"พี่ไท...น้อง..พี่ไท"โมลินที่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นเขาเจ็บปวดแบบนั้นในแบบที่เธอไม่เคยได้เห็นมาก่อน
เขารั้งโมลินเข้าไปกอด ก่อนที่จะซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของเธอ โมลินที่ครั้งนี้ไม่ได้ตกใจอะไร แต่เลือกจะกอดเขากลับทันทีอย่างลืมตัว
"พี่ไท ไม่ต้องเสียใจนะคะ ตะ..ต่อให้เขาไม่รักพี่ไท แต่หนูรักพี่ไทนะคะ คุณพ่อ คุณแม่ก็รักพี่ไท ทุกคนรักพี่ไทนะคะ..." โมลินที่พยายามปลอบผไทก็พูดออกไปยาวยืดหวังเพียงให้เขารู้สึกดีขึ้นและรับรู้ว่ามีคนรักเขาอีกมาก
"พี่ไท น้องรักพี่ไทนะคะ พี่ไทเป็นคนดีมากๆด้วย" ผไทที่มองโมลินที่อยู่สูงเท่าเขาเพราะตัวเขานั่งบนเก้าอี้และเธอยืนอยู่ในอ้อมอก
"พี่ก็รักหนู โมลิน รักที่สุดในชีวิต.."
แต่เมื่อประโยคนั้นจบลง แรงจูบของผไทก็จู่โจมโมลินทันที เขากดจูบในขณะที่โมลินแทบตั้งตัวไม่ทัน กลิ่นแอลกอฮอร์ผสมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆมันทำให้หัวใจของเธอวาบหวาม ใจเต้นแรงผิดจังหวะ แรงจูบนั้นยังคงดำเนินต่อ แขนแก
