สาวไซด์( ไม่) ไลน์

ใบข่า

ใบข่า talking

สวัสดีค่ะเราชื่อใบข่าพ่อกับแม่แยกทางกัน และทิ้งเรากับน้องชายคนเล็กไว้กับยาย และตอนนี้ยายของเราได้จากโลกนี้ไปแล้วค่ะ ตอนนี้เลยเหลือแค่เรากับน้องชายที่ชื่อทองย้อย ซึ่งน้องชายของเราเรียนวิศวะ แต่ก่อนเราทำงานเป็นประชาสัมพันธ์และทำงานไซด์ไลน์ด้วย แต่เหมือนฟ้าประทานให้โชคเพราะวันหนึ่งเราจะเจอเศรษฐีใจดีให้เงินจำนวนห้าแสนเพื่อแลกกับการไม่ไปเที่ยวด้วย ซึ่งเราก็รับเพราะเงินจำนวนนี้คือแบ่งเบาภาระเราได้เยอะ

แต่ตอนนี้เราเลิกอาชีพทั้งสองอย่างแล้วน่ะ เราหันมาเปิดร้านซักรีดให้กับโรงแรมดังและลูกค้าทั่วๆไป เพราะตั้งแต่วันที่เรารับงานไซด์ไลน์ครั้งสุดท้ายแล้วโดนเปิดซิงครั้งนั้นแล้ว เราจำได้ไม่มีวันลืมเลยว่าครั้งแรกที่แสนเจ็บปวดที่สุด เพราะกว่าเราจะได้รับอิสระทางกายนั้น ไอ้ผู้ชายหื่นกามคนนั้นทำสารพัดท่า พอเราได้รับอิสระภาพแทบเดินไม่ไหวออกจากห้องนั้น แต่ก่อนเราจะเดินออกมาได้ ไอ้ผู้ชายหื่นกามได้ทิ้งท้ายว่า ' ถึงจะอ่อนหัด แต่ก็หวานไปทั้งตัว หึหึ' จบ

ห้าเดือนผ่านไป

ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะในร้านซักรีด 'ดวงดี ' ดังขึ้น มือเล็กของใบข่ายื่นไปรับทันที

" สวัสดีค่ะร้านดวงดีซักรีดค่ะ" ใบข่ากรอกเสียงหวานตอบรับไปที่ปลายสายทันที ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มอิ่มเอมตลอดเวลา เพราะว่าได้เป็นเจ้าของร้านซักรีดที่ฝันเอาไว้ งานหนักบ้างแต่ก็ทนไหว แถมเธอได้จ้างแรงงานต่างด้าวมาช่วยเธอในร้านสองคน กินอยู่ที่ร้านของเธอ ใบข่าไม่ได้ไปพักที่ห้องกับน้องชาย เธอกับน้องชายแยกกันอยู่ ทั้งสองคนพบปะกันบ้างบางครั้ง ร้านซักรีดเป็นตึกแถวสองชั้น ชั้นล่างเป็นห้องสำหรับไว้ทำงานโดยแยกออกเป็นห้องๆ ห้องไว้เครื่องซักผ้าและเครื่องอบแห้ง อีกห้องสำหรับไว้รีดที่มีเครื่อรีดผ้าจำนวนสองตัว ถัดมาห้องครัว ด้านหน้ามีเคาร์เตอร์สำหรับรับลูกค้าขานอกที่นำผ้ามาซัก ด้านบนมีห้องนอนสองห้องสำหรับพนักงานสองคน ส่วนใบข่าเธอผ่อนคอนโดราคาปานกลางใกล้ๆร้านของเธอ

" สวัสดีค่ะคุณใบข่า เสื้อที่ลูกค้าเอาไปฝากไว้ได้ตอนเย็นไหมคะ?" พนักงานโรงแรมที่เธอรับซักรีดผูกขาดโทรมาถาม ใบข่าก้มลงไปมองที่กระดาษ

" ได้ค่ะ เดี๋ยวเอาไปส่งให้นะคะห้านาทีถึงที่เลยค่ะ" ใบข่าตอบปลายสายไป โรงแรมชื่อดังที่เธอเซ็นสัญญาผุกขาดซัดรีดทุกอย่างและเครื่องหอมที่วางในห้องพักด้วยเป็นของร้านเธอทั้งหมด โรงแรมระดับห้าดาวที่มีลูกค้าระดับเศรษฐีเข้าพัก และร้านของเธอก็ดูแลเสื้อผ้าของลูกค้าที่เข้าพักโรงแรมได้ถูกใจลูกค้าทุกคน ลูกค้าประทับใจฝีมือการรีดและกลิ่นน้ำหอมจากร้านของเธอมากๆ เพราะได้จากธรรมชาติทั้งนั้น

" ค่ะ ขอบคุณค่ะ" พนักงานตอบรับกลับมา ใบข่าวางสายทันที เธอเดินเข้าไปในห้องที่เก็บเสื้อผ้าที่รีดเสร็จแล้ว เพื่อจะเอาไปส่งลูกค้าที่โรงแรมนัดไว้

" มน มนจ๊ะ เดี๋ยวพี่เอาเสื้อไปส่งลูกค้าที่โรงแรมก่อนน่ะ" ใบข่าบอกกับมนพนักงานในร้าน

" ค่ะ พี่ใบข่า" มนตอบรับออกไป พร้อมมองตามหลังนายสาวเพราะตั้งแต่เธอทำงานที่ร้านไม่เคยเห็นนายสาวบ่นว่าเหนื่อยหรือหยุดงานเลย แถมนายสาวใจดีมีเงินพิเศษให้ทุกเดือนมีขนมมาฝากทุกวัน แต่เธอก็ไม่เคยเห็นหน้าน้องชายของนาสาวเลย นายสาวบอกแค่ว่าไปทานข้าวกับน้องชายทุกครั้ง แต่ก็ไปแป๊บๆก็กลับมาที่ร้าน เรื่องแฟนนายสาวก็ไม่มีใครเลย จนเป็นเรื่องน่าแปลกเพราะนายสาวไม่ใช่คนขี้เหร่อะไร เธอน่ารัก ยิ้มเก่งกับลูกค้า อัธยาศัยดี ใบข่าหยิบเสื้อผ้าของลูกค้าโรงแรมเอาไปขึ้นรถเก๋งคันเก่ากลางใหม่ เสร็จแล้วก็ขับออกไปทันที

ตื่ดๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของใบข่าดัง เธอก้มลงไปมองโทรศัพท์พลางยิ้มออกมา เธอกดปุ่มบลูทูธเพื่อคุยกับน้องชาย

" ว่าไงทองย้อย?" ใบข่ากดรับสายพร้อมกรอกเสียงหวานถามน้องชายที่โทรมา

" พี่ว่างไหมครับ?" ทองย้อยถามพี่สาวเหมือนทุกครั้ง ใบข่าขมวดคิ้วเข้าหากัน สายตาของเธอมองทางตลอดเวลา

" อืม ว่าไงล่ะ" ใบข่าตอบน้องชายออกไป

" มาทานข้าวเที่ยงกับผมไหมครับ ที่ร้านเดิมครับ?" ทองย้อยถามพี่สาว เขาอยากเจอหน้าพี่สาวมากๆ แต่พี่สาวบอกไม่ว่าง เขาอยากไปอยู่กับพี่สาวที่คอนโดแต่พี่สาวบอกว่ามันไกลมหาลัยของเขา แต่เขาก็ไปทานข้าวห้องพี่สาวบางครั้่งเช่นกัน เวลาไปทานข้าวกับพี่สาว ใบข่าก็ต้องถามเสมอว่า' ไปกี่คน ส่งรูปมาดูสิ ' ทุกครั้ง ทองย้อยก็แปลกใจแต่ไม่กล้าถามพี่สาว

" ไปกี่คน ส่งรูปมาดูสิ" ใบข่าถามน้องชายออกไป ทองย้อยยิ้มออกมากับคำถามที่พี่สาวถามทุกครั้ง ใบข่าถามแบบนี้เพราะเธอกลัวเจอลูกค้าที่เธอเคยขายบริการ เธอกลัวน้องชายรู้เรื่องที่เธอทำกลัวน้องชายเสียใจ เธอกลัวน้องชายรับไม่ได้กับอาชีพที่เธอทำมาก่อน แต่ตอนนี้พี่สาวเปิดร้านซักรีดแต่เขาก็ยังไม่ได้ไปเยี่ยมชมเลยสักครั้ง ใบข่าจะไม่ไปเดินห้างกับน้องชายเป็นอันขาดเพราะมันคือพื้นที่เสี่ยงกลัวเจอลูกค้า เธอปฏิเสธทุกครั้ง แต่ถ้าไปเดินห้างคนเดียวหรือกับนางฟ้าเธอไปเพราะถึงเจอลูกค้า เธอก็ไม่แคร์อะไรมากมาย

" ผมคนเดียวครับพี่ ร้านเดิมครับ ผมอยากเจอหน้าพี่ไม่ได้เหรอครับ ?" ทองย้อยบอกพี่สาวออกมาน้ำเสียงงอนๆ เพราะเป็นนี้ทุกที เขาไม่เข้าใจว่าพี่สาวเป็นอะไร ใบข่าถอนหายใจเบาๆ

" จ้าเจอะกันร้านเดิมจ้า น้องชายสุดที่รัก" ใบข่าบอกกับทองย้อยพร้อมกดสายวาง ใบข่าไม่ค่อยอยากไปเจอกับน้องชายที่พื้นที่สาธารณะสักเท่าไหร่เพราะกลัวความลับแตก ขนาดมหาลัยมีงานผู้ปกครองบางครั้งเธอยังปฏิเสธน้องชายเลย หรือไม่ก็ใส่แมชท์ปิดปากไป เพื่ออำพรางเผื่อเจอลูกค้า รถเก๋งของใบข่าจอดที่ลาดจอดรถของโรงแรมดัง ใบข่าเปิดประตูรถลงพร้อมเปิดประตูหลังรถ มือเล็กยื่นไปหยิบเอาเสื้อผ้าของลูกค้าเข้าไปให้พนักงานประชาสัมพันธ์ เสร็จแล้วเธอก็เดินเข้าไปในโรงแรม พอเสร็จใบข่าก็หันตัวกลับมา

ตุบ! เพราะความรีบเดินออกมาจึงทำให้ชนเข้ากับใครบางคน แต่โชคดีที่ก้นไม่จ้ำเบ้าเพราะคนที่ชนเธอดึงเธอเอาไว้

" อุ๊ย! " ใบข่าอุทานออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยซบที่อกแกร่งของใครบางคนไว้ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยเข้าจมูกเล็ก เธอเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดคนที่ทั้งชนเธอและช่วยเธอในคราวเดียวกัน ผู้ชายคนนั้นปล่อยมือออกจากเอวคอดของเธอทันที

" ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนไหมครับ?" เสียงผู้ที่ชนเธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ใบข่าส่ายหน้าเล็กน้อย เธอก้มหน้าลงมองพื้น เพื่อสำรวจดูของของเธอว่าร่วงหล่นไหม

" ไม่ค่ะ ขอตัวนะคะ " ใบข่าตอบออกมาพร้อมเดินเบี่ยงตัวเพื่อจะเดินผ่านเขาไป

หมับ! มือหนาของผู้ชายที่ชนเธอคว้าข้อมือของเธอไว้ก่อน

" ผมชื่อราชย์ครับ คุณชื่ออะไรครับ?" ราชย์ถามผู้หญิงที่เชาชนด้วยความสนใจ เขาคือเจ้าของโรงแรมนี้และโสดมากด้วย พนักงานประชาสัมพันธ์สาวต่างมองที่เจ้านายหนุ่มด้วยรอยยิ้มอยากโดนเจ้านายจับกด แต่ทุกคนก็ต้องแห้วเพราะเจ้านายของพวกเธอไม่มีนิยมกินคนในโรงแรม ใบข่าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวโตพลางพยายามบิดข้อมือให้ออกจากข้อมือหนาของราชย์

" ปล่อยมือก่อนค่ะ คนมองเยอะแล้ว" ใบข่ารีบพูดออกมาบอกให้ราชย์ปล่อยข้อมือเล็กของเธอ ราชย์หันไปมองแล้วเขาก็ปล่อยมือทันที ใบข่าเดินเข้ามาใกล้ๆราชย์ เธอยืนตรงหน้าเขาที่ความสูงแค่อกแกร่ง ใบข่าเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับคนตัวโตตรงหน้าแบบไม่อาย

" ฉันไม่อยากรู้จักและหวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะคะ" ใบข่าเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด เพราะเธอสบตากับเขาใบหน้าหล่อที่พกความมั่นใจมาเกินร้อย เขาจ้องมองใบหน้าสวยไม่กระพริบตา แต่ปากเล็กของเธอกลับที่รอยยิ้มสะใจที่ได้พูดแบบนี้ออกมา ราชย์ยกยิ้มชอบใจ เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขามาก่อน ทุกทีพวกเธอจะยอมศิโรราบให้เขา ตั้งเเต่เจอใบหน้าหล่อและรอยยิ้มของเขา ใบข่าพูดเสร็จก็เดินออกไปจากโรงเเรมทันที ในใจเต้นแรงโครมครามเพราะเป็นครั้งแรกที่พูดแบบนี้ เธอกลัวเขาด่าตามหลัง ว่าเธอมั่นใจในตัวเองเกินไป แต่ก็เงียบ ใบข่ารีบเดินออกมาทันที ใบข่าพลางคิดขนาดครั้งสุดท้ายที่เธอขายบริการให้กับผู้ชายคนหนึ่งเธอยังจำชื่อเขาไม่ได้เลย แต่เขากับรู้ชื่อเธอ ราชย์หันหน้ามามองตามหลังคนตัวเล็กอย่างชอบใจ เขาหันไปหาพนักงานที่ประชาสัมพันธ์เพื่อถาม และก็ได้คำตอบที่ดีมากๆ

" แล้วเจอกับครับใบข่าคนสวย หึหึ" ราชย์พูดออกมาอย่างชอบใจ เขาเป็นคนเจ้าชู้จีบไปเรื่อยๆ ได้ก็ดีไม่ได้ก็จะตื้อเรื่อย เพราะผู้หญิงจะแพ้ลูกตื้อเสมอ ราชย์เชื่ออย่างงั้น แต่พอเขาได้แล้วเขาก็เขยี่ทิ้งซึ่งใบข่าอาจจะเป็นรายต่อไป แต่ถ้ารักใครก็รักจริงไม่แพ้รักตัวเองเช่นกัน