กฤปมัยมองฝ่ามือบอบบางที่เปลี่ยนสถานะจากถูกกอบกุมมาเป็นฝ่ายลากเขาออกมาจากออฟฟิศ ช่วงขายาวแข็งแรงก้าวเดินตามเธอต้อยๆ แต่ริมฝีปากกลับอมยิ้มเพราะอาการที่เธอเป็นและสิ่งที่เธอทำมัน ‘ฟ้อง’ ว่าคงคิดไม่ต่างกันสักเท่าไร และคนตัวเล็กดูบอบบางก็เลี้ยวเข้าร้านอาหารร้านแรกในทันทีที่เห็น ข้าวราดแกงสารพัดอย่างคือสิ่งที่เธอเดินตรงไปทันที
“น่าทานไปหมดทุกอย่างเลย”
เสียงหวานกระตือรือร้นขณะฝ่ามือเกาะอยู่บนกระจกด้านหน้าที่กั้นระหว่างลูกค้าแม่ค้าและกันสิ่งสกปรกไม่ให้ตกลงไปในถาดอาหาร ดวงตากลมโตล้อมกรอบไปด้วยแพขนตางอนงามมองดูอาหารแต่ละอย่างราวกับตื่นเต้นมากมายที่ได้มาเห็นพลางกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะหันมาส่งคำถามกับเขา
"คุณดินจะทานอะไรดีคะ"
กฤปมัยเหมือนจะชะงักไปชั่วครู่เพราะตั้งแต่เดินเข้ามาเขาก็ไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้เลย ยิ่งเห็นรอยยิ้มหวานๆ ดวงตาแวววาวเป็นประกายเหมือนจะรอคอยคำตอบ เขายิ่งคล้ายจะประหม่าติดอ่างขึ้
