เช้าวันต่อมาเสียงกรีดร้องของนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ดังระงมขึ้น แสงแดดอุ่น ๆ สาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวนวลเข้ามาภายในห้อง สัมผัสใบหน้าละมุนของนิรดา ปลุกให้หญิงสาวตื่นขึ้นจากราตรีอันสงบ เธอลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจยืดแขนขา รู้สึกปวดเมื่อยจากการนอนท่าเดียวตลอดคืน สภาพผมยุ่งเหยิง ดูท่าว่าคงหลับลึกมากทีเดียว
“เช้าแล้วเหรอเนี่ย” นิรดางัวเงียหยีตามองดูแสงแดดที่สาดเข้ามา ก่อนลุกออกจากเตียงนอน จัดการธุระส่วนตัวเพียงสี่สิบนาที แล้วไปรอเจ้านายที่ห้องนั่งเล่น ขณะรออยู่เธอก็ส่งข้อความคุยกับครอบครัวอย่างที่ทำประจำอยู่ทุกเช้า ยิ่งอยู่ไกลจากครอบครัวก็ยิ่งคิดถึงกันมากขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานนักภานุวัตน์ก็เดินออกมาพร้อมกับไอแพดในมือ วันนี้เขามาในชุดสบาย ๆ อย่างเสื้อเชิ้ตสีกรมพับแขนดูกระฉับกระเฉงกับกางเกงทรงชิโนในสีเดียวกัน ตอนอยู่ที่บริษัทเขาจะสวมใส่สูทเนี้ยบตลอดเวลา แต่พอออกมาทำงานข้างนอกก็ขอสบายตัวหน่อย นิรดามองต
