ร่างใหญ่ใช้กำลังที่มีมากกว่าฉุดรั้งคนตัวเล็กเอวไว้ในอ้อมกอด หมื่นภพสอดแขนรองคอพร้อมกับรวบเอาร่างนั้นมานอนซุกหน้าอยู่กับอก ลมหายใจอุ่นร้อนผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ของชายหนุ่มทำให้พราวฟ้าต้องรีบหยุดทุกอย่างก่อนที่มันจะสายจนเกินไป
“อย่านะคะคุณหมื่น” แค่เพียงชายหนุ่มเคลื่อนใบหน้ามาใกล้พราวฟ้าก็ร้องห้ามเอามือยันแผงออกพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนี
เขามองภรรยาแล้วใจเจ็บ พราวฟ้าลืมรักเขาหมดไม่เหลือแม้เยื่อใย ความทรงจำในอดีตหายไปไม่เหลือแม้แต่เสี้ยวความรู้สึกเลยหรือ
“รังเกียจผมเหรอ” เป็นสิ่งที่ไม่ควรถามแต่ปากก็ดันห้ามไม่อยู่ ถามด้วยความกลัว
“พราวว่าเราไม่ควรทำแบบนี้” หากหมื่นภพไม่เมาเขาคงสังเกตเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของพราวฟ้า หญิงสาวทั้งใจเต้นแรงและรู้สึกอยากปฏิเสธในคราวเดียวกัน
“มีลูกกันไหม” เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยว่าการมีลูกมันจะช่วยให้ครอบครัวสมบูรณ์อย่างไรจนกระทั่งตอนนี้ ลึก ๆ เขานึกภาพตัวเองกับพราวฟ้าม
