กรุงเทพฯ
เมื่อได้นอนพักผ่อนเต็มที่เอณิการ์ก็ขยับตัวไปมาด้วยความอึดอัด พอลืมตาปรับระดับการมองเห็นได้ก็รู้ว่าตัวเองนอนซุกหน้าอยู่ในอ้อมแขนของปีศาจที่ปล้นพรหมจรรย์ของตัวเอง สาวน้อยเกิดอาการสั่นกลัวขึ้นมาทันที และการสั่นกลัวของคนในอ้อมกอดก็ทำให้โดมินิกปรือตาตื่นขึ้นมา เขาเองก็อ่อนเพลียร่างกายเหมือนกันไม่ต่างจากเอณิการ์ ก็เมื่อคืนเธอเล่นดูดพลังงานของเขาไปเยอะมากพอสมควร
“คะ...คุณ”
“ว่าไงหนูน้อยของฉัน หายดีแล้วเหรอ” เขาถามเสียงทุ้มนุ่มลึกและกระชับกอดร่างเล็กแน่นกว่าเดิม
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” แม้จะหวาดกลัว แต่ก็ห้ามปากตัวเองไม่ให้พูดห้วนออกไป เอณิการ์พยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดแข็งแรงของเขา
“ไม่ได้เป็นอะไรเลย หนูแค่เป็นไข้ตัวร้อน หนาวสั่นร้องหาพ่อ ดีนะที่ฉันมาดูแล ไม่งั้นได้เป็นไข้ตายแน่ ว่าแต่หนูดีขึ้นแล้วใช่ไหม ไม่ปวดหัวแล้วใช่ไหม” ครั้งนี้เขาดันไหล่มนออกห่างเพื่อสอบถาม ดวงตาสีมรกตก็จับ
