พ่ายรักคนเถื่อน

บทที่2

แฉะๆ แฉะๆ

"มิสแพรวามองทางนี้หน่อยค่ะ/มิสแพรวามองทางนี้หน่อยครับ"เสียงรัวชัตเตอร์ของเหล่าบรรดานักข่าวดังระงมเมื่อเห็นนางแบบดังแถวหน้าของเมืองไทยมาปรากฏกายอยู่ที่เมืองคานส์ ประเทศฝรั่งเศสดินแดนแห่งแฟชั่นและน้ำหอมที่ทุกคนทั่วทุกมุมโลกต่างรู้จัก

ปากกระจับที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงเลือดนกฉีกยิ้มกว้างสายตาเรียวเฉียบคนจิกกล้องนับสิบที่อยู่ตรงหน้าอย่างเป็นมืออาชีพชุดสีแดงเพลิงที่เธอสวมอยู่มันช่างเหมาะสมกับเธอยิ่งนักเจ้าของแบรนด์ที่เชิญให้เธอมาเดินชุดฟินนาเล่ในงานนี้ชื่นชอบเป็นอย่างมากเมื่อชุดที่เขาเป็นคนดีไซร์ขึ้นมาเหมาะกับนางแบบที่เขาวางตัวไว้กับชุดนี้เหมาะเจาะอย่างพอดี

แพรวา นางสาวแพรวา อัครเดช สาวไทยแท้แม่เสียตั้งแต่ยังเด็กเธออยู่กับพ่อแค่เพียงสองคนจนเมื่อเรียนปีสองผู้เป็นพ่อก็จากเธอไปอีกคนด้วยความที่ทางบ้านมีฐานะอยู่บ้างมันไม่ได้ทำให้เธอต้องลำบากอะไรหนักหนาแต่ด้วยความที่เธอเป็นคนขยันจึงต้องหางานทำจนวันหนึ่งเธอทำงานอยู่เป็นเด็กเสิร์ฟในร้านคอฟฟี่ใกล้กับมหาลัยก็มีแมวมองมาชักชวนเธอให้ไปเป็นนางแบบตอนแรกเธอก็มีท่าทีลังเลแต่เมื่อได้เห็นเม็ดเงินที่เป็นค่าตอบแทนเธอก็รีบตกลงทันทีและนี้ก็คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้แพรวามาเป็นนางแบบดังจนถึงทุกวันนี้

พรึ่บ

ร่างระหงนั่งลงบนโซฟาภายในห้องขอโรงแรมที่พักความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและทำงานมาอย่างหนักทำเอาร่างของแพรวานอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาตัวหรูอย่างหมดสภาพเธอรู้สึกเหนื่อยไปทั่วทั้งร่างตอนนี้เธออยู่เมืองคานส์ประเทศฝรั่งเศสทางแบรนด์ห้องเสื้อชื่อดังติดต่อให้เธอมาเดินชุดฟินนาเล่ให้กับเขาซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธเพราะการเดินแบบในครั้งนี้ทำให้เธอโด่งดังเป็นที่รู้จักกับผู้คนโดยมาก

"ยัยน้องหนูจบวันนี้จบงานเดินแบบแล้วพรุ่งนี้จะเอายังไงต่อดีจะอยู่ช้อปปิ้งต่อหรือจะกลับเลย"ปาร์ตี้ชายร่างใหญ่แต่ใจหญิงเดินนวยนาดตรงดิ่งเข้ามาถามเด็กในสังกัดของตนเองที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา

"มาถึงฝรั่งเศสทั้งทีแพรขออยู่ช้อปปิ้งสักวันสองวันนะคะแล้วค่อยกลับ"เพราะงานที่รัดตัวแน่นทำให้เธอไม่ค่อยจะมีเวลาเป็นการส่วนตัวเลยวันๆ เอาแต่ทำงานจนหัวหมุนบางวันไม่ได้กินข้าวก็ยังมีใครว่าชีวิตนางแบบดาวรุ่งนั้นจะดีอิแพรวาคนนี้ขอเถียงขาดใจ

"ก็ได้ค่ะแต่พี่ให้ได้แค่วันพรุ่งนี้วันเดียวนะคะ"ปาร์ตี้พูดกับเด็กในสังกัดของตัวเองเธอรักแพรวาเหมือนกับลูกสาวเพราะแพรวานั้นเป็นเด็กดีเชื่อฟังเธอทุกอย่างอีกทั้งยังคอยช่วยเหลือเธออีกหลายๆ อย่างถึงแม้ว่าแพรวาจะเป็นเด็กในสักกัดของเธอก็ตาม

"แค่นี้ก็เหลือเฟือสำหรับแพรแล้วล่ะค่ะพี่ปาร์ตี้"ปากกระจับฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจเพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอไม่ต้องทำงานตอนแรกเธออยากจะนอนให้เต็มอิ่มแต่เมื่อมาเยือนเมืองคานส์ประเทศฝรั่งเศสทั้งทีจะมัวนอนอยู่ได้ยังไงกัน

ติ้ง

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของผู้จัดการอย่างปาร์ตี้ดังขึ้นมือถือเครื่องหรูที่ไว้ใช้ติดต่องานถูกหยิบขึ้นมาดูปาร์ตี้ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นข้อความในแชทที่ถูกส่งมา

'ทางเราต้องการที่จะให้มิสแพรวามาดินเนอร์กับเจ้านายของพวกเราโดยที่มีค่าตอบแทนให้เป็นเงินหนึ่งแสนดอลลาร์ครับ'

ปาร์ตี้เงยหน้าขึ้นจากข้อความที่ได้อ่านก่อนที่จะหันไปถามหญิงสาวคนที่เธอรักเปรียบเสมือนลูกอีกคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา

"ลูกหนูคะมีคนติดต่องานมาให้ลูกหนูไปดินเนอร์กับเขาลูกหนูจะว่ายังไงคะจะปล่อยผ่านหรือตอบตกลงดี"ทุกครั้งที่มีคนมาติดต่องานปาร์ตี้จะต้องถามความสมัครใจของเจ้าตัวด้วยไม่ใช่ว่าอยู่ก็รับงานเลยโดยที่ไม่ปรึกษาซึ่งนี่ก็เป็นข้อดีอีกอย่างของปาร์ตี้ที่มีต่อเด็กในสังกัด

"ดินเนอร์เหรอคะพี่ปาร์ตี้"เปลือกตาบางลืมขึ้นก่อนที่ศีรษะจะหันมาหาผู้จัดการที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

"ใช้จ้ะค่าตอบแทนสูงด้วยนะตั้งหนึ่งแสนดอลลาร์"ปาร์ตี้ยื่นโทรศัพท์ไปให้แพรวาดู

"แค่ดินเนอร์ทำไมค่าตอบแทนมันสูงแบบนี้ล่ะคะ"แพรวาถามอย่างฉงนใจเธอถูกไฮโซหรือนักธุรกิจหนุ่มๆ ติดต่อขอดินเนอร์กับเธอตั้งหลายครั้งแต่ค่าจ้างมันไม่เยอะถึงขนาดนี้เลยแพรวายื่นโทรศัพท์ไปให้ปาร์ตี้ดังเดิม

"อันนี้พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันจ้ะแต่ในความคิดของพี่เขาคงจะรวยมากละมั่งคะถึงได้กล้าทุ่มถึงเพียงนี้"ปาร์ตี้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด

"งั้นพี่ปาร์ตี้ลองถามเขาหน่อยได้ไหมคะว่าเจ้านายที่เขาพูดถึงเป็นใครกัน"ด้วยความอยากรู้ของแพรวาปาร์ตี้ก็รีบพิมพ์ตอบกลับไปถามทันทีแต่คำตอบที่อีกฝ่ายส่งมาทำเอาปาร์ตี้ถึงกับชะงัก

"ว๊ายตายแล้วน้องหนูลูก"ปาร์ตี้หวีดร้องเสียงดังเมื่อได้เห็นชื่อของใครบางคนที่ปรากฏอยู่ในโทรศัพท์เปลือกตาที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางถูกขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อที่จะมองดูให้แน่ชัด

"เป็นอะไรเหรอคะพี่ปาร์ตี้ร้องเสียงดังเลย"แพรวาสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่งถามผู้จัดการของตัวเองที่นั่งหน้าตาตื่นอยู่ฝั่งตรงข้าม

"โอ๊ย พี่แค่ตกใจที่เห็นชื่อคนที่จ้างน้องหนูไปดินเนอร์"ปาร์ตี้ตอบอย่างตื่นเต้น

"เขาเป็นใครเหรอคะ"แพรวาลุกขึ้นเดินมานั่งข้างปาร์ตี้ที่ตอนนี้กำลังนั่งดีดดิ้นอยู่บนโซฟา

'มอร์แกน แบรนท์ดอน'แพรวาอ่านชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"คุณเขาเป็นใครเหรอคะ"แพรวาเอียงคอถามปาร์ตี้อย่างน่ารักถึงเธอจะเป็นนางแบบแต่ไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารอะไรเลยเพราะวันๆ เอาแต่ทำงานกลับมาถึงห้องพักร่างกายก็พร้อมชัดดาวได้ทุกเมื่อ

"ว๊ายตายแล้วน้องลูกหนูไม่รู้จักคุณมอร์แกนจริง ๆ หรือคะเนี่ย"ปาร์ตี้ยกมือทาบที่อกเมื่อเห็นเด็กในสังกัดของตัวเองส่ายหน้าช้าๆ แต่ก็อย่างว่าแหละนะแพรวาทำงานแทบทุกวันคงไม่ได้มีเวลาเช็กข่าวสาร

"คุณมอร์แกน หรือคุณมออร์แกน แบรนท์ดอน เจ้าพ่อมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในทวีปยุโรปเขามีหน้าตาที่หล่อเหลา และที่สำคัญรวยมาก"ปาร์ตี้ลากเสียงยาวในประโยคสุดท้ายก่อนจะรีบเปิดรูปของมอร์แกนให้แพรวาได้ดู

ภาพของชายผิวสีแทนรูปร่างกำยำใบหน้ามีแว่นกันแดดสีดำสวมอยู่แต่ก็ไม่สามารถที่จะบดบังความหล่อของเขาได้เลยปากหนาเผยอ้าออกเล็กน้อยพร้อมกับมีควันสีขาวที่พุ่งออกมาก่อนที่จะหายไปตามสายลมนิ้วแกร่งที่คีบบุหรี่ภาพโดยรวมของมอร์แกนที่แพรวาเห็นมันทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอเต้นผิดจังหวะไหนรอยสักที่ดูหน้าค้นหาบนตัวของเขานั้นอีกทำเอาแพรวาถึงกับใจสะท้าน

"เป็นไงคะน้องลูกหนูคุณมอร์แกนหล่อให้มั้ยล่ะ"ปาร์ตี้ถามแพรวาซึ่งตอนนี้นั่งนิ่งจ้องรูปของมอร์แกนที่ปรากฏฉายอยู่ในโทรศัพท์อย่างไม่วางตา

"ค่ะ คุณมอร์แกนเขาหล่อ"แพรวาตอบอย่างใจจริงเธอแทบจะละสายตาจากผู้ชายที่อยู่ในรูปไม่ได้เลย