6-2 แล้วแต่โชคชะตา
1114 Words
6-2 แล้วแต่โชคชะตา
“ฉันว่าคงจะมีผัวเป็นพระเอกนิยายสักเรื่องนั่นแหละ” คุณแม่แอบนินทาลูกสาวกับสามีให้บุคคลที่สามได้ยินด้วย ขวัญฤดีอยากได้ลูกสะใภ้จนตัวสั่นก็ไม่ได้ว่า
“ลูกพี่นะ... ยิ่งกว่าพระเอกนิยายจ้ะ รูปหล่อ เรียนดี ดีกรีนอก... พี่ว่าเขาอาจถูกชะตากันก็ได้”
“ถ้าถูกใจกันคงเป็นเรื่องดีค่ะ อี้ดแล้วแต่โชคชะตา คนจะได้คู่กัน ยังไงซะก็เป็นคู่กันอยู่วันยังค่ำ อืม... อี้ดเหมือนจะเคยเจอลูกชายพี่ขวัญนะ รูปหล่อเชียว” ดวงใจเอ่ยปากชมคุณแม่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน เจ้าตัวยกมือป้องปากหัวเราะตัวลอยอย่างไม่มีถ่อมตัว
“ลูกชายพี่เกียรตินิยม โทอ็อกซ์ฟอร์ดนะคะ ลูกได้ทุนแต่ว่าพี่สายเปย์ พี่ให้ลูกตลอดถ้าทำตัวดี อย่างนายเตชินนี่สาว ๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง ป๊อปปูลาร์มาแต่เด็กค่ะ ลูกพี่โสดไม่ได้แต่งงาน คนกลางเป็นหมอฟัน คนโตเป็นเจ้าของบริษัทอยู่ชลบุรี... คนเล็กจบวิศวะ-โยธา...”
หากขวัญฤดีได้พูดเรื่องลูกชายทั้งสามคนแล้วล่ะก็ หล่อนจะเล่าไม่หยุดด้วยความรักและความภาคภูมิใจ
ทางดวงใจผลัดเล่าเรื่องราวของลูกสาวบ้าง ทั้งเรื่องนิสัยใจคอ ความหัวไวตั้งใจเรียน พิมพ์ลภัสยังไม่เคยทำเรื่องเสียหาย ผู้ชายมาจีบกี่คน ตะเพิดไปเสียหมด
ต่างคนรู้จักกันมาตั้งนานแล้วด้วยทำธุรกิจคล้ายคลึงกัน ถึงทางบ้านร้านของครอบครัวธาดาพงศ์อาจไม่ร่ำรวยมากเท่าคุณนายร้านทอง เมื่อก่อนนี้นับว่าไม่น้อยหน้า
“ผมต้องขอบคุณพี่ขวัญนะ แหม... มันรู้สึกตะขิดตะขวงใจยังไง ๆ พี่ขวัญช่วยผมยังจะมายกลูกชายให้อีก” ชัชชัยว่าไปตามตรง
ในที่นั่งรับรองแขกแม้แต่โซฟายังหันมาใช้สินค้าราคาประหยัด บ้านโล่งกว้างชั้นแรกเคยมีข้าวของสะสมไว้อวดเพื่อนบ้าน อวดคนรู้จัก พวกเขารู้จักใช้เงินอย่างชาญฉลาดมากขึ้นจึงไม่ล้มละลาย
เรียกได้ว่าพอทรงตัวอยู่ได้แม้ไม่ได้มั่นคงนัก
“พี่ชอบลูกพิมพ์... ตอนไปเขาใหญ่พี่ยังโทรไลน์คุยกับลูกเลย พิมพ์น่ารัก นิสัยดี มีสัมมาคารวะ”
“อี้ดสอนลูกทุกอย่างค่ะพี่ ยัยพิมพ์บางครั้งแอบดื้อ เวลาอยากทำอะไรทำเลย คิดอะไรพูดเลย”
“ผมได้ยินพิมพ์พูดถึงพี่ขวัญอยู่บ่อย ๆ เหมือนกัน บอกว่าคิดถึง ปกติไม่เห็นจะบ่นถึงใคร... ใช่ไหมแม่?” มือหนาเอื้อมไปจับมือของภรรยาไว้อย่างให้กำลังใจกัน
ดวงใจรู้ว่าสามีอยากยกลูกสาวให้นั่นแหละ แค่ลังเลใจด้วยความเป็นคนไม่เคยบังคับลูก หล่อนตอบกับสามีตามความจริง
“บ่นถึงสิพ่อ... นอกจากพูดเรื่องพระเอกนิยายให้อี้ดฟังน่ะนะ ก็มีเรื่องป้าขวัญนี่แหละ อยากกินแกงเขียวหวานป้าขวัญ อยากกินต้มยำขาหมูป้าขวัญ... ได้ยินจนหูแฉะ”
เสียงหัวเราะระคนกันไปพอได้เล่าเรื่องในวันวาน งานโปรดปรานของคนแก่ ให้เม้าส์ทั้งวันคงไม่มีใครได้กลับบ้านแน่
ไม่มีใครอึดอัดใจกับสถานะเจ้าหนี้ลูกหนี้เลย เรียกได้ว่าช่วยเหลือเกื้อกูลกันมากกว่า ขณะที่คุณแม่เก็บความสงสัยเรื่องหนึ่งมานาน จำเป็นต้องเสียมารยาทถาม
“พี่ขวัญ เอ้อ... ทำไมลูกชายพี่ไม่มีแฟนล่ะคะ? รูปหล่อ เรียนดีขนาดนี้ อี้ดนึกว่าแต่งงานไปแล้วซะอีก”
หลายคนได้ยินมาว่าขวัญฤดีอยู่บ้านคนเดียวตลอดด้วยอีกต่างหาก นาน ๆ ครั้งลูกชายจะกลับบ้านที
พวกหล่อนจึงยินดีต้อนรับสาวใหญ่วัยหกสิบสองอยู่เสมอในช่วงนี้ ที่ปิดบ้านไม่ได้รับแขกจากไหนให้ไปมาหาสู่เพราะโรคระบาด
เวลาอยู่ในบ้านด้วยกันยังนั่งห่างพอสมควรถึงมีถอดหน้ากากอนามัยบ้างด้วยความอึดอัดเป็นธรรมดา
ใบหน้าสดสวยที่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัยขาวซีดลง ในเสียงสั่น ๆ พยายามเอ่ย “คุณน้อง... ลูกชายพี่... ลูกชายพี่...”
ต่างคนตั้งใจที่จะฟังคำต่อจาก ‘ลูกชายพี่’ รอบแล้วรอบเล่าจนน้ำหยดใสไหลจากตานองแก้มที่ค่อย ๆ กลายเป็นสีแดงก่ำ
“คนโตเป็นหมัน... คนกลางเป็นเกย์... คนเล็ก... คลำดูไม่มีหางมันเอาหมด...! ฮึก... เรื่องมันเศร้าค่ะคุณน้อง...”
เสียงสะอึกสะอื้นไห้สร้างความตกใจให้ดวงใจและชัชชัยที่มองหน้ากันงง ๆ
ไม่มีใครคิดว่ามันเป็นคำถามจี้ใจดำสาวใหญ่วัยหกสิบสอง
ดวงใจยกมือแนบอก พอเห็นคนอายุมากกว่าเริ่มสาดเทความเศร้าโศกอย่างไม่ปิดบังอารมณ์ มือปาดน้ำตาตัวเองอย่างผู้ดี คุณแม่ตั้งสติได้ก่อนสามีรีบบอก
“อย่าร้องนะคะ... พี่ขวัญ อี้ดสงสารเนี่ย...” แล้วหล่อนก็รับหน้าที่ย้ายที่นั่งเข้าไปปลอบประโลมให้หญิงอายุมากคลายเศร้า แตะมือลงบนบ่าลูบไปมา
“คุณน้อง... พี่แก่ใกล้ตาย... อยากอุ้มหลานไหม? บ้านนู้น บ้านนั้นเขาพาหลานวิ่งเล่นทั้งซอย... พี่ ฮึก... อยู่คนเดียว”
เป็นความจริงที่ว่าตกเย็นผู้คนในหมู่บ้านจะพาเด็ก ๆ ออกมาวิ่งเล่น! เป็นภาพบาดตาบาดใจขวัญฤดีมานาน
“โธ่... พี่ขวัญ อย่าเศร้าเลยนะคะ ถ้าเหงาก็มาเที่ยวบ้านอี้ดนะ” คนพูดพยายามปลอบประโลม
ดวงตาแดงก่ำของสาวใหญ่กะพริบถี่ ๆ ไล่หยาดน้ำตากลับไป ยกมือเหี่ยวย่นตามวัยขึ้นจับมือของอีกคนไว้อย่างซาบซึ้งน้ำใจ
“คุณน้องใจ... น้องชัช ถ้าร้านคุณร้อนเดือดร้อนยังไง... เอาของคุณน้องมาวางขายร้านพี่ได้เลยนะ... พี่ไม่หวง พี่ชอบหนูพิมพ์ อยากได้เป็นสะใภ้”
“เอ้อ... อี้ดเกรงใจพี่จัง จริง ๆ เราสองคนไม่ได้หวังอะไรจากพี่เลยนะ เราพออยู่กันได้ ลูกสาวเราทำงานเก่ง เดี๋ยวก็หาเงินมาใช้หนี้ให้พ่อให้แม่ เรื่องลูก ถ้าลูกเราชอบกันอี้ดยกให้บ้านพี่แน่นอน พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ”
คนเป็นแม่ยังเข้าข้างตัวเองว่าหากเศรษฐกิจดีขึ้น อะไร ๆ มันจะดีขึ้นเอง คุณพ่อกลับยิ้มออกมาแล้วรีบคว้าโอกาสทอง
“ร้านพี่ขวัญอยู่ไหนครับ?”
ขวัญฤดีเก็บเสียงสะอื้นไห้ไว้อย่างดี ตอนนี้ก็คิดอยู่เพียงอย่างเดียวตามความตั้งใจที่บอก
“ร้านทองน่ะมีเยอะ ในไทยมีสองร้อยสาขา... ที่ต่างประเทศสามีพี่คุมอยู่นานแล้ว ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัดยังกลับมาไม่ได้ เราไปคุยเรื่องนี้ที่บริษัทดีไหมคะ?”
- Writer
