Ep4 ทำงานวันแรก(ตำแหน่งเลขา)

1448 Words

คนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าตอบหรือพูดอะไร แต่กระนั้นก็ใช่ว่าเขาจะยอมละสายตาไปจากเธอ ร่างใหญ่ย่างกลายเข้าใกล้ผ่านร่างหญิงมีอายุไปยืนตรงหน้าของสาวน้อยที่อยู่ด้านหลัง “วันนี้มีประชุมนอกสถานที่ตอนบ่ายสาม คุณเตรียมเอกสารให้พร้อม” “ห๊ะ! แต่ๆ อันยังไม่ได้..” ใบหน้าเล็กเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างความความตกใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก คิ้วหนายกขึ้นเป็นเชิงตั้งคำถามว่าเธอจะทำได้หรือไม่ เพราะถ้าปฏิเสธก็เหมือนเธอยอมแพ้ให้กับเขา “ก็ได้ค่ะ” “ดี บ่ายสามตรง ห้ามเลท ออกไปได้ ผมมีงานต้องทำ” หลังคำสั่งของประธานหนุ่ม พนักงานอวุโสที่ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงก็จับแขนเล็กพาร่างบางของสาวน้อยออกมานอกห้อง พร้อมกับอดีตเลขาสาว “เธอคิดหรอว่าจะอ่อยบอสได้ ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ เขาไม่สนใจคนอย่างเธอหรอก” “เอมิลี่ หยุด พี่ว่าเธอลงไปทำตำแหน่งใหม่ของเธอดีกว่า ส่วนงานที่เหลือฉันจัดการเอง” “พี่เอี้ยง อย่าคิดว่าคุณต้นข้าวหนุนหลังแล้วจะดันยัยเด็กนี่ให้เป็นเมียบอสได้นะคะ เพราะถ้าฉันขึ้นมาเป็นเมียบอสเต็มตัวเมื่อไหร่พี่จะเป็นคนแรกที่ถูกเขี่ยออกไปจากที่นี่” ร่างบางในชุดสุดเซ็กซี่เดินสะบัดก้นงอนเดินเข้าไปในลิฟต์สายตาที่เธอมองสาวน้อยราวกับเป็นสัตรูกันมานับร้อยปี “อย่าสนใจเลย อันอัน มานี้เดี๋ยวพี่สอนเตรียมแฟ้มก่อนประชุมให้” พนักงานอวุโสเริ่มแนะแนวทางการจัดเตรียมเอกสาร ข้อมูลต่างๆ ร่วมถึงเทคนิคและวิธีการทำงานที่เลขาควรทำ และดูเหมือนว่าสาวน้อยจะหัวไว เธอสามารถเรียนรู้ได้เร็วและทำได้เป็นอย่างดี …14.50 น. ก๊อก ก๊อก “เข้ามา” “ขออนุญาตค่ะ อันพร้อมแล้วค่ะประธานจะไปเลยมั้ยคะ” ใบหน้าเข้มหันมองนาฬิกา ก่อนจะเงยหน้ามองเลขาป้ายแดงที่เขาพึ่งมอบให้เธอเมื่อเช้า “มาเร็วดีนิ ไปหยิบสูทในห้องออกมา เสียงเข้มบอกกับเลขาสาว ก่อนที่เขาจะก้มลงเซ็นเอกสารต่อ ปล่อยให้เธอมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นมีเสื้อสูทสักตัว “ประท่านคะ คือ เสื้อ อยู่ไหนหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามพรางหมุนตัวมองหารอบห้อง “คุณนี่มันซื่อบื่อจริงๆ อยู่ในห้องนอน” เขาหันไปทางประตูที่เหมือนเป็นผนังเรียบๆ ทำให้สาวน้อยแสดงอาการตื่นเต้น “นี่คุณมีห้องนอนในนี้ด้วยหรอคะ สุดยอดไปเลย” เธอเดินไปยืนอยู่หน้าประตู มือเล็กลูบเบาๆ ก่อนที่ร่างบางจะหลุดเข้าไปข้างใน อร๊ายยย “ว้าววว สวยจัง” ทันทีที่มองดูรอบๆ ภายในห้องนอนมันถูกแยกออกมาจากห้องทำงานเหมือนอยู่คนละที่ พื้นที่กว้างขวาง เตียงนอนขนาดใหญ่พร้อมตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำและบาร์เล็กๆ มุมด้านหนึ่งของห้องเป็นกระจกมีม่านหนาปิดอยู่ ด้านนอกมองเห็นวิวของเมืองใหญ่ไกลออกไปจนสุดสายตา “นี้มันใหญ่กว่าบ้านเลยนะ” เสียงเล็กพูดคนเดียว เธอเดินชื่นชมห้องนอนของเจ้านายอย่างลืมตัว “แย่แล้ว เสื้อ ลืมเลย” ทันทีที่นึกขึ้นได้ เธอก้รีบดึงสติกลับมา ร่างเล็กก็รีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเสื้อสูทออกมา แต่.. กึกๆ “เปิดไม่ได้ ทำไมล่ะ ประธานคะช่วยด้วยค่ะ อันติดอยู่ข้างใน ประตูมันเปิดไม่ได้” เสียงเล็กดังอยู่ในห้องนอน แต่เหมือนคนข้างนอกจะไม่ได้ยินเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อย โทรศัพท์เครื่องเล็กถูกหยิบขึ้นมาแล้วโทรออก “พี่เอี้ยงขา ช่วยอันด้วยคะ อันติดอยู่ในห้องนอนของท่านประธาน ออกไม่ได้ อันเรียกท่านประธานแล้วแต่เหมือนเขาจะไม่ได้ยินค่ะ” (อันอัน ท่านประธานออกไปตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว แล้วนะ..) “..แต่ เขาให้อันมาหยิบเสื้อให้นะคะ” (ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปเปิดให้) ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากคนข้างนอก สาวน้อยยืนน้ำตาซึมมองหน้าพี่เลี้ยงของเธอ ก่อนจะโผลเข้ากอด “เขาคงอยากไล่อันออกจริงๆ ฮือ~” “ไม่เอา อย่าร้องไห้สิ อันอัน จะยอมแพ้เหรอกว่าจะมาถึงที่นี่ กว่าจะได้ทุนเรียนฟรีมา เรื่องแค่นี้เอง ไปลูก ไปทำงานต่อ ทำให้ท่านประธานเห็นว่าอันอันของพี่มีศักยภาพมากพอที่จะทำงานกับบริษัทนี้” ใบหน้ายิ้มของหญิงวัยกลางคนทำให้สาวน้อยยิ้มออกมาได้อีกครั้ง เธอพยักหน้ารับก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อตามผู้เป็นเจ้านายไปให้ทันการประชุม โรงแรมอินเตอร์เนชั่นแนล ระดับห้าดาวใจกลางเมืองย่านธุรกิจ ที่นี่มีทั้งห้องอาหาร ห้องพัก และบริการอื่นๆที่ครบครันในที่เดียว ร่างเล็กในชุดนักศึกษากำลังวิ่งถือเสื้อสูทสีดำยืนเหนื่อยหอบอยู่หน้าประตูบานใหญ่ “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบมาผิดชั้นหรือเปล่าคะ” พนักงานตอนรับที่อยู่หน้าประตูเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ “ฉันมากับประธานเสือ บริษัทKNSกรุ๊ปค่ะ” “เชิญด้านในเลยค่ะ” พนักงานยิ้มหวานก่อนจะผายมือเชิญให้เธอเข้าไปข้างในอย่างว่าง่าย สาวน้อยมองไปรอบๆ แต่ที่น่าแปลกคืองานประชุมที่ว่า มันไม่เหมือนการประชุมสักนิด เป็นเหมือนงานเลี้ยงสังสรรค์มากกว่า มีสาวๆหลายคนแต่งตัวเซ็กซี่เดินไปมา จนเธอไปสะดุดกับชายหนุ่มที่เธอกำลังตามหา เขากำลังนั่งคุยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ข้างๆกลับมีสาวสวยนั่งคลอเคลียอยู่ เธอหายวใจเข้าออกอยู่หลายครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหาเขา “สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่มาช้า นี่เสื้อของประธานค่ะ” เสียงเล็กกล่าวทักทายคนที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกัน ก่อนมือเล็กจะยื่นเสื้อสูทให้ชายตัวโต เขาหันมองหน้าเธอ ใบหน้านิ่งเรียบก่อนจะรับเสื้อนั้นมาพาดไว้ที่เก้าอี้ “ว้าว ประธานเสือ เด็กคุณนี้ดูน่ารักดีนะครับ ว่างๆผมขอลองบ้างนะ ถือว่าเป็นการผูกสัมพันธ์ธุรกิจ ฮ่าๆ” ชายร่างท้วมพูดพรางสงสายตาหวานให้สาวน้อยที่ยืนอยู่เสียงหัวเราะของชายอีกสี่ห้าคนจะดังขึ้นพร้อมกัน “นี่เลขาผมเอง ไม่ใช่เด็ก” ใบหน้าเรียบขรึมพร้อมน้ำเสียงเรียบเย็นทำให้ทุกคนหยุดหัวเราะแล้วหันมองหน้ากัน “นั่งลง” “ขอบคุณค่ะ” เธอนั่งลงข้างๆก่อนจะหยิบสมุดโน้ตกับปากกาออกมา ทำให้ทุกคนมองการกระทำของเธอด้วยความแปลกใจ “ประธานเสือ เลขาคุณดูจะจริงจังไปหน่อยนะครับ แบบนี้ต้องผ่อนคลายหน่อยนะ ฮ่าๆ” แก้วเล็กทรงสูงถูกยื่นให้สาวน้อย เธอมองหน้าชายที่เป็นเจ้านายเป็นการขอความคิดเห็น แต่เขากลับนิ่งเงียบไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ จากที่พี่เลี้ยงเธอสอนไว้ มันคือมารยาทในการเข้าสังคมในการทำธุรกิจ เธอจึงเลือกที่จะรับมันมาแล้วยกขึ้นดื่มทีเดียวจนหมด “สุดยอด เจ๋ง เอาอีกๆ แบบนี้สิน่าสนใจ” เสียงชายอีกคนพูดเสียงดังก่อนที่แก้วต่อๆไปจะถูกจับยัดใส่มือเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า แก้มใสเริ่มมีสีแดงเข้ม เปลือกตาหนักอึ้งจนเธอแทบจะลืมไม่เต็มตา “เดี๋ยวผมดื่มแทนเธอเอง” นั้นคือเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบหายไป .กึกๆ กึกๆ เสียงฝีเท้าของชายตัวโตเดินเข้ามาในห้องพักสุดหรูของโรงแรม ในอ้อมแขนใหญ่ของเขามีร่างไร้สติของสาวน้อยหลับซบอยู่ที่อก เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงขนาดใหญ่ “รู้ว่าตัวเองดื่มไม่เป็นยังจะดื่มอีก ปัญญาอ่อนชัดๆ” อืออ ~ ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งแต่ตาของเธอยังหลับสนิท ใบหน้าหวานยิ้มกว้างก่อนจะชี้นิ้วใส่คนตัวโตที่ยืนมองเธออยู่ “นี่ นายอ่ะ เก่งมาจากไหนห๊า ไอ้หน้าหล่อ นายมันบ้าอำนาจชัดๆ ชิ้วๆ ไปๆไปลงนรกซะเถอะที่รัก ฮ่าๆ” เสียงคนเมา “นี่เมา หรือแกล้งด่าฉัน” ใบหน้าเรียบนิ่งมองคนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงของโรงแรม “นายอย่ามาปากดีกับฉันนะ แค่รวย ถ้าจนเหมือนฉัน นายจะมีปัญญาอะไร อุ๊บ!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more