สายตาที่เขากวาดไล่มองเรือนร่างเธอไม่วาง แต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น ไม่ใส่ใจ... แต่พอใจที่เขามอง แต่ดวงตาคมสีเทาคมเข้มอมฟ้านั้น... ทำให้เธอเกินคาดเดาว่าเขากำลังคิดอันใดอยู่
“ทานอะไรหรือยัง”
เขายังหาเรื่องคุย นึกแปลกใจตัวเองครามครั่น
“เอ่อ... กำลังจะทานค่ะ”
เธอตอบเสียงเบา ก้มหน้าน้อยๆ เพราะกำลังหวั่นไหวกับน้ำเสียงอบอุ่นนั้น ก่อนจะเงยหน้าฉีกยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขาวกับลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มอย่างน่ารักอีกครั้ง เธอจะต้องมั่นใจห้ามมีท่าทีหวั่นๆ ให้เขาเห็นเด็ดขาด
ดลรวีเปลี่ยนจากใบหน้าที่พยายามขรึมเป็นยิ้มตอบอย่างไม่ตั้งใจ
“ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเธอจริงๆ นะดาว เหมือนเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เราเคยเจอกันหรือเปล่า ประมาณว่าที่ใดที่หนึ่ง บังเอิญเจอน่ะ”
เขาพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก นึกมาตลอดตั้งแต่รับหญิงสาวเข้ามาทำงาน จึงถามเธอเผื่อว่าจะรู้สึกเหมือนเขาบ้าง
พิรันดาหัวเราะขำก่อนจะตอบเ
