Broken Love

Chapter 4 Support

Zemira

Babe sa Manila na pala ako mag-aaral sa pasukan, kasi di kaya ni parents ko paaralin ako. My Auntie offered na sya ang gagastos pero sa kanila ako mag-stay para house help na din nila; sabi ko sa kanya sa maaring magyari sa next pasukan.

Ganun ba, magkalayo pala tayo kasi baka vocational lang kunin ko yung free, di kaya ng parents ko pag-aralin ako ng 4 years. Di ko pa alam. That's good babe, go for your dreams, I am just here to support you.

I saw na naging malungkot siya pero he understand, chance na daw yun para matupad ko ang pangarap.

Nong nagkalayo kami because I'm in Manila for my study, masakit sakin yun pero need namin magtiis para sa pangarap. Social media is our outlet but we manage to survive the long distance relationship, i guess it made us stronger kasi di tayo nagpadala sa mga temptation sa labas.

Babe, miss na kita. Huwag kang magboyfriend ng iba dyan huh? Ang sabi niya noong minsan kaming nagvideo-call.

Bakit naman ako maghahanap ng iba eh may boyfriend na ako; sagot ko kanya at nakita ko ang pamumula ng pisnge niya at pag iba ng expression, alam ko kinikilig siya.

I realize kulang ako kapag di ko siya kasama, parang nahihirapan ako at kulang ang tiwala sa sarili. Kasi siya ang taga boast ng confidence ko. He makes me believe na kaya ko lahat.

Babe, how about you come here in Manila, if you want to pursue your singing career, mas maraming opportunity dito, mas madali kang ma-discovered, at kung gusto mo magwork mas maraming job offer dito. Suggestion ko kanya one time kami nagka usap. I missed him already and i thought he would be successful here in Manila.

Tingin mo kakayanin ko? Wala akong alam sa Manila Babe; I know he is doubting himself kung kakayanin ba niya.

Andito naman ako, di ba sabay natin abutin pangarap natin? So why not start now habang bata pa tayo.

Challenge ko sa kanya kasi sayang ang pangarap niya kung dun lang sa probinsya, low ang progress dun.

Sige babe magandang idea yan, magpapaalam ako sa parents ko pero hahanap muna ako ng pamasahi ko patungo dyan.

Sige sabihan mo lang ako para matulungan kita. Masaya ako sa naging response niya at least dito magkasama kami..

And he made it, masaya ko siyang sinalubong sa airport, at last magkasama na kami dito sa Manila. Ako bumili plane ticket niya pa papunta dito at naghanap ng boarding house where he can stay and i had a classmate need ng ka-share ng rent sa room.

Babe deretso na tayo sa boarding ng kaklase ko, nakaready na yun.

Babe paano bayad nun, kunti lang pera dala ko dito; i know he is worried.

Okay lang yun, saka kana magbayad sa katapusan ng buwan kasi di mo na need mag-advance at down p*****t kasi nakatira na siya dun, need lang nya may kahati para maka-save. Nasabihan ko na yun.

I know his struggle upon living in the city. It was hard for him at first kasi he is not used to fast type of living, unlike sa province laid- back lang. Palagi kitang ini-encourage kasi ganun din ako dati nahihirapan though i was used to living in Manila, dito ako lumaki. He able to do it, kasi malakas ang loob niya, malakas ang tiwala ko kanya.

Babe nakapasok na ako sa isang food chain as service crew, need ko lang magpasa ng mga requirements; excited niyang balita sa akin nun.

Wow, sabi ko naman sayo kaya mo yan eh, kailan ka magsisimula?

As soon as ma-submit ko lahat ng requirements na hinihingi nila. He is happy now that he is starting his work.

May pera ka ba pangkuha ng requirements?

Wala na nga eh, sige lang magpatulong ako kina nanay na padalhan ako agad para makapagsimula na ako.

May kaunti ako dito, gamitin mo muna para makakuha kana paunti unti.

Paano ka, inubos ko na halos pera mo. I know nag-alala siya sa akin but i can find ways. I just want him to feel better here when he starts working.

Okay lang kaya ko pa naman. Ang sabi ko kanya pero walang wala na din ako, nanghihiram lang ako sa mga kaibigan ko.

Kita ko lahat ng paghihirap, pagtitiis at ang adjustment niya dito, alam ko lahat kasi ako ang listener niya sa lahat. Di naglaon, he was able to adjust the lifestyle dito sa Manila.

Kapag day off niya, kami magkasama lagi, pasyal pasyal sa boulevard, kakain sa isang turo-turo sa sidewalk. Holding hands while namamasyal sa park, masaya na kami sa ganoon. Minsan sa boarding house niya lang kami tatambay pag busy, usap usap kahit anong bagay.

Babe kahit simple lang tayo sana di tayo magbago sa paglipas ng panahon, sana di ka magsasawa sa akin kasi minsan naging pabigat na ako. Saad niya minsan noong nanunuod kami ng movie through phone.

Ano ka ba, di ko kailangan ng magarbo, ang importante is totoo ang naramdaman at ipinakita, kahit ganito lang tayo, movie night pero sa celpon lang okay na ako dun basta we are together. Nakita ko na nag smile siya.

Simple lang pananaw ko sa buhay babe, why make it complicated if we are happy of what we have now?

You are my ideal woman talaga babe, wala kang kapantay; ako naman ang natahimik sa sinabi niya.

Kinikilig ka noh? Oyy kinikilig siya; pambubuska pa niya. We ended naghaharutan nalang instead of watching the movie.

I always felt his love for me, he is a type sweet of a person, may pagka clingy. Kahit wala siyang ibinigay na regalo sa akin okay lang alam ko kapos siya pero bumawi naman sa ibang bagay. Every event sa buhay namin we celebrate it even in a simple way, like buying a cupcake instead of a cake. Magluluto ng pansit at kainin together instead of pumunta sa restaurant. Wala kaming pera para dun.

I never had doubt with his feelings towards me because I feel it. Simple gestures niya na appreciate ko.