“นายของข้าเมาจนหลับไปแล้วเห็นที่ข้าต้องพากลับตำหนักบูรพาเสียทีไม่รบกวนองค์ชายทั้งสอง”
“ข้านำเกี้ยวมาจากในวังเชิญเจ้าพานายของเจ้ากลับไปกับเกี้ยวที่ข้านำมาเถิด” องค์ชายสิบสองคล้ายจะเตรียมการมาอย่างดี จิ่นฉินไม่กล้ากอดประคองจิวซินด้วยเข้าใจดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน
“พานายของเจ้าไปสิ” องค์ชายสิบสองเร่งเร้าแต่ทว่าจิ่นฉินยังคงลังเล ชงไฉ่ไม่รอช้าสอดวงแขนเข้าที่ลำคอระหงพยุงให้จิวซินลุกขึ้น แต่ไม่เป็นผลเมื่อจิวซินที่เมามายกลับสอดวงแขนเข้ารอบลำคอและดึงศีรษะของชงไฉ่เข้ามาใกล้ใบหน้าของตัวเองด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมดจนริมฝีปากของชงไฉ่เกือบชนกับริมฝีปากของจิวซิน ส่งผลให้องค์รัชทายาทใบหน้าแดงก่ำหาใช่ด้วยการร่ำสุราหากแต่เป็นอาการเขินอาย จิ่นฉินพยายามแกะมือจิวซินออกจากลำคอของชงไฉ่แต่ไม่เป็นผล จิ่นเกอมองดูน้องสาวจากมุมหนึ่งยกมือกุมขมับ
“ลู่ชิงเจ้าแสร้งเข้าไปช่วยพยุงนางทีเถิดข้าไปอยากให้นางเปลืองตัวไปกว่านี้
