให้แสบๆ คันๆ ไม่อยากเล่นเป็นเด็กๆ อย่างแต่ก่อนอีกแล้ว
- Writer
