สีหน้าเคร่งเครียดของไพโรจน์ทำให้มยุรีรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของเขามาก่อน อารมณ์โกรธเกรี้ยวที่มีมากล้นจนแทบจะระเบิดออกมาแต่ต้องทนนิ่งกดเก็บเอาไว้ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่แสดงออกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มันหนักหนาแค่ไหน มยุรีเริ่มเห็นเค้าของความยุ่งยากทั้งกายและใจ ซึ่งถ้าขนาดคนอย่างไพโรจน์ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่พบ แล้วคนอย่างเธอจะมีปัญญาอะไรไปแก้ไขได้
“คุณโรจน์คะ คุณแก้วเขาว่ายังไงบ้างคะ”
“เธออย่ารู้เลย รู้ไปเธอก็ช่วยอะไรไม่ได้ ฉันขี้เกียจพูด” ไพโรจน์โบกมือโบกไม้ให้เธออยู่ห่างเขา เพราะหงุดหงิดเกินกว่าจะมาฟังเสียงกระเง้ากระงอดหรือไม่ก็ใส่จริตเสียจนเสียบรรยากาศ
“บอกยุรีเถอะค่ะ จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา คุณโรจน์ก็ไม่มีใครจะระบายได้อยู่แล้วนี่คะ ระบายให้ยุรีฟังจะเป็นไรไป”
ฝ่ามือบีบนวดบริเวณบ่าให้อย่างเอาใจ เสียงหวานต้องการสื่อให้เขารู้ว่าเธออยากแบ่งเบาความหนักใจ
