บทที่ 15
304 Words
"นายครับ นาย "เสียงเรียกอีกครั้ง หลังจากที่ปล่อยให้เขานอนพักผ่อน เขาตื่นขึ้นมาและเห็นว่าตอนนี้ใกล้น่านฟ้าประเทศไทยแล้ว
"นายจะกินอะไรก่อนจะลงเครื่องมั้ยครับ"ลูกน้องคนสนิทถามเขา หลังจากที่เห็นว่าตอนขึ้นเครื่องเขายังไม่ได้กินอะไรเลย และตอนนี้ก็ใกล้จะลงจอดแล้วอีกกี่ไม่นาที
"ไม่ล่ะ" เขาบอกลูกน้อง และลุกไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ และออกมา สัญญาณเตือนบนเครื่องบอกให้กลับไปนั่งที่ เพราะอีกห้านาที เครื่องก็จะลงจอด เขาจึงรีบกลับมานั่งที่เดิม ไม่กี่นาทีเครื่องก็จอดสนิท ลูกน้องเขาลงจากเครื่องพร้อมกับเจ้านาย
"รอก่อนนะนาย ผมจะไปเอารถที่เตรียมไว้" ด้วยความที่เขาเป็นนักธุรกิจต่างชาติ เขามีธุรกิจมากมายในกรุงเทพ โดยมีคนไทย และเพื่อนร่วมชาติ ต่างถือหุ้นส่วนด้วยกัน โดยเขามีอำนาจสูงสุด
"ไปผับ" เขาสั่งลูกน้องไปผับที่เขาเป็นหุ้นส่วน หลังจากที่เขานั่งในรถหรูแล้ว เมืองไทยที่เขามากี่รอบ สิ่งที่ไม่เปลี่ยนเลย คือการจารจร ในเมืองหลวง รถติดมากไม่ว่าจะเป็นเวลาใดก็ตาม ลูกน้องเห็นเจ้านายบ่นออกมา จึงไม่กล้าหัวเราะเอาแต่มองหน้ากัน เขานั่งบนรถสายตาสอดส่องออกไปกระจก มีแต่ร้านค้าจำนวนมากตามถนน เห็นแล้วชินตา ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาเมืองไทย แต่ละเดือนเขาจะมาเมืองไทยสี่ห้าครั้งเพื่อมาจัดการกับธุรกิจของเขา หลังจากที่เกิดภาวะโรคระบาดกันทั่วประเทศ ทำให้ธุรกิจเขาเสียหายมากพอสมควร รอบนี้เขาจึงต้องมาดูด้วยตัวเองอีกครั้ง
- Writer
