ดอมจัดเตรียมมื้อเช้าไว้ให้เอณิการ์ ทุกอย่างล้วนเป็นของบำรุงร่างกายและทายาทของเจ้านายในท้องของเด็กสาวทั้งนั้น ด้านเอณิการ์เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทานข้าวก็มองเห็นอาหารมากมาย มีแต่ของที่เธอไม่เคยกินทั้งนั้น ทุกอย่างเป็นของที่ราคาแพง ซึ่งเธอไม่มีปัญญาซื้อกินแน่นอน
“เชิญครับ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอนั่งลงเก้าอี้ที่ดอมเลื่อนออกให้นั่ง
“เชิญทานตามสบายนะครับ ผมขอตัว”
“เดี๋ยวก่อนสิคะ เยอะแบบนี้ฉันกินคนเดียวเหรอคะ คุณดอมไม่กินด้วยกันเหรอคะ”
“กินไม่หมดไม่เป็นไรครับ ผมเป็นแค่ลูกจ้าง คุณเป็นนาย ผมไม่มีสิทธิ์นั่งร่วมโต๊ะกับคุณครับ”
“แต่ว่า...”
“เชิญครับ ผมมีงานอย่างอื่นรออยู่ ขอตัวนะครับ” แล้วดอมก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้สาวน้อยหน้าหวานมองอาหารบนโต๊ะมากมายแล้วก็น้ำตาคลอ “พ่อหง่าจะเป็นยังไงบ้างคะ ไม่มีหนูแล้วพ่อจะอยู่ยังไง หนูคิดถึงพ่อนะคะ” หล่อนยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มออกแล้วคว้าหยิบแก้วน้ำข้างๆ มื
